Blind Guardian - The Forgotten Tales (1996)

 

Μετά την κυκλοφορία του Imaginations, τo μεγαλείο των βάρδων είχε γίνει υπαρκτή πραγματικότητα κι η μπάντα (κι οι βαμμένοι οπαδοί τους) δεν είχαν να αποδείξουν σε κανέναν τίποτε. Κι όμως κάποιες φορές δεν αρκεί να πάρεις το νταμπλ για να κλείσεις στόματα, πρέπει να τους ρίξεις και τέσσερα στην έδρα τους δείχνοντας το όνομα σου στη φανέλα. Κι αυτό έπραξαν οι Guardian με το Forgotten Tales. Κυκλοφόρησαν το καλύτερο cover/compilation/κανείςδενξέρει άλμπουμ στην ιστορία της metal μουσικής. 

Το σχέδιο ήταν απλό. Μετά το ολονύκτιο Middle Earth role playing session (έχουμε να γράψουμε και το Nightfall), μαζεύτηκε η μπάντα κι είπε "θα πάρουμε ύμνους από τα μεγαθήρια της ροκ σκηνής που γουστάρουμε, και θα τους διασκευάσουμε, θα πάμε τα τραγούδια πέντε επίπεδα πιο πάνω, το έχουμε". Κι αυτό έγινε, Queen, Μιχαλάκη Oldfield, Chordettes, Uriah Heep υποκλιθείτε στον Τυφλό Φρουρό, bow to your master. Beach Boys αφήστε τις παραλίες και μελετήστε τους βάρδους που έδωσαν στο Surfin' USA έξτρα πόντους μουσικής τελειότητας. Μαζί με ακουστικές και orchestral versions κάποιων κλασσικών λυρικών Guardian σούπερ επών, γεμίζει αυτό το άλμπουμ.

Από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα compilation άλμπουμ έχει τόση δύναμη, τόση βαρύτητα που μπορεί να σταθεί περήφανα δίπλα στις legendary full length κυκλοφορίες της μπάντας.

Edguy - Vain Glory Opera (1998)

Στρουμφομέταλ, gay metal, μουσική για μουρόχαβλους νέρντουλες διάβασα πρόσφατα, happy μελωδίες κι ιστορίες με δράκους και σπαθάκια, έχουμε ακούσει πολλά. Όσο θα υπάρχουν τα Keepers, δίσκοι σαν το Land of the Free και το Vain Glory Opera, απλά χαμογελάμε υπεροπτικά, ξεθηκαρώνουμε και προτάσσουμε το ατσάλινo Claymore προελαύνοντας ανάμεσα στα πτώματα των εχθρών, καβάλα στο αγέρωχο άτι.

Εύκολα το καλύτερο Edguy άλμπουμ, με ατελείωτους europower ύμνους. Και μόνο στο μέσο του άλμπουμ υπάρχουν τα αξεπέραστα Out of Control και Vain Glory Opera, με τις guest συμμετοχές των Kürsch/Tolkki, θα μπορούσα να το σφυρίξω εδώ και το CL για το ΄98 πάει στην παρέα από τη Fulda (όνομα κι αυτό για πόλη...). Τόσο δυνατό δίδυμο στα χαφ είχαμε να δούμε από εποχής Ζε Ελίας/Ζέτεμπεργκ. Αλλά και το υπόλοιπο song ρόστερ του άλμπουμ κινείται στα όρια της τελειότητας, όπως συμβαίνει σε τέτοια άλμπουμ, ογκόλιθους, όπου η μπάντα βρίσκεται στα καλύτερά της κι αποδίδει τα μέγιστα.

Με άξονα τις γνωστές μουσικές φόρμες του είδους, αλλά πολύ μεράκι στην δημιουργία catchy (αλλά όχι cheesy) μελωδιών, ο Sammet γράφει τα Until We Rise Again και How Many Miles, το κολλητικό Walk on Fighting, την γεμάτη συναίσθημα μπαλάντα Scarlet Rose και το thrashάτο Νο More Foolin'. Φωνητικές αρμονίες, ενισχυμένες με κιθαριστικές μελωδίες και τον καταιγιστικό power ρυθμό, δεδομένες καταστάσεις, εύκολη συνταγή, αλλά τόσο δύσκολη για να βγει ένα μνημειώδες αποτέλεσμα. Πομπώδες ρεφρέν που κορυφώνουν τα κομμάτια κι ανταποδίδουν τον ακροατή για την προσοχή. Σε ολόκληρο το άλμπουμ γίνεται ένα όργιο όλων των παραπάνω, αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι μιλάμε για μπάντα εικοσάχρονων τότε πιτσιρικάδων, κάτι που ποτέ δεν μπόρεσαν να το επαναλάβουν (τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό).

