Iron Maiden - Virtual XI (1998)

 

Αρχικά να πω πως ο Blaze Bayley έχει φωνάρα. Είναι λίγο Βασίλης Καραπιάλης, χοντροκομμένος, στραβοχυμένος, ατσούμπαλος, ολίγον τι βλάχος, αλλά "όταν οι άλλοι θα ψάχνουν για δεκάρι, εμείς θα σε φωνάζουμε..." Blaze Bayley. Εγώ τον γουστάρω. Όχι όσο τον Bruce, αλλά τα δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τους Maiden είναι μια χαρά. Αριστουργήματα δεν τα λες, αλλά αναμφισβήτητα έχουν δυνατές κομματάρες.

Το Virtual XI, περιέχει το εννιάλεπτο έπος που ακούει στο όνομα Clansman. Τεράστιο τραγούδι, ογκόλιθος, δεν το κουνάει κανείς. Κι όχι, ο Dickinson δεν το ερμηνεύει καλύτερα από το Bayley. Η φωνή του ταιριάζει απόλυτα στο κομμάτι. Στο Clansman δίνει ρέστα, κλείνει στόματα και σπίτια όσων τον έχουν λεκτικά κατακρεουργήσει. Από εκεί και πέρα το Futureal είναι από τα δυνατά up tempo γρήγορα εναρκτήρια κομμάτια που αρέσκονται οι σιδερένιες παρθένες να ανοίγουν τους δίσκους τους.

Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα δύο αναφερθέντα τραγούδια, η ποιότητα του δίσκου πέφτει. Μακροσκελή κομμάτια όπου εκνευριστικά ρεφρέν βαράνε αλύπητα, κάποιες μέτριες μουσικές ιδέες, ακόμη και στίχοι που θυμίζουν μετεωρολογικό δελτίο. Λόγοι που δικαίως (άσχετα αν εγώ δεν πολυσυμφωνώ) έχουν φέρει πολλούς οπαδούς στο να αποκηρύξουν το άλμπουμ.

Gamma Ray - Somewhere out in Space (1997)

 

Με την hardcore sci-fi λογοτεχνία είχα πάντα μία σχέση αγάπης. Από Asimov, Clark, Heinlein και Herbert μέχρι και πιο obscure "άσημους" συγγραφείς με ταραγμένα μυαλά και καλπάζουσα φαντασία. Αυτή η αγάπη μου εξελίχθηκε και στον χώρο των sci-fi strategy video games με το ατελείωτο exploration, τη μαγεία του no borders διαστήματος με τους ατελείωτους γαλαξίες και τους άπειρους κόσμους, τα δυστοπικά σενάρια δια γαλαξιακών αυτοκρατοριών και τα space colonies. Και το σωτήριον έτος 1997, ήρθε το απόλυτο soundtrack αυτής της πανέμορφης ενασχόλησης, το Somewhere out in Space.

Κι έχεζα τα βρακιά μου από τη χαρά μου για εβδομάδες. Ατελείωτες νύχτες ανάγνωσης, μαραθώνιοι ψηφιακής διασκέδασης "ταξιδεύοντας" εκεί που no man has gone before και τον Kai Hansen να τραγουδάει 

Fly - Beyond the gates of space and time, Another universe is mine, And I can't wait until tomorrow

To Somewhere out in Space, θα ήταν το Land of the Free αν δεν είχε ήδη κυκλοφορήσει το Land of the Free. Είναι αλμπουμάρα με τα όλα της, χρυσό δεκάρι, διαμάντι του power metal, bow and obey to your masters Gamma Ray. Από την αρχή, sci-fi power υπερέπος Beyond the Black Hole, απίστευτη κομματάρα, τέρμα γκάζια με συμπαντικό ρεφρέν, οι Rays στα καλύτερά τους. Από τις πιο έντονες φωνητικές ερμηνείες του Kai, που σε καμία περίπτωση δεν είναι κι ο πιο προικισμένος φωνητικά, αλλά ξέρει πως πρέπει να αποδοθούν τα κομμάτια που γράφει ο ίδιος.

Mens, Martians and Machines, όσο ηλίθιος κι αν φαντάζει ο τίτλος (ας είμαστε αντικειμενικοί, ο τίτλος είναι λίγο ότι να' ναι), τόσο από άποψης μουσικής σπέρνει. Το ομώνυμο υπέρτατο έπος, έχει κολλήσει στη ROM του εγκεφάλου μου, ενώ στο The Guardians of Mankind o Henjo Richter γράφει κομματάρα τίγκα στις μελωδίες χωρίς ίχνος τυρίλας (και ζαμπονίλας). Valley of the Kings, σχεδόν τετράλεπτο power διαμάντι που κοιτάζει στα ίσια το I Want Out.

To άλμπουμ είναι γεμάτο ύμνους, Pray, Rising Star/Shine On (καθαρτικό κομμάτι, το ακούς και γίνεσαι ένα με το σύμπαν), αλλά στηρίζω απόλυτα την επιλογή να μπει και το Watcher in the Sky, το Iron Savior αριστούργημα που έγραψε ο Kai με τον Piet Sielck. Το απόλυτο gateway για τον μαγικό κόσμο των Savior. To Watcher in the Sky έχει ακριβώς τα τέλεια χαρακτηριστικά που πρεσβεύει αυτή το μουσικό concept. Η απεραντοσύνη του διαστήματος, τα υψηλά νοήματα, το δέος της ανθρώπινης φύσης απέναντι στο Λεβιάθαν της ύπαρξης, σε μία mix tempo metal δημιουργία.

