Η ενασχόληση με τη μουσική αποτελεί και διαδικασία κοινωνικοποίησης. Ακούμε τη μουσική που γουστάρουμε, αλλά νοιώθουμε την ανάγκη να τη μοιραστούμε και με τους γύρω μας, να τη σχολιάσουμε, να την κράξουμε ή να την αποθεώσουμε. Οι Blind Guardian από το Night at the Opera (μη πω από το Nightfall), έχουν πάψει να είναι η ιερή αγελάδα και κάθε νέα τους κυκλοφορία περνάει από το κόσκινο της σκληρής κριτικής με φαινόμενα απαξίωσης (ειδικά με την μούφα του κόκκινου καθρέφτη).
Το orchestral project για το οποίο μας πρήζουν τα μπελερίνια εδώ κι είκοσι χρόνια, επιτέλους έγινε πραγματικότητα. Στους Blind Guardian, όπως και στις γυναίκες, λειτουργώ με το κάτω το κεφάλι, οπότε είχα προπαραγγέλει το αλμπουμ σε digipack και earbook εκδόσεις. Επιτέλους κρατώ το CD που περιέχει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της αγαπημένης μου μπάντας, ένα μουσικό project που αποπερατώθηκε μετά από δεκαετίες από την ανακοίνωσή του (έργο ελληνικού δημοσίου). Ημέρες πριν ακόμη πάρω το CD στα χέρια μου, έχω διαβάσει κριτικές, reviews, previews, απόψεις κι όλες συμφωνούν σε ένα πράγμα. Είναι βαρετό, είναι κουραστικό, είναι πήχτρα στη φανφάρα.
Άγχος με έχει καταβάλει. Είναι δυνατόν να είναι τόσο μαλακία; Το single δεν ήταν τόσο κακό. Μήπως υποβάλω τον εαυτό μου σε αυθυποβολή κι αποφασίζω defacto να μου αρέσει οτιδήποτε φέρει το logo των βάρδων; Σύγχυση επικρατούσε μέσα μου. Είχα να νοιώσω τέτοιες καταστάσεις από το Γυμνάσιο που σιχαινόμουν να χέσω στις τουαλέτες του σχολείου κι έκανα κάθε φορά στο μαντραπήδα στο διάλειμμά να πάω στην τουλέτα του σπιτιού μου.
Και ναι, είναι βαρετό, κουραστικό, πήχτρα στη φανφάρα, είναι αναπάντεχα τραγικά κακό, ακόμη και για soundtrack με συνοδεία ορχήστρας. Για είκοσι χρόνια ζούσαμε στην ελπίδα ότι οι παλιοί καλοί βάρδοι θα επιστρέψουν. Είχα φθάσει στο σημείο να χαίρομαι όταν κυκλοφορούσαν μπαλούφες, σκεφτόμουν μέσα μου "κρατάνε τις καλές ιδέες για το ορχηστρικό άλμπουμ". Κάποιες καλές στιγμές στο Harvester of Souls και στο This Storm, αλλά μέχρι εκεί. Πίκρα κι απογοήτευση σαν μετά τον τελικό με τη Μπανταλόνα.
Παρόλαυτα, η κυκλοφορία του Legacy of the Dark Lands, πέρα του κρατά ζωντανό ένα συγκρότημα που έχει προσφέρει πολλά, έχει και τα θετικά σημεία:
- Η προηγούμενη κακομοιριά με τον κόκκινο καθρέφτη δείχνει τώρα κάπως καλύτερη.
- Το επόμενο άλμπουμ θα είναι καλύτερο (χειρότερο δεν παίζει).
- Επιτέλους ο Thomen Stauch δικαιώθηκε πλήρως και μπορεί από την χαρά κι ικανοποίησή του να αναστήσει τους Savage Circus.
No comments:
Post a Comment