Δίσκος ογκόλιθος για το (ξεπεσμένο, σε σχέση με το παρελθόν) είδος, που δεκαετίες αργότερα δίνει ακόμη ζωή στους πιστούς οπαδούς εκείνης της ένδοξης περιόδου.

Ten - The Essential Collection (2006)

Ακριβώς πριν από 1 χρόνο, στις έννέα και σαραπέντε το βράδυ γεννήθηκε η κορούλα μου. Μεταξύ αυπνίας, κούρασης και μοναδικών αισθημάτων, εύχομαι να μεγαλώσει να γίνει όμορφη, μαγευτική, δυναμική και καλλιεργημένη σαν την μουσική των Ten.

We Rule the Night μικρή μου Patricia.

Sabaton - Primo Victoria (2005)

Είναι πολύ ενδιαφέρον να επιστρέφω σε παλαιά fora και να διαβάζω τις διθυραμβικές συζητήσεις για το νέο διαμάντι του σουηδικού μέταλ. Πολύ πριν το όνομά Sabaton γίνει συνώνυμο της μουσικής τυρίλας (δίκαια, άδικα, δεν έχει σημασία), πριν ακόμη δημιουργήσουν το νέο genre Eurovision Metal και γίνουν το ιερό τοτέμ των love to hate μυστών, είχαν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις με το Primo Victoria. Το πομπώδες full force power metal, οι κοφτές κιθάρες, ο πολεμικός στίχος (ο οποίος μετά από τόσα άλμπουμ έχει κακογεράσει) κι η ξεχωριστή φωνή του Brodén που έφερνε κάπως και σε Boltendahl (έλεος, ντροπή ρε, τι συγκρίνουμε τώρα, θα σηκωθεί ο Ripper από τον τάφο του), είχαν δημιουργήσει ενθουσιασμό. Δεν ξέρω αν υπήρχε κανείς από τους τότε συντελεστές ή τους φαν που θα πίστευε πως από το ντεμπούτο ύστερα από κάποια χρόνια σκληρής δουλειάς (να τα λέμε όλα) θα έφθαναν να δίνουν headline εμφανίσεις στα μεγαλύτερα φεστιβάλ.

Όχι άδικα, το Primo Victoria είναι καλό άλμπουμ. Αν συγκριθεί με το τι ακολούθησε (ειδικά με την post Art of War εποχή) έχει μία underground αγουρίλα που το κάνει ακόμη πιο ελκυστικό. Primo Victoria, Reign of Terror, Panzer Battalion και Wolfpack κάνουν εξαιρετικό μπάσιμο στην πρώτη full length κυκλοφορία των Σαβατιάδων και δίνουν σταθερό συναυλιακό υλικό για την μετέπειτα πορεία τους. Από το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ ο Joakim Brodén έγραφε arena φάση κομμάτια που στα live θα παίρνουν bonus πόντους με τον κόσμο να τραγουδά σαν κερκίδα του Ολυμπιακού μέσα στο Emirates. Κι αυτό ήταν νομίζω το χαρακτηριστικό που τους γιγάντωσε, όπως έχει συμβεί σε τόσες μπάντες που ναι μεν οι κυκλοφορίες τους δεν λένε πολλά πράγματα αλλά στα live προσελκύουν τα πλήθη.

Το άλμπουμ κλείνει όμορφα με το Metal Machine, και κάθε στιχογραμμή να δίνει reference σε κλασσικά metal άλμπουμς. Είναι διασκεδαστικά κάτι τέτοια τραγούδια, ειδικά όταν συνοδεύονται με up tempo καλό heavy ρυθμό.

Το CD της συλλογής μου είναι η Re-Armed (τι reimagined ρε γατάκια, Re-Armed λέμε) έκδοση που περιέχει ένα σκασμό bonus και live.