Iced Earth - Alive in Athens (1999)

 

Στην ιστορική συναυλία των Iron Maiden (με Helloween support) στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1988, λόγω ηλικίας δεν θα μπορούσα να έχω παραβρεθεί (ήμουν μικρούλης τότε). Ήταν ένα live που σημάδεψε την προηγούμενη (όχι με την ακριβή έννοια του όρου) γενιά μου, κι οι κατά 10 χρόνια μεγαλύτεροι μεταλομπαρμπάδες την μνημονεύουν ακόμη.  

Το αντίστοιχο live της γενιάς μου, είναι το 1999 των Iced Earth στο Ρόδον, ένα metal γεγονός που "όλοι είμασταν εκεί". Για τις δύο εκείνες νύχτες του Γενάρη, οι Iced Earth ήταν η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη. 

Roger Waters - Is this the Life we really want? (2017)

Σε ένα φεστιβάλ τέχνης και λόγου που λάμβανε χώρα στο Δουβλίνο πριν από κάποια χρόνια, είχα παραβρεθεί σε ανοικτό διάλογο με τον Billy Bragg τον Άγγλο μουσικό/ακτιβιστή. Η συζήτηση με το κοινό είχε έρθει στο θέμα του καλλιτεχνικού ακτιβισμού και συγκεκριμένα στις δηλώσεις του Roger Waters για το "συναυλιακό εμπάργκο" στο Ισραήλ με αφορμή την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περιοχή της Παλαιστίνης. Από τη μεριά μου δεν υπήρχε η παραμικρή διαφωνία στις ανθρωπιστικές προθέσεις του Waters, μόνο κάτι ζώα (δεν μου φταίνε και σε τίποτε τα καημένα τα ζωάκια), πολέμιοι της "πολιτικής ορθότητας" επικροτούν σκηνές πνιγμένων παιδιών, διαμελισμένων ανθρώπων και ικανοποιούνται με τον πόνο των συνανθρώπων τους.

Όμως δεν κρατήθηκα και ρώτησα τον Billy, "δεν είναι λίγο υποκρισία να μιλάμε για καλλιτεχνικό εμπάργκο στο Ισραήλ, αλλά να αφήνουμε στο απυρόβλητο το κράτος που καταστρατηγεί, δεκαετίες τώρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα κι έχει αιματοκυλήσει λαούς ολόκληρους" κι αναφερόμουν προφανώς στην America, fuck yeah! Η συζήτηση άναψε κι ο συμπαθής Bragg έθεσε έναν πολύ ωραίο προβληματισμό για το πότε μπορεί να διαχωριστεί το κράτος από τους πολίτες του. Δεν με κάλυψε φυσικά η εξήγηση γιατί στην περίπτωση του Ισραήλ, κάνουμε απόλυτη ταύτιση των ανθρώπων με την πολιτική γραμμή της κυβέρνησής του (λες κι οι Ισραηλινοί είναι μία παρέα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων που δρουν σαν μία συλλογική οντότητα), ενώ σε κράτη όπως Αγγλία ή ΗΠΑ γίνεται ο σαφής διαχωρισμός των συλλογικών απόψεων.

Με τις σκέψεις και προβληματισμούς που αποκόμισα εκείνο το απόγευμα, λίγες ημέρες αργότερα αγόρασα το solo άλμπουμ του Waters, με τον τίτλο του να με ιντριγκάρει περισσότερο. Ήξερα πως θα είναι ένα μουσικό μανιφέστο για τις σκέψεις που αυτονόητα θα έπρεπε να κάνει κάθε άνθρωπος. Πως είναι δυνατόν με την απίστευτη ραγδαία εξέλιξη του πολιτισμού και της τεχνολογίας, η ανθρωπότητα ακόμη να βασανίζεται από προβλήματα που δημιουργεί μία μηδαμινή πλειοψηφία με αρρωστημένα αχόρταγες ορέξεις, δίχως πραγματική εξουσία (τι να κλάσουν οι ολιγάρχες απέναντι σε μία οργισμένη λαοθάλασσα), με μοναδικό δεκανίκι ένα μικρό πλήθος σκατόψυχων ηλιθίων (η συνταγή γνωστή, τους περνάμε ένα κονσερβοκούτι κι ησυχάζουμε).

Με το progressive rock πέπλο της κιθάρας και φωνής του Roger Waters, ο ίδιος θέτει τους κοινωνικούς του προβληματισμούς, εστιάζει στα παιδιά, στην τρυφερή ηλικία που θα έπρεπε να είναι γεμάτη ευτυχία αντί για δεινά, πόνο και θάνατο κι όσο αν το μουσικό αποτέλεσμα δεν είναι τόσο του γούστου μου, ταυτίζομαι απόλυτα με το μήνυμα κι εκστασιάζομαι με κομμάτια όπως το Deja Vu, το The Last Refugee ή το The Most Beautiful Girl. Μπροστά στον πόνο ενός μικρού παιδιού, έννοιες όπως καπιταλισμός, κέρδος, συμφέροντα, εθνικισμός, ιδεολογίες απλά πρέπει να καταλήγουν στα σκουπίδια. 

Γιατί όπως είπε κι ο Παυλάρας,

Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.

Bal Sagoth - The Power Cosmic (1999)

 

Behold the Fourth Journey is here! Bal-Sagoth would like to extend the most sincere of hails to all those individuals who have fervently believed in the power of the barbaricum and the wondrous lunacy of our crusade over the years and to all those willing to accompany us on our voyage into utter and subline madness. We have won! The empyrean is ours! A special salute goes out to all those who share with us that most rare and valuable of all mankind's gifts: the ability to dream. BLODU OK JARNA!

Αυτό διαβάζω στο booklet του Power Cosmic, τα λόγια του μεγάλου Byron για το τέταρτο πόνημα της μπαντάρας που με κάνει περήφανο νέρντουλα. 

Nerd people are bald, have long beards and wear glasses. Nerd people are badasses!