Wishbone Ash - Argus (1972)

 Γρίφος για δυνατούς λύτες. Τι είναι εκείνο που στην αρχή μίας σχέσης είναι εύκολο κι όσο προχωράει ο χρόνος γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Απάντηση: δώρο γενεθλίων/Χριστουγέννων από τη γυναίκα για το σύζυγό της. Ομολογώ πως στην αρχή της σχέσης μας, η Ιρλανδέζα της καρδιάς μου ένοιωθε απόλυτη ικανοποίηση για τις επιλογές της. Αν ένοιωθε επίσης ικανοποίηση για την επιλογή της να με παντρευτεί, ειδικά όταν με βλέπει να ξενυχτώ βάφοντας φιγούρες Warhammer και να ακούω Bolt Thrower, δεν το γνωρίζω.

Κάθε χρονιά, το επίπεδο δυσκολίας ανέβαινε (κυρίως για εκείνη). Εγώ την έβγαζα καθαρή εναλλάσσοντας τις επιλογές, γουστόζικα ποιοτικά ρούχα|εξόρμηση σε μαγευτικό ξενοδοχείο|δείπνο σε ακριβό εστιατόριο με κυριλέδες. Εκείνη όμως είχε το βάρος να πρωτοτυπήσει μεταξύ των αγαπημένων μου χόμπι και δεν ήταν εύκολο. Είχε σταματήσει να αγοράζει δίσκους από αγαπημένα μου συγκροτήματα, με το φόβο μην είχα ήδη προπαραγγείλει το άλμπουμ που θα έπαιραν ως δώρο. Παρόμοια φάση με βιβλία, επιτραπέζια παιχνίδια, videogames (αυτό δεν το κατείχε ούτως ή άλλως). Στα ρούχα είμαι περίεργος, ενώ εισιτήρια για συναυλίες ή αθλητικά γεγονότα τα αγόραζα συνήθως την ημέρα κυκλοφορίας.

Αντιλαμβανόμενος τους περιορισμούς, μία χρονιά θέλησα να τη βοηθήσω και να μετατρέψω σε παιχνίδι την αναζήτηση επιλογής δώρου Χριστουγέννων. Τις έδωσα κάποια clues για έναν κλασσικό δίσκο που θα ήθελα να αποχτήσω σε βινύλιο (αν ήταν δυνατόν). Επινόησα ένα μίνι σπιτικό κυνήγι θησαυρού, στο οποίο είχα βάλει μέσα και σεξ (επιβάλλεται), ώστε να καταλήξει στο μαγικό χαρτί που περιείχε τα παρακάτω:

α. "Με βρίσκεις σε πειρατικές ιστορίες, στο πιάτο με το φαγητό, μέσα στο σώμα σου."

β. "Όταν πέφτει ένα αστέρι, όταν σβήνεις ένα κερί, όταν κλείνεις τα μάτια."

γ. "Υπηρετώ τους θεούς, ποτέ δεν κοιμάμαι κι από εδώ ψηλά βλέπω και προστατεύω τα πάντα."

Τι το ήθελα να αναφέρω τις πειρατικές ιστορίες. Κόλλησε στο μυαλό της συζύγου μου πως θέλω δίσκο των Running Wild. Είχε αρχίσει να ξεψαχνίζει τις κυκλοφορίες τους να βρει κάποιο άλμπουμ με τραγούδι για προστάτη των θεών κι ευχές. Έφθασε κοντά στο να μου αγοράσει το Shadowmaker, μιας και διαπίστωσε πως λείπει από τη δισκοθήκη μου αυτό το σκουπίδι.

Είχε λίγο απελπιστεί, οπότε μετά από σεξ (ξανά), μου εκμυστηρεύτηκε πως ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα κι επειδή ήθελε να σιγουρευτεί πως θα είμαι χαρούμενος με το δώρο μου, να της πω ποιον δίσκο θέλω κι εκείνη θα φροντίσει να μου τον πάρει. Ήταν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που είχα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια μου, οπότε δεν το άφησα ανεκμετάλλευτο. Έθεσα έναν όρο πως θα της αποκαλύψω ποιο άλμπουμ θέλω, αλλά θα πρέπει να συνοδευτεί με βαρβάτο επιτραπέζιο παιχνίδι και συγκεκριμένα το Gloomhaven. Η αλήθεια είναι ότι το παραγάμησα λίγο και δεν άργησαν να γευτώ τις συνέπειες.

Το Argus δεν μπόρεσε να το βρει σε βινύλιο (λίγο κουλό αλλά την πιστεύω) και το Gloomhaven ήταν out of print. Οπότε έλαβα την remastered έκδοση της δισκάρας των Wishbone Ash που περιέχει και το EP Live From Memphis, ενώ αντί του Gloomhaven έλαβα το strategy board game Dune της Gale Force Nine. Να πω ότι είχα παράπονο, θα πω ψέματα. Εξαιρετικές επιλογές, φοβερός συνδυασμός να παίζεις Dune με τους ύμνους του Argus και μετά σεξ.

Running Wild - Pile of Skulls (1992)

 O καταπληκτικός δίσκος Pile of Skulls, η deluxe επανέκδοση με διπλό CD, είναι η έμπρακτη απόδειξη της φράσης "ο καλύτερος συνδυασμός μουσικής και πειρατείας είναι οι Running Wild". Όσον αφορά την πραγματική “πειρατεία”, την οποία έζησα στο πετσί μου εν τη γένεση της, την έχω αποκηρύξει εδώ και μία εικοσαετία.

Υπήρξα κι εγώ στη σκοτεινή πλευρά της συλλογής μουσικής μέσα από peer-to-peer υπηρεσίες, όντας ενεργός χρήστης του Napster, Audiogalaxy (κι όλα όσα ακολούθησαν αργότερα). Άπειρα CD-Rs/DVD-Rs και σκληροί δίσκοι με mp3s, videogames (με serial number generator), cracked λειτουργικά συστήματα, "σπασμένες" software εφαρμογές, πάσης φύσεως βιβλία σε pdf και πολλές (μα πάρα πολλές) ταινίες/σειρές. Αν υπήρχε τρόπος να "κατεβάσω" και φαγητό μέσα από το eDonkey o σουβλατζής της γειτονίας μου θα είχε φαλιρίσει.

Από την ηθική πλευρά του θέματος, ακολούθησα το trend της εποχής - "αφού οι κακές πολυεθνικές εταιρείες, τα τέρατα του καπιταλισμού, κοστολογούν την τέχνη τόσο ακριβά, ασκώ κι εγώ το δικαίωμά μου στο παράνομο downloading". Μία τεράστια πίπα δηλαδή για να εξηγήσουμε με δικαιολογίες του κώλου το παράνομο της πράξης μας. Η ουσία βέβαια ήταν διαφορετική. Δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος να χαρακτηριστεί αξιόποινη πράξη (εκτός κι αν κάποιος είχε στήσει ολόκληρο δίκτυο διανομής - που και τότε klein mein), οπότε κοιμόμασταν ασφαλείς. Επίσης το προϊόν που λαμβάναμε δωρεάν ήταν τόσο γλυκό. Πολυπόθητα άλμπουμ της αγαπημένης μας μπάντας, ταινίες για τις οποίες είμασταν σε αναμονή για μήνες, το Icewind Dale, ναι ρε κωλομπαράδες το υπερθεϊκό Forgotten Realms cRPG το πρώτο-έπαιξα αφού κατέβηκε αργά και βασανιστικά από DC++. Ένα προς ένα μετρούσα τα megabytes καθώς κατέβαιναν, γυρίζοντας τα κάστανα στη φωτιά, με ανάγνωση ιστοριών από Ed Greenwood και το ντεμπούτο των The Storyteller (κατεβασμένο παράνομα κι αυτό).

Νοιώθω ανούσιο το ότι πρέπει να εξηγήσω γιατί το peer-to-peer download αγαθών που υπόκεινται σε πνευματική ιδιοκτησία, είναι παράνομο κι ανήθικο. Υπάρχουν μαλάκες από ακόμη και σήμερα δεν πιάνουν την ουσία της πράξης. Μαλάκες θα παραμείνουν οπότε όλα καλά. Το αν η παράνομη διανομή mp3s ευνόησε ή ζημίωσε την μουσική βιομηχανία κι ιδιαίτερα τους καλλιτέχνες, είναι διαφορετική συζήτηση. Έγκειται σε εκτενή ανάλυσης και διαφοροποίηση στα μεγέθη του εκάστοτε καλλιτέχνη όσον αφορά τις συνέπειες (θετικές ή αρνητικές).

Η παραγωγή λογισμικού αποτελεί μέρος των επαγγελματικών μου δραστηριοτήτων, οπότε αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα όταν κάποιος με μία απλοϊκή διαδικασία μπορεί να ζημιώσει οικονομικά τους κόπους της εργασίας μου. Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε μία εποχή που η μοναδική προστασία των δισκογραφικών ήταν η απειλή πως θα αναγνώσει δημόσια ο Lars Ulrich ονόματα χρηστών του Napster. 

Σαν προσωπικό εξαγνισμό του "αμαρτωλού" παρελθόντος μου είναι η αγορά - σε φυσική μορφή (γαμώ κάθε μορφής digital format) - κάθε άλμπουμ που αγάπησα σε mp3. Σε ένα τεράστιο ποσοστό, το έχω καταφέρει. Κι όχι μόνο σε μουσική αλλά και video games, (στις ταινίες δεν θα το έλεγα, είναι δυσεύρετες κι υπερβολικά πολλές). Όχι ότι ένοιωθα και τίποτε τύψεις, νεαρός Μηχανικός ήμουν τότε, μέσα στην κάβλα της τεχνολογίας, θα χρησιμοποιούσα το peer-to-peer ακόμη και για να "κατεβάσω" ήχους με κλανιές. Όταν όμως ωρίμασα και συνειδητοποίησα το λάθος της υπόθεσης, η διάθεσή μου στο "να επανορθώσω" υπήρξε δομικό κίνητρο για την ενσάρκωση του Heddigan Collection concept. 

Η φτωχή μου μουσική συλλογή (σε σχέση με κάτι μουράτους μεταλλοπατέρες), οφείλεται (και) στην προσπάθεια να επουλώσω ηθικές πληγές του παρελθόντος. Κι οι Running Wild θα είναι εκεί να μου δείχνουν τον δρόμο, Lead or Gold ρε μουνόσκυλα!

Ξύλινα Σπαθιά - Πέρα από τις Πόλεις της Ασφάλτου (1995)

 Τη δεκαετία του 90, στη Θεσσαλονίκη δεν πανηγύρισαν ούτε ένα τίτλο στο ποδόσφαιρο, παρά τις ομαδάρες των τριών μεγάλων (ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής). Το κατεστημένος της Αθήνας κι η κιτρινοπράσινη παράγκα του Τριβέλλα δεν άφησαν να ξεφύγει τίτλος  εκτός λεκανοπεδίου.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες τα καρντάσια από τη Σαλόνικα, θα έπρεπε να έχουν χωρίσει την Ελλάδα στα δύο, για τη μεγάλη αδικία που βίωσαν, αλλά στα αρχίδια τους. Ζούσαν το όνειρο του Ελληνικού ροκ με Παύλο Παυλίδη, Ξύλινα Σπαθιά και Πέρα από τις Πόλεις της Ασφάλτου.

Motörhead - Bad Magic (2015)

 Είναι το τελευταίο full length άλμπουμ μίας ιστορικής μπάντας. Η τελευταία ευκαιρεία να ακούσει κάποιος τη φωνή και το μπάσο του Lemmy Kilmister. Ουσιαστικοί λόγοι για να μπει αυτό το διπλό βινύλιο στη συλλογή μου, η Seriously Bad Magic version.

Οι Motörhead υπήρξαν πάντα αγαπημένη μπάντα κι ο Lemmy τεράστιος χαρακτήρας. Από τους στίχους σε πολλά τραγούδια του, συνεντεύξεις αλλά κι η στάση ζωής που κράτησε σε πολλά θέματα, προκύπτει πως δεν ήταν η βαρετή rock'n'roll καρικατούρα που αναλώνεται διαρκώς να κυνηγάει γυναίκες, πιόμα και ντρόγκα. Είχε προσωπικότητα, αξίες (οι περισσότερες με βρίσκουν σύμφωνο), στάση ζωής με άποψη σε αντίθεση πολλούς ροκσταρ συναδέλφους που το μυαλό τους δεν διαφέρει από ένα κουνουπίδι.

Συνήθως όταν φεύγει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο από τη ζωή, επικρατεί λύπη αλλά οι Motörhead με το Bad Magic μετέτρεψαν την απώλεια σε γιορτή (κι όχι συνήθεια). Αυθεντικός μοναδικός βρώμικος ήχος, επιστέγασμα μίας δισκογραφίας που δεν υστέρησε ή ξεπουλήθηκε ποτέ.

Ακατέργαστοι ροκ εν ρολ ύμνοι για όλους. Victory or Die, Tell me who to Kill, Electricity (το άλμπουμ σου αλλάζει τα φώτα λέμε), το full καταστροφή Chocking on your Screams, ο δίσκος σπέρνει από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ατελείωτο respect για το Till the End, που προκαλεί δάκρυα συγκίνησης και μεγαλείου, ένα αθάνατο έπος που θα μπορούσε να κλείνει επάξια το δίσκο και την πορεία αυτού του κολοσσιαίου συγκροτήματος. Το Bad Magic θωρακίζει ιδανικά μία πορεία μουσικής δόξας.

Σε κάθε ακρόαση Motörhead μουσικής μου έρχεται στο μυαλό αυτό το μαλακισμένο gimmick του κλασσικού Έλληνα μεταλά. Η ηλίθια έκφραση "να ακούσουμε το δίσκο, να τον κρίνουμε". Έχει μετατραπεί ολόκληρη η μεταλλική κοινότητα σε δισκοκριτικούς που ακούνε ψυχαναγκαστικά δίσκους για να στοιχειοθετήσουν άποψη και πόρισμα. Η διασκέδαση του να απολαύσεις έναν δίσκο, όπως το όρισε καλύτερα η παρέα του Lemmy, έχει μετατραπεί σε αγχωτική διαδικασία ανάλυσης κι εκροής επιχειρημάτων.

Έχω βαρεθεί να ακούω/διαβάζω συστάσεις για το πως θα έπρεπε να έχει γραφτεί/παιχτεί το τάδε άλμπουμ, λες κι ο κάθε καλλιτέχνης περίμενε το γνώμη του κάθε ψωλοκοπάνα για το τι θα παράξει. Χώρια ο καρκίνος με τις βαθμολογίες (για αυτή τη παπαριά ευθύνονται κυρίως τα mainstream περιοδικά του χώρου). Δεν έχω δει ποτέ κανέναν να βαθμολογεί λογοτεχνικά βιβλία ή πίνακες ζωγραφικής αλλά στη μουσική και στις ταινίες ο κάθε ακροατής πρέπει να μετατραπεί σε καθηγητή εξατάξιου Γυμνασίου εποχών χούντας.

Προφανώς υπάρχει διάκριση για το πόσο αρέσει στον καθένα ένα άλμπουμ, οπότε αυτόματα υπάρχει ο παράγοντας της προσωπικής κρίσης. Το γεγονός αυτό όμως απέχει έτη φωτός από τα σεντόνια που είναι έτοιμος να αναπτύξει ο κάθε παπάρας. Ομοίως με τον κάθε ηλίθιο οπαδό που παίρνει καθημερινά τις αθλητικές ραδιοφωνικές εκπομπές (ο Νίκος από τον Αγ. Ελευθέριο) κι αναλύει το 4-3-2-1 που δεν ξέρει να παίξει ο Λουτσέσκου. 

Προφανώς υπάρχουν άτομα που έχουν τις γνώσεις και ικανότητες να πουν/γράψουν περισσότερα πράγματα από το μέσο ακροατή και να δώσουν όμορφες επιπλέον πληροφορίες, εμπλουτίζοντας την απόλαυση της εκάστοτε τέχνης. Αυτό όμως απέχει από την παπάτζα-αποψάρα του κάθε βλαμμένου.

Σε αυτή τη λούπα έχω πέσει κι εγώ άπειρες φορές, μπαίνω λοιπόν στην κατηγορία βλαμμένος παπάρας κι ανοίγω τα αυτιά μου να απολαύσω δίχως σκοτούρες κι άγχος τους Motörhead

In your life you'll be amazed at all the love you lose, You can never live that life again

The one thing you will never lose is the singing in your head, That will still be with you until the end

Immortal - At the Heart of Winter (1999)

 

Όταν ξεκίνησα να ακούω τη σατανιασμένη μουσική του heavy metal, με τους άπλυτους μαλλιάδες που χτυπιούνται σε ανίερους ρυθμούς, ποτέ δεν περίμενα πόσο θα γοητευθώ από το παγωμένο έρεβος μίας μπάντας από το Bergen. Η εξωτική πόλη της Νορβηγίας στην οποία βασίζεται ιστορικά το μυθικό Arendelle από την επιτυχημένη ταινία της Disney Frozen. 

Με δεδομένο το παραπάνω fact, ανακαλύπτω ένα ακόμη δυνατό bonding που έχω με την αξιολάτρευτη κόρη μου. Η αγαπημένη της Disney ταινία με τις ηρωίδες Elsa κι Anna, έχουν κοινή καταγωγή με την αγαπημένη black metal μπάντα του μπαμπά και τους ήρωες Demonaz κι Abbath. Η ζωή ακολουθεί την τέχνη και το At the Heart of Winter έρχεται να το επιβεβαιώσει.

Κομβικός δίσκος το At the Heart of Winter που έφερε το black metal σε άλλο επίπεδο. Επικό, σκοτεινό, heavy, παγωμένο, η φωνή του Abbath να στοιχειώνει τα όνειρά μας κι οι στίχοι του Demonaz να προσφέρουν ατελείωτο κολασμένο πόνο.

Blacker and blacker blinded by shades from centuries behind shadows of a dark that used to be under heavy winters reign...

Έξι black metal αθάνατα έπη που εξυμνούν το αιώνιο ψύχος, το πυκνό σκοτάδι, μυστικισμός και πόλεμος ενάντια στις δυνάμεις του φωτός. Μία δισκάρα που δεν υστερεί πουθενά, ένα αιώνιο έπος που έδωσε στους Immortal την καλλιτεχνική αθανασία. Αδιανόητη παραγωγή από τον mastermind των Hypocrisy, Peter Tägtgren, ένας ήχος που δύσκολα επαναλήφθηκε στο συγκεκριμένο genre.

Ιδιαίτερη μνεία στο απίστευτο εξώφυλλο έμπνευσης Jean-Pascal Fournier, μία αριστουργηματική τοποθεσία που κάθε RPGας θα ήθελε να εξερευνήσει σε κάποιο νυχτερινό pen and paper quest. Last but not least της ατελείωτης γαματοσύνης του At the Heart of Winter, η απόλυτη εμπειρία στο booklet που απολαμβάνεις την ανάγνωση των στίχων και παίρνεις ταυτόχρονα μάτι τα πατσοκοίλια του Abbath.

Iron Savior - Ironbound (2022)

 H πιο τίμια τευτονική heavy/power metal μπάντα στον πλανήτη φέρνει το δεύτερο μέρος των Reforged επανεκτελέσεων. Aγαπημένοι ύμνοι από τους σωτήρες του πολύπαθους genre που έχει περάσει από σαράντα κύματα. Ατρόμητοι κοσμοναύτες του αχανούς μεταλλικού σύμπαντος επαναφέρουν relics από επιτυχημένα space crusades του παρελθόντος.

Ως πιστός marine του Iron Savior τάγματος, Θαρσείν Χρει κι άμεσα εμπλούτισα τη συλλογή με αυτό το απίστευτο διπλό CD Ironbound.

Μοναδικό παράπονο ότι θα ήθελα κάποια liner notes στο booklet. Λίγα λόγια από τον Sielck, κάποια ιστορία, αναδρομή ή μίνι συνέντευξη με παλιά και πρόσφατα μέλη. Μην βάζετε απλά τους στίχους, τους ξέρουμε ήδη απέξω κι ανακατωτά. Τέτοιου είδους κυκλοφορίες απαιτούν λεκτικά ψιψιψώνια και φωτογραφικό υλικό για να γουστάρουμε στο maximum την ακρόαση.

Rhapsody - Symphony of Enchanted Lands (1998)

 Η φυσική συνέχεια του Legendary Tales, μία συνταγή που εκείνη την εποχή ακόμη δεν είχε μεστώσει στις συνειδήσεις μας. Ο Warrior of Ice κραδαίνοντας το σμαραγδένιο σπαθί σε νέες περιπέτειες στον κόσμο των Enchanted Lands.

Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τον σεισμό που προκάλεσαν οι Rhapsody με τις δύο (κυρίως) πρώτες κυκλοφορίες κι η μουσική τους έχει καλογεράσει σαν fit βορειοΕυρωπαία μιλφάρα που με τη γλύκα της ξελογιάζει τεκνά και τα ξεπατώνει στο κρεβάτι.

Το άλμπουμ περιέχει τεράστια κομμάτια που έδωσαν το απαραίτητο diversity στο power metal που είχε αρχίζει να εγκλωβίζεται σε μανιέρες. Emerald Sword, Riding the Winds of Eternity, The Dark Tower of Abyss, Wisdom of the Kings δένουν την μοναδική αναγεννησιακή ηλεκτρική κιθάρα του καTurilli με συγκλονιστικά βιμπράτα χορωδιακά ρεφρέν. Οι δικασιές του Καρμπονάρα με το ηχητικό χαλί των πλήκτρων του Σταροπόλι, ανοίγουν τις πύλες για μαγικό ταξίδι σε περιπετειώδεις fantasy κόσμους. Ένα ταξίδι που όλοι όσοι ασπαζόμαστε αυτή την κουλτούρα, έχουμε ταξιδέψει άπειρες φορές, μέσα από βιβλία, ταινίες, videogames, επιτραπέζια παιχνίδια και heavy metal μουσική. Ένα ταξίδι που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, όσο ζούμε και πέρα από αυτή τη ζωή (ναι ρε μουνιά, θα παίζω DnD ακόμη και στην μεταθανάτιο ζωή).

Στο δεύτερο masterpiece των Rhapsody ο Lione ξεδιπλώνει το θεατρικό ταλέντο της φωνής του, σε κομμάτια όπως το Eternal Glory που στα 7μιση λεπτά που διαρκεί το λιοντάρι θα καλπάσει, θα βρυχηθεί αλλά θα δώσει έντονο συναίσθημα ώσπου θα κλάψουν ακόμη κι οι πιο σκληροί καριόληδες.

Όπως σε κάθε άλμπουμ των Rhapsody, πρέπει να υπάρχει επικό μακροσκελές κλείσιμο με κομμάτι άνω των δέκα λεπτών, με απαγγελίες, μπόλικη Hollywood ορχήστρα και κινηματογραφική δομή. Φθάνουμε στην κλιμάκωση της ιστορίας, θα γίνει της πουτάνας, τελική μάχη (μέχρι την επόμενη τελική). Οι πιστοί ακόλουθοι της μπάντας, του fantasy κι όλη τη μαγεία που πρεσβεύει η συνομοταξία μας, υψώνουμε τα ποτήρια μας στο όνομα του Tyr που έφερε τους Ιταλούς πρωτεργάτες του συμφωνικού power metal στις ζωές μας.

Royal Hunt - Dystopia (2020) / Dystopia Part II (2022)

 

Οι Royal Hunt είναι μία μπάντα με τεράστια δισκογραφία άνω των 30 ετών. Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί τους, πέρα από το απίστευτο Paradox το οποίο υπεραγαπώ. Κι όσο κι αν με κέρδισε το (ομολογουμένως) καλύτερο άλμπουμ τους, δεν τους "ακολούθησα" στους υπόλοιπους δίσκους. Είχα την πεποίθηση πως, ναι μεν θα απολάμβανα ποιοτικό power prog με νεοκλασικά στοιχεία, με μπόλικη όμως φλυαρία που θα αλλοίωνε τις ως τότε άριστες εντυπώσεις. Είχα διακρίνει, από το Paradox, την διάθεση της μπάντας να "ξεχειλώνει" τα κομμάτια, άνευ λόγου κι αιτίας. Στο Paradox δεν με πείραξε τόσο, μιας και πρόκειται για απίστευτη δισκάρα, αλλά δεν ήθελα το ρισκάρω με κάποιο από τα υπόλοιπα άλμπουμ τους.

Κι ανακοινώνουν διπλή concept κυκλοφορία με όνομα Dystopia και hype για κάτι πολύ δυνατό. Είχα προσπεράσει το Paradox II: Collision Course (πολύ κακώς και θα επανορθώσω), οπότε αυτή τη φορά θέλησα να τους δώσω την ευκαιρία που τους αξίζει.

Αρχικά το στιχουργικό concept έχει μπόλικο ψωμί. Το αριστούργημα δυστοπικής λογοτεχνίας του Ray Bradbury, Fahrenheit 451, δίνει ώθηση στους Δανούς μάστορες του power/prog να γράψουν καινούργια μουσική. Διπλό άλμπουμ διότι η ιστορία έχει μπόλικο ψωμί. Κι επειδή κάθε rock opera που σέβεται τον εαυτό της, θέλει διαφορετικές φωνές για τους χαρακτήρες που θα ενσαρκωθούν, η μπάντα κάλεσε καλλιτέχνες που έχουν φορέσει τη φανέλα των Royal Hunt στο παρελθόν. Η Alexandra Andersen με θητεία στο Cast in Stone, o original (21) τραγουδιστής της μπάντας Henrik Brockmann, ο (έχω φωνάρα) Mark Boals που κράτησε Royal Hunt μικρόφωνο στα Paradox II και X, o (έχω τραγουδήσει παντού) Mats Leven κι ο Kenny Lübcke πιστός στρατιώτης του συγκροτήματος. Αρκεί να γραφτεί και λίγη καλή μουσική και θα μιλάμε για τεράστιο άλμπουμ.

Στο τελευταίο κομμάτι είναι που χωλαίνει κάπως η υπόθεση. Μετά από 15 άλμπουμ, το να περιμένει κανείς να βγάλεις ένα διπλό άλμπουμ - ανυπέρβλητο έπος, είναι κάπως ουτοπικό (εκτός κι αν είσαι οι Pretty Maids). Στην καλύτερη, ένα αξιοπρεπές άλμπουμ που θα κερδίζει ακροάσεις με τον καιρό. 

Σε αυτό το επίπεδο κινούνται τα δύο Dystopia. Με διάρκεια κοντά στις 2 ώρες, υπάρχει αρκετά καλή μουσική για να απολαύσει όποιος είναι φίλος του ήχου που έχουν αγκαλιάσει οι Royal Hunt εδώ και δεκαετίες. Με όλα τα θετικά κι αρνητικά που μπορεί να βρει ο καθένας. Τεράστια σε διάρκεια κομμάτια με επαναλαμβανόμενες μελωδίες που ξεδιπλώνονται αργά (με αναίσχυντο ξεχείλωμα σε κάποιες περιπτώσεις). Η αειθαλής φωνάρα του DC Cooper και νεοκλασσικά σολαρίσματα του Jonas Larsen δίνουν το παρών, σε συνθέσεις που κοιτούν το ένδοξο παρελθόν.

Η αλήθεια είναι πως τα δύο άλμπουμ ενθουσιάζουν αλλά ταυτόχρονα "κουράζουν". Αυτός ο συνδυασμός είναι δομικό στοιχείο των Royal Hunt, φάση love it or hate it. Εγώ γενικότερα είμαι love it και πρέπει να ταξιδέψω περισσότερο στη δισκογραφία τους.

Cradle of Filth - PanDaemonAeon (1999)

 Θεωρώ πως το video clip του Babalon A.D, που το έπαιζαν κάθε τρεις και λίγο στο T.V Wars (So Glad for the Madness), με είχε ιντριγκάρει αρκετά για να μαρκάρω στο μυαλό μου τους Cradle of Filth ως μπάντα που πάει το βήμα παραπέρα όσον αφορά τo οπτικό κομμάτι. Είμαι φαν των found-footage horror films, έχω περάσει άπειρες ώρες ευχαρίστησης με τα Paranormal Activity και R.E.C, άσχετα αν γνωρίζω πως πρόκειται για φθηνές παραγωγές με το σενάριο γράφεται στη χέστρα μαζί με το Sudoku. Κάπως έτσι, αγόρασα το PanDaemonAeon όταν το βρήκα διαθέσιμο σε τιμή κάτω των 5 ευρώ.

Πρόκειται για το βίντεοκλιπ του Filth έπους, From the Cradle to Enslave έχοντας συμπεριλάβει και το making of. Έχουν προσθέσει και τέσσερα live clips από κλασσικές τους επιτυχίες για να βγει η διάρκεια του DVD άνω της μία ώρας (1 ώρα και 4 λεπτά συγκεκριμένα), διαφορετικά θα τους έπαιρναν με τις πέτρες κι οι πιο φανατικοί οπαδοί τους.

Η ιδέα δεν ήταν άσχημη, επι της ουσίας δείχνει πολύ πίστευε η μπάντα κι ο οργανισμός Cradle of Filth στην οπτική απεικόνιση της μοναδικής horror αισθητικής που είχαν δημιουργήσει. Άλλωστε ήταν κι ο κύριος λόγος που η extreme μπλακογκοθιές τους είχαν τραβήξει δυνατό ακροατήριο.

Προσωπικά θα ήθελα κι ένα συμπληρωματικό DVD δισκάκι στο πακέτο, με ένα full live show για να υπάρχει ουσιαστικό value στην κυκλοφορία. Ακόμη όμως κι έτσι, το PanDaemonAeon συναγωνίζεται σε βυζιά τα Hell on Earth των Manowar και μόνο για αυτό αξίζει να μπει σε κάθε συλλογή.

Omen - The Curse (1986)

 Ήταν βράδυ Σαββάτου κι αντί να βγω για μπακουρότσαρκα με τους φίλους μου στο Πασαλιμάνι σε κάποιο ντεμεκ ροκ κλαμπάκι, έψαχνα με τη μηχανή μου να βρω το σπίτι ενός μυστήριου συμφοιτητή μου στο όρος Αιγάλεω. Δεν τον γνώριζα, δεν είμασταν φίλοι, είχαμε απλά παίξει μία φορά Magic the Gathering στην καφετέρια της σχολής. Στο τότε νεανικό μυαλό μου, αυτό ήταν αρκετό για να εμπιστευθώ κάποιον και να αποδεχτώ μία πρόσκληση για επίσκεψη στο σπίτι του. Είχα παραβλέψει την λεπτομέρεια ότι έπαιζε με full colours deck και μας είχε γαμήσει την ψυχή με τα Chromatic Spheres.

Αφού βρήκα το τσαρδί του στη μέση του πουθενά, φρόντισα να παρκάρω τη μηχανή μου με σωστό προσανατολισμό στην περίπτωση θα έπαιζε το σενάριο "τρέχε να ξεφύγεις". Ο φίλος με καλοδέχτηκε με μπλούζα Blind Guardian - Nightfall in the Middle Earth (αδερφός) και μου πρόσφερε μία κρύα σόδα. Γνώριζα πως η βραδιά θα περιλάμβανε Magic the Gathering και μέταλ μουσική, αλλά είχε εννοήσει πως υπήρχε και πρόταση για συνεργασία σε κάποιο project.

Να πω την αλήθεια, η καθημερινή φοιτητική μου ζωή ήταν γεμάτη τεχνολογία, γνώση κι έρευνα πάνω στην επιστήμη των υπολογιστικών συστημάτων και τις στιγμές που υπήρχε χρόνος για χαλάρωση δεν γούσταρα τόσο να βλέπω κώδικα, schematics και πρωτόκολλα. Εκείνο το βράδυ το μόνο που ήθελα ήταν να παίξει μουσική, να βγάλουμε τις κάρτες μας και να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου με ένα μαυροπράσινο deck πήχτρα στα ζόμπι.

Όταν με ρώτησε "ποιο άλμπουμ να βάλω να παίζει?", η απάντηση ήταν αυτή που συνηθίζω, "διάλεξε ότι θέλεις". Κι έχωσε ο μάγκας το The Curse των Omen. Δεν είχα ξανακούσει Omen, τους γνώριζα σαν όνομα αλλά δεν είχε τύχει να ακούσω κάποιο κομμάτι τους. Πριν ακόμη ολοκληρωθεί το εναρκτήριο ομότιτλο τραγούδι - The Curse -, τον παρακάλεσα να το βάλει το άλμπουμ να παίζει στο repeat, γιατί μου κέντρισε το ενδιαφέρον αμέσως. Ακόμη κι αν η βραδιά εξελισσόταν σε πανωλεθρία στο Magic κι ατελείωτη τεχνολογική πάρλα, να υπάρχει ένα όμορφο μουσικό χαλί.

Το τραπεζάκι στήθηκε, summoning πλασμάτων που τυφλά υπακούαν τον αφέντη μάγο τους, spells, counters, μυθικά artifacts κι οι καλιφορνέζοι μάστορες του heavy metal να γεμίζουν το χώρο με φανταστικά έπη της αγαπημένης μας μουσικής. Η μάχη έλαβε τέλος, ο συμφοιτητής και πλέον συνοδοιπόρος στα μονοπάτια του fantasy, είχε φάει τρελή σακούλα γιατί επέμενε στο πενταχρωματικό deck και πήρε τα παπάρια μου. Οι Omen συνέχισαν να διδάσκουν μπαλίτσα με το The Curse, κι ήρθε η ώρα να περάσουμε στο project. 

H ιδέα που είχε κατά νου ο τυπάκος, ήταν εξαιρετική (για την εποχή της). Ένα online service το οποίο θα επεξεργάζεται ένα μουσικό κομμάτι κι αυτόματα θα παράγει σε κάποιον ιστότοπο τη μουσική δομή σε νότες, γνωστή κι ως παρτιτούρα. Μιλάμε για εποχές που οι web τεχνολογίες ήταν σε πρώιμο στάδιο, το cloud computing δεν υπήρχε ούτε καν σαν έννοια και το πιο extreme web plugin που υπήρχε στις τότε ιστοσελίδες ήταν κάποιο καλεντάρι της πλάκας. Στην εποχή που ένα online βιβλιοπωλείο του κώλου έκανε την εμφάνισή του οδηγώντας λίγα χρόνια αργότερα τον ιδρυτή του στην πρώτη θέση των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου. 

Με αναδρομή στο παρελθόν αντιλαμβάνομαι πως οι νεαροί φερέλπιδες Μηχανικοί της εποχής μου είχαμε φοβερές εμπνεύσεις, με εξαιρετικό business potential που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν ή ακόμη κι υλοποιήθηκαν δεν μετουσιώθηκαν σε προϊόν ή υπηρεσία.

Ο κυριότερος λόγος είναι ότι η αγορά οριζόταν από ηλίθιους καπιταλιστές κι όχι τεχνοκράτες. Που ο μέσος τεχνοκράτης γράφει στα αρχίδια τους, στο μουνί τους - ότι έχει ο καθένας - αν θα βγάλει πολλά χρήματα, έχει πιο σημαντικούς στόχους κατά νου. Δεν υπήρχε όρεξη ή χρόνος να πείσουμε τον κάθε μουρόχλαβο γιάπι για το κερδοφόρο επιχειρηματικό μοντέλο πρωτοποριακών προτύπων που είχαν σάρκα κι οστά. Ειδικά για το μέσο Έλληνα κωλόβλαχο "επενδυτή της πούτσας" εκείνης της εποχής, αδυνατούσε να δει το τσουνάμι αλλαγών που ερχόταν τις επόμενες δύο δεκαετίες με την εξέλιξη των embedded systems και τις τηλεπικοινωνίες.

Εμείς την τεχνολογική μας κάβλα θέλαμε να ικανοποιήσουμε, να ξεπεράσουμε τα όρια των προηγούμενων, έχοντας τη σιγουριά της επαγγελματικής εξασφάλισης (ικανός Μηχανικός δεν πείνασε ποτέ). Οι θεμελιώδεις αξίες μας είχαν πολύ περισσότερη ουσία, ρομαντισμό κι ανεμελιά. 

Μία νύχτα σε μία γιάφκα στην άκρη του πουθενά, με σόδα, Magic the Gathering, Omen να γαμούν και να δέρνουν στα ηχεία, μετουσίωση ατελείωτης φαιάς ουσίας σε κώδικα και διαγράμματα, γέμιζε απόλυτα τη νεανική μας δίψα για ζωή, και βάλτε στον κώλο τα λεφτά.

Sabaton - Heroes on Tour (2016)

 Ένα Earbook το οποίο μου το χάρισε ένας φίλος μου απηυδισμένος από το φαινόμενο Sabaton.

Πραγματικά αχρείαστο φορμάτ για μία από τις ατελείωτες live κυκλοφορεί η Nuclear Blast για το αγαπημένο τους παιδί. Με φωτογραφικό υλικό από τη Wacken υπερπαραγωγή που οι Sabaton ντυμένοι (ως συνήθως) σαν γιωτάδες πεζοναύτες, κατεβάζουν πυροβολικό, αντιαρματικά, μυδραλιοβόλα και μία ταξιαρχία λοκατζήδων.

Κομμάτι της συλλογής μου (πλέον) που θα μπορούσε να βρει θέση και στη βιβλιοθήκη μου, ανάμεσα στα Gi Joe Official Guide και στο Transformers Toys Universe Companion.

Dolmen Gate - Finis Imperii (2023)

 Για πολλά χρόνια ο συνδιασμός των λέξεων metal και Πορτογραλία έφερνε στο μυαλό μου απευθείας τους Moonspell. Άργησα να πάρω πρέφα πως στην Ιβηρική χερσόνησο τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη για το αγνό επικό metal, παραδοσιακή χύτευση μετάλλων, μεσαιωνικές πανοπλίες και μπουκλωτές μιλφάρες.

Αφού διαπίστωσα πως πέρα από την παρέα του Ribeiro, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος να ανακαλύψω, δίνω βάση σε heavy συγκροτήματα από Πορτογαλία μεριά, έχοντας μία καλή προαίρεση απεναντί τους. Οι Dolmen Gate και το EP, Finis Imperii, ήταν safe επιλογή. Δύο κομμάτια επικού ήχου σύν μία όμορφη κιθαριστική - full μελαγχολία -  εισαγωγή. Τι μπορεί να πάει στραβά, απολύτως τίποτε. Το Rest in Flames και το Retribution δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από αντίστοιχες δουλειές φτασμένων καλλιτεχνών του ιδιώματος.

Ιδιαίτερη μνοία στη φωνή της Ana (δεν γράφουν επίθετα στο bookletάκι της κασσέτας), που θυμίζει έντονα την χροιά της Vidonne. Γεγονός απόλυτα θετικό μιας και τρέφω τεράστια λατρεία για τις ερμηνείες της μακαρίτησας.

To tape ξεχειλίζει ατσάλι, είναι ιδανικό ορεκτικό για να μπει κάποιος σε mood "πάμε για ολονύκτιο Battlelore session". Όχι Hero Quest ή DnD ή κάτι άλλο. Με Dolmen Gate, γουστάρεις το φοβερό fantasy strategy επιτραπέζιο, Battlelore.

Dolme Gate, επικό heavy metal, επιτραπέζια παιχνίδια κι η ζωή γίνεται πολύ όμορφη.

Calling my troops for my throne chariot

Despoil and burning, the enemy in hell shall rot

Jeff Loomis - Plains of Oblivion (2012)

 Ο Jeff Loomis θα είναι για πάντα ο κιθαρίστας των Nevermore. Σε εκείνη την μπάντα τον γνώρισα κι υποκλίθηκα στο μεγαλείο του. Αδιαφορώ για το πέρασμά του στους Arch Enemy ή τα ατελείωτα guests που έχει κάνει. Χώρια που η πλειονότητα των guests είναι η γνωστή απάτη "έλα να παίξεις 5 δευτερόλεπτα solo σε ένα κομμάτι για να βάλουμε το sticker με το όνομα σου στο εξώφυλλο του άλμπουμ". Στους Nevermore o Loomis ξεδίπλωσε ταλέντο κι ικανότητα, είχε το κατάλληλο περιβάλλον να μεγαλουργήσει. Στέλεχος μίας ιστορικής ομάδας που έπαιξε καλύτερη μπάλα κι από τη Barcelona του Messi, Iniesta και Dani Alves.

Οι Nevermore δεν υπάρχουν πια, ο Warrel Dane άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο και καθαρά για νοσταλγικούς λόγους ήθελα να αποκτήσω κάτι από τις solo δουλειές του Loomis. Σαν τη φθοριονιτραζεπάμη που θα λάβει ένας πρεζάκιας, μη έχοντας πρόσβαση στην αυθεντική παραμύθα.

Δεν είμαι φαν των guitar instrumental άλμπουμ, θεωρώ πως πάσχουν από έλλειψη καλών ιδεών. Και λογικό είναι, αφού ένας κιθαρίστας θα φέρει τις καλύτερες ιδέες του στην "κανονική" του μπάντα για να παράξει μία τεράστια επιτυχία. