Rage - Reign of Fear (1986)

 

Στα 80s τα πράγματα ήταν πιο απλά, η μουσική ήταν λιτή και κατανοητή. Δεν υπήρχε mathcore, drone, fusion metal, black rock και βλαχομπαρόκ. Υπήρχε μόνο ένα, λεγόταν heavy metal κι οι νεαροί Rage το έπραξαν σωστά από την αρχή. Ο πληθωρικός (αν και τότε ήταν fit) Peavy ήδη με τους Avenger είχε δείξει το όραμα του στη metal μουσική και στο Reign of Fear έδωσε στην ανθρωπότητα ύμνους όπως το Scared to Death, Raw Energy, Suicide, Scaffold (βασικά όλο το αλμπουμ γαμάει).

To συγκεκριμένο CD της συλλογής μου είναι από την box set επανέκδοση Early Years της Nuclear Blast, με bonus CD εκτέλεσης των κομματιών στο live rehearsals και 5 ακόμη ακυκλοφόρητα.

Airbourne - It's All for Rock N' Roll (2017)

 

Το It's All for Rock N' Roll των Airbourne το αγόρασα σε ένα μικρό δισκοπωλείο στο Kilkenny (πάντα αγοράζω κάποιο βινύλιο όταν συναντώ τοπικό δισκοπωλείο). Όποιος δεν έχει ακούσε Airbourne, δεν χάνει και κάτι. Βάλε να παίξει οποιοδήποτε AC/DC κομμάτι σε ταχύτητα 2.5x με λίγο περισσότερο distortion στις κιθάρες κι είσαι έτοιμος. Δεν είχα τίποτε από Airbourne στη συλλογή μου, ο Lemmy είχε πεθάνει και πολλές μπάντες έβγαζαν κυκλοφορίες μνημόσυνα εκείνη την εποχή, οπότε μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

Πρόκειται για limited δωδεκάιντσο 45άρι, προσεγμένη κυκλοφορία με ωραίες αναφορές στον Lemmy, τόσο στο artwork, στην αφίσα, όσο και στους στίχους των δύο κομμάτιων.

Συνήθως οι μπάντες που έγραψαν τραγούδι για να τιμήσουν τον Lemmy που έφυγε, προσέγγισαν μουσικά το στυλ των Motorhead, αλλά στους Airbourne πάλι AC/DC τους βγήκε.

Monsters of Death Vol. 2 (2007)

 

Ψώνιζα ωραία πράγματα σε online δισκάδικο και μόλις πήγα να κάνω check το καλάθι μου, διαπιστώνω πως πρέπει να κάνω αγορές 2-3 ακόμη ευρώ για να μου βγουν δωρεάν τα μεταφορικά. Κι εκεί είναι που λες, "τι μαλακία να αγοράσω με 2 ευρώ;" Την παρακάτω μαλακία:

Συλλογή βιντεοκλίπ από death μπάντες που τις περισσότερες ποτέ δεν θα άκουγα, με σένιο βιβλιαράκι με μίνι βιογραφικά του κάθε συγκροτήματος. Not so bad για 2 ευρώ.

Για κάποιο λόγο η Nuclear Blast συνεχίζει να βγάζει DVD συλλογές με βιντεοκλίπ. Πραγματικά ποιος κάθεται κι αγοράζει τέτοια πράγματα; (πέρα από εμένα)

Sanctuary - Refuge Denied (1988)

 

Είναι κάτι λεμέδες που γεννήθηκαν πριν το 1982 κι ανακάλυψαν πρώτα τους Nevermore κι ύστερα τους Sanctuary. Τέτοιος λεμές είμαι κι εγώ, και για να επανορθώσω τους τιμώ μόνο σε format βινυλίου. To Refuge Denied είναι η πιο σωστή απάντηση στις ηλίθιες ερωτήσεις που έβλεπες παλαιότερα στα μουσικά forum (αν ναυαγήσεις σε ένα νησί, εκτός από playstation, γκόμενα και συνδρομητικό να βλέπεις τον Θρύλο, ποιον δίσκο θα ήθελες να έχεις μαζί σου;).

Δισκάρα από τις λίγες, καμία μετέπειτα δουλειά του Warell Dane δεν το ξεπέρασε (προσωπική άποψη), όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, το αμερικάνικο power στα καλυτερά του. To Battle Angels είναι από τα πιο γαμάτα εναρκτήρια κομμάτια, μία πύλη στην μοναδική μεταλλική απόλαυση των 80s. Τέλος, τo Refuge Denied μου άλλαξε την άποψη για τον Mustaine (προς το καλύτερο - αν και παραμένει λακαμάς), ο οποίος κάνει την παραγωγή.

Circle II Circle - Watching in Silence (2003)

Το 2001 οι Savatage κυκλοφορούν τον τελευταίο τους δίσκος, κι ο Χοντρός με τον αείμνηστο Paul O’Neil το κλείνουν το μαγαζί. Κίνηση καθαρά εμπορική αφού από ότι φαίνεται το να τραγουδούν τα κάλαντα στο Broadway έχει πολύ χρήμα. Επειδή όμως τα μέλη των Savatage είχαν πολύ ακόμη μουσική να δώσουν, άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα υποκαταστήματα με πρώτο και καλύτερο τους Circle II Circle.

Το Watching in Silence θα ήταν το επόμενο Savatage άλμπουμ, με τον Stevens στα φωνητικά, αφού όλες οι συνθέσεις έχουν γραφτεί από Oliva/Caffrey/Stevens (συμμετέχει κι ο άλλος αείμνστος LaPorte). Το Watching in Silence είναι το 9 χρόνια μικρότερο αδερφάκι του Handful of Rain, με διαφορετικό επίθετο αλλά που έχει όλα τα όμορφα Savatage χαρακτηριστικά και στέκεται περήφανα στην ιστορία που χάραξαν τα αδέρφια Oliva (κι εδώ αείμνηστος).

Η digipack έκδοση της AFM που έχω, είναι από τα ομορφότερα CDs της συλλογής μου. Οι δισκογραφικές εταιρείες πρέπει να καταλάβουν πως όταν ζητούν 15-20 ευρώ για ένα CD, πρέπει να προσφέρουν ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης φυσικής υπόστασης που θα χαίρεσαι να το συλλέξεις, κι όχι booklet με χαρτί εφημερίδας, χωρίς στίχους και artwork φτιαγμένο στο MS Paint.

Asphyx - Incoming Death (2016)

 

Deathας δεν είμαι σε καμία περίπτωση, στη συλλογή μου δεν κατέχω ούτε καν τα κλασσικά του ιδιώματος. Παρόλαυτα δεν το απορρίπτω σαν μουσική, κι όταν πρόκειται να πάω σε συναυλία όπου θα παίξει κάποια death μπάντα, θα τσιμπήσω κάποιο CD τους. Στο Redemption festival του 2018 με headliners τους Primordial, θα έπαιζαν κι οι Asphyx, οπότε πήγα κι αγόρασα πράμα από όλες τις μπάντες θα έβλεπα live και δεν είχα επαφή.

Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Asphyx παίζουν Death Doom. Προσοχή, δεν είναι το ίδιο με το Doomdeath (κάτι σαν το ΚΚΕ Μ-Λ και Μ-Λ ΚΚΕ). Μετά από αρκετές ακροάσεις, δυσκολεύτηκα να βρω τα Doom στοιχεία στο album. To μόνο που βρήκα ήταν στο βιβλιαράκι, στο Hail section, αναφέρουν καμιά 50αριά death-thrash μπάντες και τους Candlemass.

To Incoming Death δεν είναι για κάθε μέρα, αλλά ένας old school death δίσκος με μοντέρνα παραγωγή, στίχους πολύ ενδιαφέρον για όσους τη βρίσκουν με morbid ιστορίες και κομματάρες για όλο τον κόσμο όπως το The Grand Denial, το Forerunners of the Apocalypse και το The Feeder.

Manowar - The Final Battle (2019)

 

Από τις πιο πρόσφατες προσθήκες στη συλλογή μου. Η αλήθεια είναι πως όταν οι Manowar κυκλοφορούν νέο δίσκο, οι κλειδωνισμοί στα έγκατα της αλλοίωνουν ελαφρά την τροχιακή ταχύτητα του πλανήτη με αποτέλεσματα όπως η κλιματική αλλαγή που βιώνουμε σήμερα. Ότι κι αν κυκλοφορήσουν οι Manowar, θα το αγοράσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμη και κομμάτι που ο DeMaio θα ρεύεται επί 6 λεπτά (χμμ...), απάξ και δω το logo με το οποίο μεγαλώσαμε, τον Manowarrior, τα διαμελισμένα σώματα των εχθρών και τις βυζουκλούδες, έχω φύγει για το δισκάδικο της γειτονιάς.

Με τον rookie Martel και τον Johansson των Hammerfall (εκεί τον είχα αφήσει τελευταία φορά), ήθελα να ακούσω πάλι την επικονοσταλγική μπασογραμμή του αρχηγού, φωνάρα και κραυγές Adams, και να γίνεται της πόπης στις διαδικτυακές μεταλλικές κοινότητες.

EP είναι, οπότε στάνταρ θα έχεις φίλερ ψιλοανούσιο πρελούδιο, γρήγορη κομμάτάρα Blood and Steel της after Louder than Hell-Manowar εποχής, επική μπαλάντα για τα ξαδέρφια μας τους Σκωτσέζους και κλείσιμο με την άσχημη φωνή του Αρχηγού για πρώτη φορά – κομμάτι εμπειρία - που το παρομοιάζω με 40άρα κοντή χοντρή γκόμενα, στραβοχυμένη, που όμως θα έδινες τα πάντα να πας μαζί της για ένα βράδυ.

Rage - End of All Days (1996)

 

To End of All Days είναι ο καλύτερος δίσκος των Rage, κι όποιος έχει αντίθετη άποψη na paei na gkamithei... (που έλεγε κάποτε ο αρχηγός στα καρντάσια). To συγκεκριμένο της συλλογής, είναι ξεφτίλα remastered CD έκδοση του 2006, με booklet 2 φύλλων, χωρίς στίχους, χωρίς bonus tracks, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν είσαι νέος και δανείζεις τα CD σου σε συμφοιτητές.

Από μουσική άποψη ο δίσκος έχει 14 κομμάτια, κι όλα είναι ένα κι ένα. Χωρίς filler, με συναυλιακή χιτάρα (Higher than the Sky), ραδιοφωνικό σουξέ (Deep in the Blackest Hole), κλείσιμο γεμάτο συναίσθημα για να ακούς όταν σε χωρίζει η γκομενα (Fading Hours), κι ακόμη 11 κομμάταρες για να διαλέξεις αγαπημένο και να το παίζεις ψαγμένος στους φίλους σου.

Death Dealer – War Master (2013)

 

Limited σε 500 κόπιες βινύλιο, το αγόρασα όταν έμαθα ότι Ross the Boss, σαν δεύτερος Portnoy, συμμετέχει σε ένα ακόμη σχήμα. Οι Death Dealer είναι – και καλά - supergroup, οπότε λέω πριν το αγοράσω “μαλακία δίσκος θα είναι”. Αφενός κι οι μαλακίες δίσκοι χρειάζονται σε μία ολοκληρωμένη συλλογή, αφετέρου ήθελα να δω δουλειά του Ross με σωστούς μουσικούς (κι όχι τον περιοδεύων θίασο της ομώνυμης μπάντας του).

Ο δίσκος από το εξώφυλλο, τη μουσική και τα φωνητικά βρωμάει Cage-ίλα (Sean Peck γαρ), και δεν με απογοήτευσε καθόλου. Αριστούργημα δεν το λες, ούτε όμως αδιάφορο. Είναι από τα albums που θα βάλω να ακούσω μία στο τόσο και θα γουστάρω, ή όταν ψάχνω για soundtrack όταν οι ανώριμοι 40άρηδες φίλοι μου έρχονται να παίξουμε Warhammer 40K.