Arch Matheos - Winter Ethereal (2019)

 

Με τους Fates Warning δεν έχω πολύ σχέση, αφού τους άφησα από τότε που ξύπνησαν τον φρουρό. Πάραυτα, τους μουσικούς που πέρασαν από τη μπάντα τους σέβομαι αφού τους έχω συναντήσει αρκετές φορές σε άλλα μουσικά projects κι εκτιμώ ιδιαίτερα τη δουλειά τους. Όπως και να έχει το θέμα, διάβαζα πριν από λίγο καιρό το παρακάτω review

https://www.forgotten-scroll.net/metal- ... -ethereal/

και σκέφτομαι - καλά τα λέει ο μπάρμπας, τίμιος. Ψήθηκα λοιπόν και πρόσθεσα στην επόμενη τότε παραγγελία μου το Winter Ethereal. Ύστερα από τις πρώτες ακροάσεις οι ισχυρισμοί του review επιβεβαιώθηκαν ακόμη περισσότερο. Τρομερός δίσκος, από εκείνους που η διάρκεια 1 ώρας και 8 λεπτών δεν είναι αρκετή.

Οι John Arch και Jim Matheos αποδίδουν στο έπακρο το πεμπτουσιώδες τετράπτυχο της μουσικής, δηλαδή ρυθμική ηχητική πληροφορία - επικοινωνία - δημιουργία συναισθημάτων - διάθεση επανάληψης. Μάζεψαν κι όλα τα απανταχού μέλη της οικογένεια Fates Warning, έφεραν και τις μορφάρες από το χώρο του τεχνικού thrash, θα έκαναν και κανένα μπάρμπεκιου με μπιφτεκάρες και κρασιά, κι έβγαλαν την απίστευτη δισκάρα που δε λέει να ξεκολλήσει από το CD player μου.

Timo Tolkki's Avalon - Angels of the Apocalypse (2014)

 

Από τα πιο ανούσια, βαρετά, τεμπέλικα κακογραμμένα άλμπουμ που έχω στη συλλογή μου. Συμφωνικό power που με συνθέτη, στιχουργό, παραγωγό τον απόλυτα συμπαθή στρατόσαυρό Tolkki κι ένα σωρό mainstream ονόματα της power metal σκηνής που μάζεψε η Frontiers. Έχει φάει ban από το cd player του αυτοκινήτου μου αφού υπάρχει κίνδυνος να αποκοιμηθώ στο τιμόνι.

Όσες φορές κι αν άκουσα το άλμπουμ, πραγματικά δυσκολεύομαι να βρω έστω κι ένα συμπαθητικό κομμάτι και το πιο απογοητευτικό είναι τις ερμηνείες των συμμετεχόντων Lione, Floor Jansen, DeFeis (όχι ότι είχα κάποια προσδοκία εδώ με βάση τα τελευταία δείγματα), ο Zak Stevens (κι εσύ ρε Ζαχαρία;), τις βρίσκω τραγικές (με εξαίρεση ίσως την Simons αλλά klein mein...)

Παρά την απογοήτευσή μου με το Angels of the Apocalypse, η αξία του Timo Tolkki δεν αλλάζει στη συνείδησή μου, αλλά ρε διάολε τόσοι φτασμένοι καλλιτέχνες μαζί, χρήματα ξεπλένανε στη Frontiers με αυτό το δίσκο;

Black Label Society - Catacombs of the Black Vatican (2014)

 

Ήταν η εποχή που είχα πορωθεί με τη σειρά Sons of Anarchy κι ήθελα να βάλω στις μουσικές μου επιλογές λίγη νότια stonerιά. Ρωτάω κάτι αλκοολικούς φίλους που έχω, μου λένε θα ξεκινήσεις με τον Zakk Wylde και τους Black Label Society. Πάω στο δισκάδικο, και δεν ήξερα τι να αγοράσω γιατί είναι και δραστήριος ο μούσιας - κάθε δύο χρόνια δίσκο. Βλέπω τα κρανία στο εξώφυλλο και την ονομασία Catacombs of the Black Vatican - τίτλος γάντι για μισανθρωπική unholy black κυκλοφορία - και τον τσιμπάω.

Σαν σχετικά άσχετος με το ιδίωμα, μπορώ να πω πως γούσταρα αρκετά. Όμορφες southern ροκιές με τον Wylde να κεντάει στην κιθάρα, εναλλαγές μελαγχολίας και ρεμπελοέξαρσης και γκρουβάτες καταστάσεις.

Η πρώτη μου επαφή με τους Black Label Society ήταν γουστόζικη. Δεν πρόκειται να αρχίσω να φοράω αμάνικο με σημαία του νότου, ούτε να υψώνω ποτήρια μπύρας στην υγειά του Trump, αλλά έναν ακόμη δίσκο θα τον τσιμπήσω στο μέλλον.

Το LP της συλλογής μου είναι limited και συνοδευόταν με 7ίντσο με δύο bonus κομμάτια.

Bolt Thrower - The IV Crusade (1992)

 

Κάποιοι πηγαίνουν και δίνουν μία περιουσία να αγοράσουν ένα έργο τέχνης ζωγραφικής για να το απολαμβάνουν δίπλα στο τζάκι τους (ή καλοριφέρ - ότι έχει ο καθένας) με ένα ποτήρι κρασί και μουσική που τους ευχαριστεί.

Με 20 ευρώ παίρνεις το έργο του Ντελακρουά, "Η είσοδος των Σταυροφόρων στην Κωνσταντινούπολη το 1204", αναβαθμισμένο με το γαμάτο logo των Bolt Thrower και το απολαμβάνεις με Merlot (οι deathάδες πίνουμε μόνο Merlot) και μία ακόμη δισκάρα του ΒολιδοΕκτοκευτή. Business as usual με πολεμικές ριφάρες, μπάσο που σφυροκοπάει, σολιές μυδράλιο, τύμπανα που βομβαρδίζουν και τον υπερdeathά Karl Willetts ως πολεμικό ανταποκριτή.

Αγαπημένα κομμάτια από το βινύλιο της συλλογής μου τα The IV Crusade, Embers, This Time it's War, Dying Creed κι όλα τα υπόλοιπα του δίσκου.

Nightwish - Storytime (2011)

 

10ιντσο gatefold λευκό βινύλιο το Storytime single των Nightwish, γιατί στηρίζω Anette Olzon (άσχετα αν δεν το έχει στα live) και το καμπαρέ metal του Holopainen, κι όχι γιατί ήρθε σαν bonus δώρο από την Nuclear Blast σε μία μεγάλη παραγγελία που είχα κάνει.

Το single περιέχει το Storytime στην album version, την Radio edit και την instrumental.

Ayreon - The Human Equation (2004)/The Theater Equation (2016)

Κάποτε ήμουν ενεργός blogger, κι είχα αποφασίσει να πάρω στα σοβαρά τη δημιουργία προσωπικής λίστας top 100 all time άλμπουμ. Δεν δυσκολεύτηκα να δώσω το νο 2 στο Human Equation, ένα πραγματικό μουσικό έργο τέχνης από την metal ιδιοφυΐα Arjen Anthony Lucassen. Ενώ είχα λιώσει το πολυαγαπημένο Into the Electric Castle και πίστευα πως ο hippie metal ψηλός δεν θα μπορέσει να το ξεπεράσει, φέρνει μία καινούργια μικτή κόσμου και γράφει μουσική για το κορυφαίο progressive concept άλμπουμ που θα συνταράξει το ταξίδι μου στον κόσμο της μουσικής.

O Arjen καταφέρνει να βγάλει στο απόλυτο το τεράστιο φωνητικό ταλέντο του James Πάσχα και Labrie (κάτι που οι Dream Theater σαράντα δίσκους έχουν κυκλοφορήσει κι ακόμη δεν το έχουν καταφέρει), ανακαλύπτει νέα ταλέντα όπως την Bovio, φέρνει στην ομάδα τους άκρως θεατρικούς Graves, Townsend και Akerfeldt και δίνει στον τεράστιο Mike Baker ένα μόνο κομμάτι (Loser) που έσβησε όλη την ως τότε και μελλοντική progressive δισκογραφία. Από την ομάδα δεν μπορεί να λείπει ο χταπόδης Ed Warby, που δίνει σεμινάρια ρυθμού.

Το Human Equation είναι άλμπουμ που το απολαμβάνω με διάφορους τρόπους. Θα το ακούσω στο σερί σαν σωστή metal opera, μεμονωμένα κομμάτια ανάλογα την περίσταση, θα διαβάσω τους στίχους σαν ποιητική νουβέλα, θα απολαύσω το συνοδευτικό DVD, θα χαθώ στον πίνακα ζωγραφικής εξώφυλλο, θα μαγευτώ από τη θεατρική live απόδοση του άλμπουμ στο The Theater Equation (που είχα την τιμή να είμαι παρών με τη σύζυγό μου και καλούς φίλους στο Ρότερνταμ) κι όταν όλα τελειώσουν πάμε πάλι από την αρχή γιατί η μουσική έχει πάντα κυκλική υπόσταση.

Στη συλλογή μου έχω την Special Edition με το συνοδευτικό DVD ενώ το Theater Equation το προτείνω ανεπιφύλαχτα σε όποιον δεν έζησε αυτή τη μοναδική εμπειρία. Στο τέλος της παράστασης που βγήκε ο τεράστιος ψηλός στη σκηνή για την αποθέωση, δεν νομίζω να έχω χειροκροτήσει άλλο καλλιτέχνη και να νοιώθω τέτοια ανατριχίλα και μεγαλείο.

Grave Digger - Heavy Metal Breakdown (1984)

 

Όσον αφορά το ντεμπούτο των Digger, παίρνω αυτούσια τα λόγια του Daoloth των Necromantia σε συνέντευξη που είχε δώσει για το δεύτερο τεύχος του fanzine Greek Grave Digger fanclub.

"Παίζουν πολύ δυναμικά όχι λαλαλα και χαζοχαρούμενα. Βέβαια τα παλιά τους μ' αρέσουν πιο πολύ από τα καινούργια τους. Αλλά του σέβομαι γιατί παίζουν Heavy Metal που παίζουν λίγοι. Δηλαδή παίζουν Heavy Metal με αρχίδια και τσαμπουκά."

Το CD της συλλογής μου είναι η Deluxe Expanded edition της Noise, με bonus το EP του Shoot Her Down, το σπάνιο Violence από τη Rock from Hell (1983) συλλογή κι alternative διασκευή του 2000 Light Years from Home των Rolling Stones.

Majesty - Reign in Glory (2003)

 

Πίσω στο 2003, διάβαζα στο Hammer την κριτική του Περβανίδη για το τρίτο αλμπουμ των Majesty τους οποίους έως τότε αγνοούσα παντελώς. Το είχε βαθμολογήσει με 2/10 και θυμάμαι χαρακτηριστικά την κριτική "θα ήθελαν πολύ να είναι οι Manowar αλλά δεν είναι και δεν μπορούν". Αμέσως έκλεισα το περιοδικό κι είπα "δεν παίζει, πρέπει να το αποκτήσω αυτό το αλμπουμ εδώ και τώρα". Έτσι ξεκίνησε η μακροχρόνια σχέση με τη μπάντα του "Metal Son" (nick που κοντράρει στα ίσα σε γραφικότητα εκείνα των blackάδων) Tarek Maghary.

Σαν την Αναγέννηση Καρδίτσας που θα βολοδέρνει μια ζωή στις μικρές κατηγορίες του metal, οι Majesty δισκογραφούν με σταθερή συχνότητα στην μάχη ενάντια all those who play false metal. Βέβαια το μόνο κοινό που έχω παρατηρήσει να έχουν με τους Manowar εμπνευστές τους είναι οι στυλιστικές επιλογές κι η φθίνουσα πορεία της ποιότητας των δίσκων τους.

Αναγνωρίζοντας τις μετρημένες ικανότητες της μπάντας βρήκα το απλοϊκό επικό ήχο του Reign in Glory αρκετά ενδιαφέρον για τα γούστα μου, και κόλλησα άγρια με τα Into the Stadiums, Heroes και την επική μπαλάντα Thunder in the Silence.

Με αυτά κι με αυτά, το Reign in Glory είναι από τις απόλυτα guilty pleasure επιλογές μου, αφού πέρα από το λιώσιμο σε ακροάσεις με εμπασε και στον εθισμό των Majesty, και once you go Tar(e)k you'll never go back.

Bring Metal to the stadiums.

That´s where it belongs.

Into the stadiums we ride.

We conquer all the stadiums with Metal and with pride.

Into the stadiums tonight.

Bolt Thrower - Warmaster (1991)

 

Οι Bolt Thrower ήταν είναι και θα είναι (ακόμη κι όταν δεν είναι) Warhammer metal. Προσωπικά, βλέπω το κάθε album τους ως το απαραίτητο soundtrack για κάθε τι που σχετίζεται με τον μαγικό κόσμο της Games Workshop. Η όμορφη αυτή σχέση που κρατάει από την παιδική ηλικία έως και σήμερα (μεγαλώσαμε, παντρευτήκαμε αλλά μυαλά δεν αλλάξαμε), το Warmaster είναι η εναρκτήρια ηχητική υπόκρουση όταν με σύζυγο και φίλους μαζευόμαστε κι ξεδιπλώνουμε τον μαγικό κόσμο του απόλυτου επιτραπέζιου, Hero Quest (20 χρόνια τώρα).

This solemn image - Constructed with resolution

A monument - To war's terminal conclusion

Beast in Black - Berserker (2017)

 

Αυτό το βινύλιο συγκαταλέγεται στις ψυχαναγκαστικές αγορές που οφείλω να κάνω για τις μπάντες που θα είδα ή θα δω live. Γνώριζα ότι η μπάντα είχε δημιουργηθεί από τον πρώην κιθαρίστα των - πιο Eurovision πεθαίνεις - Battle Beast που για κάποιο λόγο τα έσπασε μαζί τους, με δράμα στα μεσημεριανάδικα και Τατιάνες της Φιλανδίας.

Beast in Black λοιπόν, βάζω το βινύλιο στο φωνογράφο, αράζω στον καναπέ, περιμένω να εμφανιστεί η Δάφνη Μπόκοτα στην οθόνη, εγώ με το τηλέφωνο στο χέρι για να δώσω το δωδεκάρι στην Κύπρο. Τελικά αντί για δωδεκάρι δίνω γροθιά υψωμένη στον αέρα κι ένα hail στον Anton Kabanen γιατί ο δίσκος σπέρνει άσχημα. Φρέσκο Europower που βαράει από την αρχή μέχρι το τέλος, κολλητικές μελωδίες και catchy κομμάτια που έχουν ξεχάσει να γράφουν οι Edguy εδώ και χρόνια. Και το καρντάση ο Παπαδόπουλος στη φωνή, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.

Από στιχουργική θεματολογία, την επιλογή του να καταπιαστεί με το Berserk, την είδα αρχικά λίγο καχύποπτα. Επιτηδευμένο με εμπορικούς σκοπούς, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως Moorckok, Tolkien, Lovecraft, Howard τους έχουμε ξεζουμίσει, οπότε ας πιάσουμε και τα manga/anime, why not?

Blind Guardian - This Storm (2019)

 

Αποφεύγω να ακούω μουσική από YouTube, spotify ή κατεβαστήρια. Όπως όταν ήμουν ακόμη έφηβος Heddigan, απολαμβάνω την προσμονή της κυκλοφορίας του νέου δίσκου, να πιάσω το φυσικό format στα χέρια μου και να μετατραπώ σε Usain Bolt σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στο κατοστάρι μεταξύ δισκάδικου και σπιτιού. Μετά από αυτή τη ανούσια εισαγωγή, επιτέλους το single για την νέα κυκλοφορία του ορχηστρικού project των Blind Guardian.

Είχα διαβάσει σε κριτικές και φόρα πως είναι σκέτη απογοήτευση, βαρετό κι άλλα τέτοια αποκαρδιωτικά. Μετά από αρκετές ακροάσεις στο repeat, μπορώ να πω πως Το This Storm δεν έχει καμία σχέση με την ως σήμερα Blind Guardian μουσική πέρα από τη φωνή του Kürsch (ο οποίος έχει δομήσει τόσες εναλλαγές στη φωνή του να κάνει πιο πολλές ντρίμπλες κι από τον Ronaldinho στις καλές του εποχές). Από το πρίσμα καθαρά της μουσικής βρήκα πολύ όμορφα και προσεγμένα τα θέματα που έγραψε ο Olbrich (ειδικά στο B side του single που είναι η instrumental version) κι η φωνή του Hansi είναι σαν το τυρί φέτα, πάει παντού και μαμάει.

Δεν είναι metal, όπως δεν θα είναι και η full length κυκλοφορία, αλλά αυτό που άκουσα με κέρδισε απόλυτα και δεν βλέπω τις μέρες να απολαύσω και την πλήρη δουλειά τους.

P.S. Αγαπητοί τσαντιρόγυφτοι της Nuclear Blast, κυκλοφορείτε πολυαναμενόμενο single σε μία από τις major μπάντες του label σας και το σαβουριάζετε σε μία θήκη ζελατίνα. Πόσο δύσκολη είναι μία χάρτινη γαμωθήκη για 7ιντσο με μία υποτυπώδη γαμωράχη, να μπορώ να τα εντοπίζω στη δισκοθήκη μου σαν άνθρωπος.

Rage - Black in Mind (1995)

 

Μπορεί το End of All Days να είναι ο αγαπημένος μου Rage δίσκος, το Black in Mind είναι σίγουρα (κατ'εμέ) ο πιο ολοκληρωμένος. H νοσταλγική speed/power era έχει δώσει οριστικά τη θέση της σε heavy καταστάσεις, οι τσιρίδες του Peavy μας έχουν αφήσει χρόνους, συνθετικά ο Wagner δίνει χώρο στους αδελφούς Ευθυμιάδηδες και στιχουργικά δίνει πόνο (διαχρονικά το πιο δυνατό σημείο των Rage).

Μόνο το εναρκτήριο Black in Mind και το έπος In a Nameless Time αρκούσαν να με ανατινάξουν, αλλά οι bloody bastards, που λένε κι οι Ιρλανδοί, κατεβάζουν στο γήπεδο τη μία κομματάρα μετά την άλλη. Ριφάρες, γρυλίσματα, ατμόσφαιρα, τύμπανα, συναίσθημα, εναλλαγές, cover art από Marschall, της πουτάνας γίνεται στο Black in Mind, σχεδόν 70 λεπτά δίσκος και δεν έχει δευτερόλεπτο αδύναμης στιγμής.

Το κομμάτι της συλλογής μου είναι η 20th Anniversary με bonus track το δυνατό Chase και bonus CD με demos, acoustic κι ακυκλοφόρητα κομμάτια της εποχής που δεικνύουν τι οργιαστική δημιουργικότητα είχε ο Peavy εκείνα τα χρόνια.

Mayhem - De Mysteriis Dom Sathanas (1994)

 

Πριν από 12 χρόνια είχα βρεθεί στο Όσλο για ένα συνέδρειο και στον ελευθερο μου χρόνο, όπως συνηθίζω, έκοβα βόλτες στην πόλη. Σε κάποιο στενό πέτυχα ένα μικρό δισκοπωλείο με metal περιεχόμενο και μπήκα να το τιμήσω. Έπιασα την πάρλα με τον Νορβηγό μαγαζάτορα, ο οποίος ήταν ίδιος ο Mick Jagger με πιο μπουκλέ μαλλί, και λέγαμε για Dimmu Burgers, τον Μπουρζούμι, τους πεθαμένους, τους Immortal και γενικότερα την mainstream Black σκηνή της Νορβηγίας. Με τα πολλά, με έψησε ο άτιμος πως πρέπει να επενδύσω τις λιγοστές μου κορώνες στο opus magnum των Mayhem.

Αν και σπανίζει το Black από τις μουσικές επιλογές μου (μία στο τόσο ή όταν διαβάζω Lovecraft/Barker), κάποιες μπάντες και δίσκοι υπάρχουν στη δισκογραφία μου. Το φλώρικο ατμοσφαιρικό μη-trve Black είναι πολύ πιο κοντά στα γούστα μου, αλλά σε αυτό το δίσκο οι Mayhem χωρίς πλήκτρα, χορωδίες ή ορχήστρες, βγάζουν μία σκοτεινίλα που μόνο βαρετή ή μονότονη δεν είναι. Χωρίς νεκρομπουρμπουρίλες και μισανθρωπικές ποζεριές, με highlights τα Funeral Fog και Freezing Moon, το De Mysteriis μια στο τόσο θα παίξει στα ηχεία μου.

Wind Rose - Wintersaga (2019)

 

Ιταλικό folk power, με χορωδιακά φωνητικά, battle metal διάθεση, βιολιά, θεματολογία Tolkien και World of Warcraft cosplay φωτογράφιση. Τέρμα safe επιλογές για ένα δίσκο που τον βρίσκω σχετικά διασκεδαστικό, αλλά κι αρκετές στιγμές του με ψιλοκουράζουν.

Το Wintersaga κομμάτι με το πρελούδιο Of Iron and Gold που ανοίγει το δίσκο αλλά και το μακρύ storytelling style We Were Warriors, μακράν οι αγαπημένες μου στιγμές, αλλά δυστυχώς ο υπόλοιπος δίσκος μου δίνει μία filler αίσθηση.

Ελπίζω στο live που θα τους δω σε λίγες εβδομάδες να μου αλλάξουν τη γνώμη και να πάω στο merchandise τους να τσιμπήσω κάποιο CD από τις προηγούμενες κυκλοφορίες.

Battleroar - Codex Epicus (2018)

 

Ο μακαρίτης ο Scott Columbus είχε αναφερθεί κάποτε στο κομμάτι Guyana (Cult of the Damned) ότι είναι σαν το καλό κόκκινο κρασί που ωριμάζει με την πάροδο του χρόνου. Η όποια ενασχόληση μου με τον επικό μεταλλικό ήχο σαν ακροατής, μου έχει διδάξει πως αυτό ισχύει γενικότερα για στιβαρά ποιοτικά άλμπουμ του συγκεκριμένου ιδιώματος. Το Codex Epicus αν και δεν έχει λάβει τις απαραίτητες ακροάσεις από μεριά μου, έχει βρει το δρόμο ωρίμανσής του στο μουσικό μου κελάρι. Το καλλιτεχνικό αποτύπωμα του Κώστα Τζώρτζη εξελίσσεται σε κάθε δίσκο (από τα βιολιά περάσαμε στα κλαρίνα - why not), με υψηλά standards κάθε φορά (ειδικά από το To Death and Beyond κι ύστερα), και την ατσούμπαλή φωνή του Gerrit Mutz, που καραγουστάρω, να με ταξιδεύει σε sword and sorcery καταστάσεις.

Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan του άλλου μακαρίτη Mark Shelton, πραγματικά συγκινήθηκα με την επικά μυσταγωγική του ερμηνεία (όπως πάντα) στο Sword of the Flame, πριν μας αφήσει να πάει να συναντήσει τον Crom και να δώσει την απαντησή του στο riddle of steel.

Οι Battleroar είναι από τα συγκροτήματα που ποτέ δεν μπήκα στην, αγαπημένη για κάθε μεταλλά, διαδικασία σύγκρισης των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει. Το αν το Codex Epicus είναι το καλύτερο ή το χειρότερο λίγο με νοιάζει, έχει μία μοναδική θέση στη δισκοθήκη μου όπως και τα υπόλοιπα έπη των Battleroar (με εξαίρεση το ντεμπούτο τους που δεν έτυχε να αποκτήσω).

Το βινύλιο της συλλογής μου από την Ιταλική Cruz Del Sur, όσο γαμάτο εξώφυλλο και concept art έχει, τόσο φθηνή κατασκευή χαρακτηρίζει το gatefold που αδικεί το όλο πακέτο. Όταν το έλαβα μέσο ταχυδρομείου και το έβγαλα από τα bubblerubs, το gatefold είχε πιο πολλές ζάρες και ζουμπίγματα από τη Nulfaga στο Daggerfall.

Shadow Gallery - Legacy (2001)

 

Η σταθερά της παγκόσμιας έλξης (G), τα ποσοστά του ΚΚΕ στις εκλογές και το δεκάρι σε κάθε άλμπουμ των Shadow Gallery (με Mike Baker ή χωρίς) είναι τα πράγματα που δεν αλλάζουν στη φύση. To υποτιμημένο Legacy, αν και στη σκιά των Tyranny και Carved in Stone, από τα αγαπημένα progressive της συλλογής μου.

Και μόνο για το Society of the Mind, το καλύτερο Shadow Gallery κομμάτι (my opinion) ever, θα έπρεπε να μείνει στην ιστορία, αλλά εκτός της ποιότητας που ξεχειλίζει στα υπόλοιπα tracks, το άλμπουμ ξεκινάει με τη συνέχεια του εκπληκτικού Cliffhanger και κλείνει με το 34λεπτο έπος του Γκιγκαμες, First Light, που σβήνει δισκογραφίες.

Manowar - Hell on Earth

 

Hell on Earth - I (2000)

Hell on Earth - II (2002)

Hell on Earth - III (2003)

Hell on Earth - IV (2005)

Hell on Earth - V (2009)

Μου αρέσει η αποτύπωση μίας live συναυλίας σε καλή ποιότητα ήχου κι εικόνας, όπως επίσης συνεντεύξεις, rockumentaries, tour events, backstages, clips, making of κι άλλα τέτοια ωραία. Τα Hell on Earth DVDs τα παρέχουν όλα αυτά συν βυζιά (όχι μόνο στα εξώφυλλα).

Την εποχή που ακόμη ο κόσμος αγόραζε μουσικά DVD, τα οποία ήταν πανάκριβα, ένοιωθα ιδιαίτερη ικανοποίηση για το ποιοτικό και χορταστικό υλικό που αγόραζα. Ξεχωρίζω το ΙΙ που έχει την συναυλία στο Sao Paolo, μπροστά σε τριάντα χιλιάδες τρελαμένους fans.

Από τις μπάντες που έριξαν τόση δουλειά και βάρος στις live περιοδείες που για δεκαετίες κατέκτησαν πόλεις, με άξιοπιστο συστημα ηλεκτροδότησης, και διέδωσαν τη μουσική τους στα πέρατα του πλανήτη. Τα Hell on Earth αποτελούν παρακαταθήκη και κληρονομιά για κάθε Manowar fan κι ανυπομονώ να βγάλουν και την έκτη συνέχεια για το Final Battle.

Judas Priest - Angel of Retribution (2005)

 

Θυμάμαι τις αρχές της νέας χιλιετίας που ανακοινώθηκε η επιστροφή του Halford στους Priest. Ειδικά όταν έκαναν γνωστό πως γράφουν και καινούργιο δίσκο, ήταν το γεγονός που κυριαρχούσε στα μεταλλικά φόρα της τότε εποχής. Συζητήσεις επί συζητήσεων για το αν θα επιστρέψουν στον ήχο του Painkiller ή θα συνεχίσουν από το Demolition, αν θα ξεπεράσουν την επιτυχία του Brave New World ή θα πατώσουν όπως το St. Κατσαρόλι. Και λίγα χρόνια αργότερα, το Angel of Retribution ήταν από το δισκοπωλείο στο ράφι μου.

Χωρίς να φτάνει τις κορυφές του παρελθόντος, το Angel of Retribution είναι δίσκος που αν και ήθελε μερικές ακροάσεις παραπάνω, με κέρδισε απόλυτα. Πέρα από τα Priest classic κομμάτια Judas Rising και Hellrider γουστάρω τη southernίλα που βγάζει το Worth Fighting For και το opera experiment με το Lochness ήταν επιτυχές (τόσο επιτυχές που αργότερα μας φόρτωσαν ολόκληρο δίσκο - story for another time).

Ιδιαίτερα εκνευριστικό είναι το γεγονός πως ψάχνω στο booklet να βρω τα στιχουργικά credits τα οποία δεν αποδίδονται πουθενά. Λεπτομέρεια, αλλά μου αρέσουν τέτοιες πληροφορίες να τις έχω για να ξέρω ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να χώνει εδώ κι εκεί τίτλους από τα προηγούμενα albums των Priest (που το έχω ξαναδεί αυτό άραγε).