Axel Rudi Pell - The Masquerade Ball (2000)

 

Τον Axel τον πάω πολύ (σε αντίθεση με τον παπάρα των Guns N Roses) γιατί ενώ εμπίπτει στην κατηγορία των guitar hero bands οι δίσκοι του είναι απολαυστικό μελωδικό Hard n Heavy χωρίς φανφάρες ανούσιας τεχνικής στο παιξιμό του. Υπερπαραγωγικός με ποιοτική δισκογραφία, συνεργάστηκε με φωνάρες, κι ενώ είναι ωραίο παλικάρι δεν βάζει τον εαυτό του στα εξώφυλα των δίσκων του (όπως κάτι άλλοι μπουλούκοι).

Δεν έχω πολλά πράγματα από την πλούσια δισκογραφία του Axel, κάποια στιγμή θέλω να αποκτήσω τις δουλειές του με Jeff Scott Soto και Rob Rock, οπότε για την ώρα απολαμβάνω το The Masquerade Ball. Κολλητικός δίσκος που γούσταρα από το πρώτο άκουσμα, με ραδιοφωνικές στιγμές όπως το Voodoo Nights και Tear Down the Walls αλλά και μακρόσυρτα κομμάτια όπως το ομώνυμο ή το The Temple of the Holy που δεν θες να τελειώσει.

Φωνάρα ο Gioeli τον οποίο δεν τον είχα ξανακούσει, και φοβερή δουλειά στο rhuthm session από τον - πάντα δίπλα στον Axel - Volker Krawczak και τον - γύρνα πίσω στους Rage - Mike Terrana.

Διπλός δίσκος βινύλιο που αξίζει να μπει σε κάθε δισκοθήκη.

Bathory - Blood Fire Death (1988)

 

Κάθε συλλέκτης μουσικής έχει δίσκους που τους ξεχωρίζει στην υποληψή του ως διαμάντια που προσδίδουν λάμψη κι ολοκλήρωση. Το Blood Fire Death της μουσικής ιδιοφυίας, που μας άφησε νωρίς, είναι ένας οργασμός μουσικής πληροφορίας, έκστασης και συναισθημάτων. Τσεκάρει όλα τα κουτάκια του αριστουργηματικού έργου τέχνης, είναι δίσκος που τον κρατάω στα χέρια μου με δέος, θαυμάζω το αριστούργημα του Peter Nicolai Arbo, ζηλεύω τα Longswords που κρατάει ο Quorthon o Vvornth, κι ο Kothaar (αυτά είναι σπαθιά για metal φωτογράφιση κι όχι τα σπαθάκια από τα Jumbo στο Into Glory Ride), κι η ακροασή του είναι ιεροτελεστεία.

Ο Quorthon με τις τόσες ατέλειες στη φωνή, στo κιθαριστικό παίξιμο, ακόμη και στιχουργικά, αγγίζει την τελειότητα στο Blood Fire Death. Από το πρώτο χλιμίντρισμα που ακούγεται στο Odens Ride over Norldand μέχρι και το κλείσιμο του Blood Fire Death για 45 λεπτά οι Bathory μου επιβραβεύουν την ενασχόληση μου με την τεράστια οικογένεια της metal μουσικής.

Ο αγαπημένος Bathory δίσκος χωρίς απαραίτητα να είναι κι ο καλύτερος.

GloryHammer - Legends from Beyond the Galactic Terrorvortex (2019)

 

Ένα από τα πιο πρόσφατα αποκτήματα μου, το οποίο παίζει στο CD player μου αρκετά αυτό τον καιρό. Η ιστορία του Angus McFife συνεχίζεται, το καλοπαιγμένο power metal καλά κρατεί, τα κλισέ κι οι τρολοαναφορές συνεχίζουν μια χαρά, είμαστε κομπλέ. Το narration πάνω στη συμφωνική power μουσική μου θύμισε Bal Sagoth, πολύ μπλιμπλίκι, κομμάτάρες το The Siege of Dunkeld, το Gloryhammer και το δωδεκάλεπτο έπος που όπως ορίζει το Codex:Power Metal πρέπει να ολοκληρώνει τέτοιου είδους αλμπουμς.

Από το booklet: This album is the 3rd in a series of 21 albums. Gloryhammer will be back sometime in the distant future with the upcoming 4th album "Return to the Kingdom of Fife".

Επειδή τέτοιες δηλώσεις/υποσχέσεις πρέπει να τις παίρνουμε μόνο στα σοβαρά, βλέπω αρκετά μεγαλεπίβολο το όραμα του Bowes για 21 albums. Δύσκολο εγχείρημα αλλά μπορεί μετά τον 5o/6o δίσκο, o Bowes με τον Winkler τα σπάσουν (για αλλάγη μουσικής κατεύθυνσης) και δημιουργηθεί μία δεύτερη μπάντα με άλλο όνομα (π.χ. GloryHammer of Fire) συνεχίζοντας το Fife Saga δισκογραφώντας παράλληλα (στο ίδιο ακριβώς μουσικό μοτίβο, κάτω από την ίδια δισκογραφική).

Manowar - Louder than Hell (1996)

 

Το album των τεράστιων Manowar με τον καλύτερο τίτλο και το καλύτερο εξώφυλο. Γουστάρω όταν ένας δίσκος δεν τιτλοφορείται από κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά o τίτλος χαρακτηρίζει την αύρα που εκπέμπουν τα κομμάτια και κρύβεται ανάμεσα στους στίχους καλώντας τον ακροατή να τον ανακαλύψει.

Το εξώφυλο (που ξεδιπλώνεται) με τον υπερμπρατσαρά Manowarrior να σπάει σιδερένια δεσμά κι αμόνια κατακτώντας το crown and the ring από τους ηττημένους εχθρούς του (λείπουν οι γκόμενες με τις βυζάρες αλλά anyway...)

Παρά το κράξιμο που έχει φάει αυτός ο δίσκος από fans (κυρίως) και μη, να γράψω κι εγώ δύο λόγια τα κομμάτια του επικού αριστουργήματος που κοσμεί τη συλλογή μου.

Return of the Warlord: Sequel του εναρκτήριου αιρετικού κομματιού του υπερέπους Into Glory Ride, που φέρνει ένα καινούργιο attitude στη μπάντα. Φουλ γκάζια στη Harley Davidson, sprit of freedom, σάπια πρώην πορνοστάρ γκόμενα να συνοδεύει από πίσω και Kiss My Ass If You Don't Like Me I Don't Care...

Brothers of Metal Part I: Origin story του Metal Warriors κομματιού από το προηγούμενο υπερέπος Triumph of Steel. Ανθεμική κομματάρα που ανατριχιάζει και τον τελευταίο ποζερά που αποκύρηξε τους Manowar μετά το τέταρτο τους αλμπουμ.

The Gods made Heavy Metal: Συνεχίζουν στη rock n roll διάθεση του δίσκου με ένα κομμάτι (δεν είναι το καλύτερό τους) αλλά full respects για τις ατελείωτες στιγμές ποζεριάς που μας χάρισαν επι σκηνής αδέρφια μας Manowariors από όλον τον κόσμο, στις live εκτελέσεις του κομματιού, εμπλουτίζοντας τη γαματοσύνη των Hell on Earth DVDs.

Courage: Μοναδική Power ballad από αυτές που μόνο ο DeMaio μπορεί να γράψει και να την απογειώσει η φωνή του Adams.

Number 1: Από τότε που κυκλοφόρησε ο δίσκος οι συνδρομές στα γυμναστήρια παγκοσμίως είχαν μία αύξηση 25%. Από προσωπική εμπειρία, είναι απόλυτο must στο soundtrack κάθε επαγγελματία ή ερασιτέχνη αθλητή πριν πάει να ριχτεί στον αγωνιστικό στίβο και να μετατρέψει σε κιμά τα άσχημα μούτρα του αντιπάλου του.

Outlaw: Γρήγορη καθαρή Manowar σύνθεση που αν και ποτέ δεν με κέρδισε ένα μικρό sing along θα το ρίξω όποτε παίζει στα ηχεία μου.

King: Ο DeMaioς γουστάρει να γράφει στίχους που περιέχουν αυτούσιους τους τίτλους των προηγούμενων albums, τίτλους προηγούμενων κομματιών, διαιωνίζοντας το αστείο με τα Manowar lyrics generators.

Today is Good Day to Die: Σε αυτό το σχεδόν 10λεπτό κομμάτι βαρέθηκα πιο πολύ κι συναυλία Opeth. Δεν ξέρω αν την είδε Pink Floyd o Ινδιάνος, ή αν έγραφε μουσική υπόκρουση για στιγμή πριν τη μονομαχία δύο βάρβαρων σε ταινία επικής φαντασίας του Αγγελόπουλου, αλλά πραγματικά για τους ψυχαναγκαστικούς (σαν κι εμένα) που ποτέ δεν πατάνε skip σε ένα δίσκο αυτό το κομμάτι είναι μικρό μαρτύριο.

My Spirit Lives On: Κιθαριστικό instrumental σύνθεση που φωνάζει Karl Logan, αδιάφορη.

The Power: Συναυλίακη Manowar κομματάρα με την λέξη Power να επαναλαμβάνεται 25 φορές ενώ τη συναντούμε άλλες 18 φορές στο υπόλοιπο album.

Aura Noir - Out to Die (2012)

 

Τους Aura Noir τους είχα δει live στο An Club, κοντά στα 20 χρόνια πριν (ούτε που θυμάμαι). Με είχαν σύρει κάτι αναρχοπανκιά φίλοι μου μετά από μπύρες στα Εξάρχεια. Η συναυλία είχε φάση αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Όπως και να έχει, διατηρώ μία εμμονή να αγοράζω δίσκο, CD, κάτι... από κάθε μπάντα που βλέπω live, οπότε μπήκαν οι Aura Noir στη λίστα με τις μελλοντικές αγορές. Κάποια στιγμή βρήκα το Out to Die σε βινύλιο σε πολύ καλή τιμή προσφορά (σιγά μην έδινα τώρα χρήματα για Aura Noir), λέω δε μαμιέται ας το πάρω να βγει η εμμονική υποχρέωση.

Thrash ήχος με black αισθητική και το old school punk στοιχείο να περιφέρεται στα κομμάτια του σύντομου (32 λεπτά) δίσκου. Σαν ακροατής και συλλέκτικής όλου του metal φάσματος μου αρέσει να έχω διάσπαρτους τέτοιους δίσκους στη δισκοθήκη μου, άσε που όλο και κάποιο κομμάτι-διαμάντι ανακαλύπτω (όπως το Fed to the Flames).

Accept - Blind Rage (2014)

 

Τρία στα τρία μόνο ο Σπανούλης κι οι Accept. Τρίτο album με την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας κι επιστροφή στις κυκλοφορίες δεκατέσσερα χρόνια από το συμπαθητικό Predator. Όπως είχε τονίσει (στάζοντας δηλητήριο) ο γιγάντιος κοντός Udo, ο Hoffmann κι η παρέα του είχαν διαθέσιμο ένα τεράστιο διάστημα να γράψουν μουσική και να φιλτράρουν τις καλές ιδέες μέχρι να βρουν το Rottweiler Mark Tornillo και να κυκλοφορούν δισκάρες κάθε δύο χρόνια.

Το Blind Rage αποτελεί την προσωπική μου επιλογή ανάμεσα στην Tornillo περίοδο των Accept, με κομμάτια΄, που στα αυτιά μου είναι ήδη κλασσικά, Dying Breed, Fall of the Empire, 200 Years και Final Journey. Αν και στο booklet δεν αναγράφονται τα συνθετικά και στιχουργικά credits, κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι ο Tornillo είχε κύρια συμμετοχή στους στίχους όπου έβγαλε τα εσωψυχά του και τις κοινωνικές του ανησυχίες για το που βαδίζει (κατά διαόλου) ο πλανήτης κι οι κατοικοί του.

Παρά το θαυμασμό μου για τον Tornillo που συνέβαλε ουσιαστικά στην αναγέννηση της μπαντάρας Accept, να πω πως στην περιοδεία τους για το Blind Rage έτυχε να τους δω δύο φορές σε Γερμανία και Δουβλίνο. Και τις δύο φορές με ξένισε ιδιαίτερα η φωνή του Mark που πάσχιζε να βρει το δρόμο της στα ηχεία. Ενώ η μουσική από τα όργανα της μπάντας ήταν μια χαρά, ο Tornillo ακουγόταν σαν να βρίσκεται στο πηγάδι με τη Σάντακο και να δίνει μάχη να ακουστεί.

Το Blind Rage το είχα πάρει σε CD κι αργότερα που πήρε το μάτι την Box Set έκδοση που έβγαλε η Nuclear Blast σε προσφορά την τσίμπησα επι τόπου. Μαζί με το CD είχε το live στη Χιλή σε DVD/Blu Ray, δύο picture discs singles, σημαιάρα και διάφορα άλλα καλούδια.

Amon Amarth - The Crusher (2001)

 

Έβρισκα πάντα διασκεδαστικές τις διάφορες ευρηματικές ταμπέλες στη metal μουσική όπως Viking Metal με τους Amon Amarth να έχουν αγκαλιάσει το ρόλο αυτό. Το The Crusher είναι αγαπημένος death δίσκος με ταιριαστούς πολεμικούς στίχους από τη Νορβηγική μυθολογία.

Αν βασιστώ στην κριτική που είχα διαβάσει στο Metal Hammer, ότι η ηχητική έκθεση του The Crusher οδηγεί τον ακροατή στον να αρπάξει το battleaxe του και να αρχίσει να σφάζει περαστικούς βιάζοντας ταυτόγχρονα παρθένες (... τι μαλακίες καθόντουσαν και εγραφαν εκεί στο Hammer...), ο δίσκος αποτυγχάνει στην αποστολή του. Κατά τα άλλα μια χαρά επική deathιά είναι, αγαπάω Amon Amarth, ανυπομονώ να τους ξαναδώ live κάποια στιγμή.

Almanac - Tsar (2016)

 

Όταν τα έσπασε ο Smolski με τον Peavy ήταν αναμενόμενο πως ο υπερπαραγωγικός ραλίστας θα ξεκινούσε δικιά του μπάντα με τους δικούς του όρους. Αξιοσημείωτο πως η συνεργασία ανάμεσα σε δύο τόσο κυρίαρχες μορφές κράτησε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια στους Rage κυκλοφορόντας κι επτά δίσκους.

Η τελευταία συνεργασία ως Lingua Mortis Orchestra μου άρεσε αρκετά, οπότε χάρηκα που τσίμπησε την Jeannette Marchewka (γυναικάρα με τα ούλα της) και καταχάρηκα όταν είδα τον Andy Franck των Brainstorm στη φωνή. Οι υπόλοιποι μουσικοί που πλαισιώνουν τη μπάντα, δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, οπότε θεώρησα πως ναι μεν έφτιαξε μπάντα ο Victor αλλά στην ουσία θα έχει αυτός το γενικό πρόσταγμα. Όλη η μουσική είναι Smolski συνθέσεις ο οποίος ανέλαβε και την παραγωγή. Οι στίχοι είναι γραμμένοι από τους τραγουδιστές, αλλά σε ένα concept αλμπουμ με ιστορική θεματολογία, klein mein ποιος γράφει τους στίχους.

Κι εκεί που περίμενα ότι ο δίσκος θα έχει κομμάτια με εικοσάλεπτα κιθαριστικά σόλο (όπως ο Jack Black στο School of Rock), και θα βαρεθούμε τις ζωές μας, ο Victor με εκπλήσει ευχάριστα. Ο Λευκορώσος Ιαβέρης στο Tsar δίνει τη φυσική συνέχεια που θα είχαν οι Rage αν είχε μείνει ο Smolski, με προσεγμένο songwriting, ωραίες μπαμπάτσικες συνθέσεις κι ιστορική concept θεματολογία (Ιβάν ο 4ος και τέτοια) που εμείς οι μεταλλάδες, είμαστε από τη φύση μας ιστοριοδίφης, γουστάρουμε.

Το κομμάτι της συλλογής μου είναι διπλό διάφανο βινύλιο.

GloryHammer - Space 1992: Rise of the Chaos Wizards (2015)

 

Αυτό το CD το αγόρασα στη συναυλία των Blind Guardian στο Δουβλίνο όπου οι GloryHammer έκαναν support και το club να δείχνει τεράστια λατρεία στον Angus McFife, τη νέμεσις του Zagrothax και την υπόλοιπη παρέα.

To τρολάρισμα στους Rhapsody και στις προσωπικές δουλειές του Λου Κατουρίλι, συνεχίζεται με album Space Opera αυτή τη φορά, με επικά μπλιμπλίκια, πήχτρα στις αναφορές αλλά δισκάρα κι αυτή τη φορά (δύο κλικ πιο κάτω από το πρώτο).

For the Glory of Dundee!!!

Kreator - Violent Revolution (2001)

 

H δισκογραφία των thrashers (ή fasaria metal σύμφωνα με λάτρεις του μινόρε) Kreator μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους. Τα early years, την περίοδο του πειραματισμού και την επιστροφή στον κλασσικό (αλλά με μοντέρνα παραγωγή) ήχο. Αφού ξεμπέρδεψαν με τις γκοθιές και τα industrial, το 2001 κυκλοφορούν το Violent Revolution με κλασσικό εξώφυλο και πολλές προφορικές υποσχέσεις.

Με αυτό το δίσκο οι Κάσατορ ασπάζονται έναν πιο εμπορικό ήχο, που εμένα προσωπικά δεν με έχει χαλάσει καθόλου. Σημαντικό ρόλο η παραγωγή του τεράστιου Andy Sneap η οποία βγάζει μάτια (αυτιά στην περίπτωσή μας).

Thrash δίσκος που αξίζει να τον λιώσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Κομματάρες όπως Violent Revolution (με το κλιπ να παίζει κάθε δεύτερη εβδομάδα στο TV Wars), All of the Same Blood και Ghetto War (να το έπαιζαν και σε καμμία συναυλία καλά θα ήταν).

Revelation Steel - I (2018)

Η προσωπική μπάντα του καλού μου φίλου κι αδερφού Joachim Strubel. O Γερμανός γίγαντας, που θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο μπάσκετ στη θέση 5, αφού πέρασε από AC/ID (tribute μπάντα στους AC/DC), τους Crusader (tribute μπάντα στους Saxon) και στο reunion της πάλαι ποτέ θρυλικής μπάντας Trance, έφερε εις πέρας το προσωπικό του όραμα για το metal με τους Revelation Steel και τον πρώτο δίσκο I.

Με τους Revelation Steel ο Joe εκφράζει την τεράστια αγάπη που έχει για τους old school Accept, τους Saxon, Judas Priest και τους AC/DC χωρίς να προσπαθεί να κρύψει τις επιροές του. Ως φίλος του, του είχα εκφράσει πως από μουσική άποψη ο δίσκος με κέρδισε αλλά στιχουργικά (για το 2018) το βρίσκω λίγο κουραστικό τα μισά κομμάτια να έχουν θεματολογία τις γρήγορες μηχανές, το πόσο μας έχει αλλάξει τη ζωή το Rock'n Roll και πόσο γαμάει το Μetal.

Μου υποσχέθηκε πως στον επόμενο δίσκο θα γράψει για την κλιματική αλλαγή (λες και δεν το έχουν εξαντλήσει οι Accept).

Το αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο:

Rainbow - Rising (1976)

 

Πολυαγαπημένος δίσκος, αριστουργηματικό μεγαλείο, έξι αξεπέραστα κομμάτια, οι μεγαλύτερες μορφές της σκληρής μουσικής σε μία μαγική εποχή. Το album που ο εραστής (και πιπινοπνίχτης) της έξαχορδης, τιτανοτεράστιος Ritchie Blackmore, με ώθησε στο να πιάσω κιθάρα στα χέρια μου. Ένα album που δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη.

To κομμάτι της συλλογής μου είναι η Remastered έκδοση της Polydor.

Alestorm - No Grave but the Sea (2017)

 

Συνεχίζω στις δημιουργίες του Christopher Bowes με το πειρατικό metal (γελούν τα ανύπαρκτα μουστάκια του Rock N Rolf) των Alestorm και το πιο πρόσφατο δίσκο που πήρα ως δώρο. Γνώριζα την ύπαρξη του συγκροτήματος, αλλά δεν είχε τύχει να ακούσω κάτι από αυτούς. Είχα μία μικρή ελπίδα ότι θα είναι οι καινούργιοι Running Wild (ούτε κάν...) και θα σηκωσουν ψηλά τη Jolly Roger flag και να ορμήξουν στην πλευρά της πειρατείας που δεν σκοτώνει τη μουσική.

Αντί για Jolly Roger και Running Wild, το No Grave but the Sea μου έδωσε Johnny Depp και Πειρατές της Καραϊβικής. Χαβαλέ metal μουσική, με τραγούδια όπως το Fucked with an Anchor, πολυφωνία, και μελωδίες που ξεσηκώνουν - αλλά μέχρι εκεί.

Θα προτιμούσα να είχα το album σε CD να το ακούω στο αμάξι όταν πηγαίνω παραλιακά ταξίδια.

Rum, Beer, Quests and Mead

These are the things that a pirate needs

Raise the flag, and let's set sail

Under the sign of the Storm of Ale

GloryHammer - Tales from the Kingdom of Fife (2013)

 

Τον Christopher Bowes τον γνώριζα από τις δουλειές του με τους Alestorm. Εκεί στις αρχές της τωρινής δεκαετίας μάζεψε ένα deatha, έναν powera και τη φωνάρα τον Thomas Winkler κι έφτιαξε power metal μπάντα. Για έναν περίεργο λόγο, στο δισκάδικο της γειτονιάς, δεν μπορούσα να βρω το album σε CD οπότε το πήρα σε βινύλιο.

Το Tales from the Kingdom of Fife βγήκε μία εποχή που το europower όχι απλά είχε πεθάνει (για πολλούς), αλλά κι αποκηρυχτεί από τους heavy μουσικοκριτικούς. Την εποχή λοιπόν που οι εναπομείναντες power μπάντες προσπαθούσαν να αποφύγουν την εξόντωση με τεχνικές καμουφλάζ μέσα από prog, goth ή alternative πρίσματα, οι GloryHammer με attitude σταρχιδιαμουόλα που χαρακτηρίζει τα ξαδέρφια μας τους Σκωτσέζους, έρχονται με τον πιο κλισέ power δίσκο τίγκα στις κομματάρες. Κι όσοι ακόμη ακούμε power μετά την ηλικία των 35, γουστάρουμε τρελά και στηρίζουμε.

Επική η αφιέρωση στα credits του album στον ποιητή William Topaz McGonagall.

Kreator - Coma of Souls (1990)

 

Όπως φαίνεται και στο φοβερό εξώφυλλο (με την αναφορά στον τεράστιο Hieronymus Bosch), το Coma of Souls σου ανοίγει το κεφάλι. Εμένα μου το άνοιξε δύο φορές. Η πρώτη όταν έκανα headbanging στο εφηβικό μου δωμάτιο, με τα ακουστικά στο τέρμα να χτυπιέμαι στο Terror Zone, και να μην βλέπω τον τοίχο μπροστά μου. Η δεύτερη φορά όταν έψαξα, με αφορμή τους στίχους του Petrozza, και διάβασα το βιβλίο του Scott Peck το People of the Lie και το The Next Hundred Years του George Friedman. Με δύο λόγια, ο καλύτερος δίσκος των Κάσατορ.

Το αλμπουμ της συλλογής μου είναι η remastered έκδοση του 2019 με bonus live CD.

Blind Guardian - Battalions of Fear (1988)

 

Όλοι οι Έλληνες καλαθοσφαιριστές πρέπει να πληρώνουν γκαλόσημο στο Νίκο Γκάλη, όπως αντίστοιχα οι Πορτογάλοι προπονητές στο Ζοζέ Μουρίνιο. Ομοίως ολες οι metal μπάντες της δεκαετίας του 90 που ασχολήθηκαν με fantasy θεματολογία (ασχέτως genre) πρέπει να πληρώνουν μπλαϊντγκαρτνιονόσημο. Προσφανώς οι Blind Guardian δεν είναι πρωτοπόροι στη fantasy θεματολογία, αλλά είναι απίστευτο πόσο κόσμο γνώρισα σε Ελλάδα κι εξωτερικό που αγάπησε κι ακολούθησε το metal μέσα από τους Blind Guardian και την κοινή τους αγάπη για την επική θεματολογία και τη φανταστική λογοτεχνία.

Κι όλα ξεκίνησαν με το Battalions of Fear, το πρώτο (κάπως άγουρο) έπος τους. Εκτός από κάποιους βαμμένους thrashaδες, που για κάποιον περίεργο λόγο ακούνε Blind Guardian, κανείς δεν θεωρεί το Battalions ως την καλύτερη δουλειά τους, αλλά τραγούδια σαν το Majesty, Guardian of the Blind και Run for the Night δεν γράφονται κάθε μέρα.

Τον δίσκο τον έχω σε τρεις εκδόσεις, στην πρωτότυπη της Virgin (το πρώτο CD που αγόρασα ποτέ - μικρό παιδάκι τότε), την Remastered του 2017 με τα bonus από το πρώτο demo και την Remix του 2019.

Cirith Ungol - The Legacy (2017)

 

Frost and Fire (1981)

King of the Dead (1984)

One Foot in Hell (1986)

Paradise Lost (1991)

Live at the Country Club (1984)

Στα τέλη της δεκατίας του 70 μία ομάδα νεαρών μουσικών από την Καλιφόρνια μετά από μία σειρά ανίερων τελετών ήρθε σε επαφή με τις ανώτερες κοσμικές οντόντητες, τους θεούς του χάους, τον Arioch, τον Malak και τον Balan the Grim. Οι νεαροί μουσικοί ζήτησαν από τις οντότητες να τους χαρίσουν ατελείωτη δόξα κι επιτυχία στην καριέρα τους που μόλις ξεκινούσε και να τους προικίσουν με το χάρισμα κάθε αλμπουμ που κυκλοφορούν να περικλείεται από χαοτική επικομεταλλική γαματοσύνη. To αντάλλαγμα θα ήταν αιώνια πίστη στις δυνάμεις του χάους. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορική μπάντα Cirith Ungol.

Οι θεοί του χάους κράτησαν ένα μέρος της υπόσχεσης και τους χάρισαν ικανότητες να γράψουν απίστευτη μουσική που χαράσεται βαθιά στα μυαλά των ακροατών. Όσον αφορά όμως το πρώτο σκέλος της συμφωνίας και σαν γνωστά μουνόπανα που είναι, οι θεοί του χάους χαμόγελόντας σαρδόνια, καταδίκασαν τους Cirith Ungol σε ένα μόνιμο undergroun status και ποτέ δεν θα αγγίξουν τα μεγάλα σαλόνια της μεταλλικής show biz. (απόκρυφα γριμόρια αποκάλυψαν πως ο Arioch είχε τσαντιστεί πως διάλεξαν όνομα για τη μπάντα από βιβλίο του λάθος συγγραφέα).

Η σχέση που έχω με τους Cirith Ungol είναι υπερβολικά στενή, αφού όταν ξεκίνησα να τους ακούω στα φοιτητιτικά μου χρόνια, ήταν η περίοδος που έλιωνα και τη βιβλιογραφία του Michael Moorcock. Ο Elric, ο Corum κι ο Hawkmoon είχαν μπερδευτεί με Frost and Fire, Black Machine, Chaos Descends και Fallen Idols. Μαζί με τους υπόλοιπους νέρντουλες φίλους μου, ένας απίστευτος κόσμος φανταστικής σκοτεινής λογοτεχνίας και μουσικής είχε απλωθεί μπροστά μας. Τι κι αν δεν γαμούσαμε γκόμενες (νταξ, που και που κάτι γινόταν) γαμούσε ο Elric κι οι Cirith Ungol για εμάς κι είμασταν ευτυχισμένοι. Ύστερα ανακαλύψαμε και τους Hawkwind κι έδεσε το γλυκό.

Η Tapes Collection είναι limited στα 1500 κομμάτια.

Ο Tim Baker είναι ο Αιώνιος Πρόμαχος.

Adramelch - Lights from Oblivion (2012)

 

Το Light from Oblivion είναι δώρο από καλο μου φίλο, ιταλικό power prog με όνομα για black/death μπάντα. Διπλό βινύλιο limited στις 525 κόπιες (το στρογγυλό 500 είναι για τους μαλλιάδες με τα καρφιά, εδώ είμαστε progressive), πόνημα του συμπαθητικού Gianluca Corona (όποιος τον γνώρισε όταν έπαιξε στα Up the Hammer).

Στην έρευνα μου που έκανα, πριν μάθω τους Adramelch, διαπίστωσα πως πρόκειται για την κλασσική ιστορία που την έχουμε δει τόσες φορές. Συγκρότημα με δίσκο επιτυχία στα 80s που στα καπάκια διαλύθηκε για να επανασυνδεθεί μετά από 15-30 χρόνια και να κυκλοφορεί albums ασταμάτητα. Το καινούργιο υλικό είναι πάντα πιο ώριμο, θυμίζει κάτι από το ένδοξο παρελθόν, αλλά απευθύνεται σε ακροατήριο που ωρίμασε κι αυτό και δεν ζητά κόπιες του παρελθόντος. Γενικώς τις γουστάρω τέτοιες μπάντες.

Απαλλαγμένος από συγκρίσεις με το ιστορικό Irae Melanox, το Lights from Oblivion είναι δίσκος που τον ακούω άνετα στο repeat για πολλές ώρες χωρίς να κουράζει, γεμάτος με ευχάριστη μουσική πληροφορία, κοινωνικοπολιτικούς στίχους για εσωτερική αναζήτηση (είπαμε prog) και τον Gianluca να ζωγραφίζει με την ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα όπως ζωγράφιζε με την μπάλα ο συνονομάτός του ο Vialli με τη φανέλα της Juve.

Sodom - Victims of Death (1984)

 

Sodom αμάνικο, ρετσίνα και λουκάνικο. Ούγκ!

Μαστούρα φέτα και Sodom σε κασσέτα. Αααργκ!

Savatage - Streets: A Rock Opera (1991)

 

Έχω χάσει τη μπάλα με το πόσες φορές έχουν επανεκδοθεί τα albums των Savatage, ειδικά εκείνες με τα αστεία hidden CD tracks (no 99) που έπρεπε να περιμένεις κανένα πεντάλεπτο νεκρού χρόνου για να ακούσεις ένα ανούσιο κιθαριστικό τζαμάρισμα με λίγο πιάνο που έπαιξε ο Oliva ένα πρωινό.

Η Narrated edition του Streets κόβει κώλους. Όπως γράφει ο ίδιος ο Mountain King "Paul and I are very happy that we can give you Streets the way it was meant to be, so sit back and enjoy and thank you for listening". Καταλαβαίνω πως σε κάθε επανέκδοση, ο καλλιτέχνης, πρέπει να ακολουθήσει τις οδηγίες της δισκογραφικής και να γράψει μία παπαριά που θα δίνει added value στην κυκλοφορία, αλλά για το συγκεκριμένο δίσκο, κόβω τον πούτσο, μου πως ο Oliva πιστεύει κάθε λέξη της παραπάνω δήλωσης αλλά κι όσα περιγράφει μέσα στο booklet.

Νοσταλγική δισκάρα, αθάνατη, που πάντα πρέπει να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος κι όχι αποσπασματικά (όπως κάθε γαμάτο concept album). Προσωπικά, το Opus Magnum των Savatage (αγαπάμε βέβαια και τα υπόλοιπα).

Kudos και για την χρήση της Jackson Predator του Chris (για άλλη μία φορά) στο εξώφυλλο με τα τριαντάφυλλα-γαρύφαλλα (ότι είναι τέλος πάντων), όπως και το bonus DVD με video collection και σχολιασμό για το κάθε clip στο booklet.

Virgin Steele - Nocturnes of Hellfire & Damnation (2015)

 

Να πω την αμαρτία μου πως δεν έχω τιμήσει τους Virgin Steele όπως πρέπει. Έχω λιώσει τις δύο διλογίες τους, διάσπαρτα κομμάτια από τις πρώτες τους δουλειές, αλλά μέχρι εκεί. Ειδικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες που στα review διάβαζα πολύ αρνητικές κριτικές για κάθε κυκλοφορία, άλμπουμ που δεν έλεγαν να τελειώσουν σε διάρκεια και φήμες πως ο DeFeis είχε φέρει στη μπάντα για φωνητικά μία γάτα.

Καθώς έκανα online ψώνια, βρήκα το NoH&D σε έκδοση διπλού μπλε βινυλίου στα 11 ευρώ, οπότε το τσίμπησα. Ξεπερνώντας το κακό εξώφυλλο (σιγά, έχουμε δει και χειρότερα) την σκελετωμένη Περσεφόνη να παίζει φλάουτο με ένα κόκκαλο που θα ζήλευε η σκυλίτσα μου, μπήκα στο ψητό, στίχοι και μουσική. Σαν απλός ακροατής που είμαι, κι όχι κριτικός, η εμπειρία μου στο βαρβαρικό ρομάντσο θα την χαρακτήριζα ως κακομαγειρεμένο παστίτσιο. Σε όλο το δίσκο υπάρχουν γαμάτες ιδέες, ωραίοι στίχοι και στιγμές που γουστάρω, αλλά πετάγεται ο DeFeis σαν την τσουτσου για ένα ακόμη αχρείαστο "γιιιιεαααααααααουυυυυυυυυυυ" και το σκίζει. Θα ήθελα κάποιος, ήρωας, να απομoνώσει όλα τα "γουαουγίσματα" που ακούγονται να δούμε τι ποσοστό κατέχουν στα 80 λεπτά μουσικής (κάνα τέταρτο υπολογίζω).

Από την άλλη, αυτή είναι η απόφαση του καλλιτέχνη και την σεβομαι, άσχετα αν το αποτέλεσμα σηκώνει ντεπονάκι. O δίσκος έχει πολλές καλές διάσπαρτες στιγμές αλλά στο συνολό του είναι ένας πολύ καλός λόγος να αρχίσεις τα σκληρά ναρκωτικά. Προσωπικά, είναι γαμάτο soundtrack για βράδυ με παρέα, κρασί (πολύ κρασί) και λιώσιμο σε κάποιο trading card game.

Running Wild - Masquerade (1995)

 

Μην κρίνεις ένα βιβλίο (ή ένα album) από το εξώφυλλο, εκτός κι αν αυτό το έχει σχεδιάσει ο Andreas Marschall, οπότε μιλάμε για αριστούργημα. Αγαπημένο album που ενσαρκώνει απόλυτα το πειρατικό όνειρο του Rock n' Rolf με τον απόλυτο ύμνο που πρέπει να ακούει κάθε ναυτικός, Lions of the Sea. Τα μέσα της δεκαετίας του 90, απίστευτη περίοδος που η γενιά μου ανακάλυπτε τις χαρές που προσφέρει η εφηβεία, Ελληνικό μπάσκετ και καταιγισμό από δισκάρες true γερμανικού power metal.

To κομμάτι της συλλογής μου είναι Deluxe Expanded επανέκδοση με δύο re-worked 2003 versions του Lions of the Sea και του Black Souls.

Gamma Ray - Majestic (2005)

 

Από το 1990 μέχρι το 2001 η περίοδος των Gamma Ray θύμιζε Ολυμπιακό εποχής Κόκκαλη. Κάθε χρόνο πρωτάθλημα, είτε με μπαλάρα-τεσσάρες σε βαζελοχανούμια και πορεία στο Τσουλού (Land of the Free), είτε με ζμπρώξιμο από επόπτες και βαριές ήττες από Χερενφέιν (No World Order).

Με τέσσερα χρόνια αναμονής, περίμενα από τον κοντό ότι θα μας ανατινάξει με το Majestic. Δηλώσεις ότι θα είναι το πιο σκοτεινό album που έχουν βγάλει ποτέ με είχαν βάλει στο τριπάκι ότι θα το αλλάξουν λίγο το Ramma Gay Metal και θα πάμε για Dark Ride καταστάσεις. Οι προσδοκίες ήταν στα ύψη οι οποίες έπεσαν κατακόρυφα μόλις αντίκρυσα το (πιο generic πεθαίνεις) εξώφυλλο.

Η μουσική όμως μετράει, αλλά κι εκεί κάτι έλειπε. Στα 4 χρόνια αναμονής ο Kai, με τον Richter, έγραψαν μουσική και στίχους που όσο κι αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να τα βάλω δίπλα στο ένδοξο παρελθόν τους. Δεν έλειπε βέβαια και το κομμάτι (παίρνω πίπες στους Judas Priest) του Zimmerman, το Condemned to Hell που είναι πάντα μέτριο αλλά διασκεδαστικό.

Το πρωτάθλημα που πήραν οι Rays με το Majestic δεν το πανηγύρισε κανείς, όπως εκείνο με την υπόθεση Βάλνερ, κι ήταν η αρχή των πέτρινων χρόνων.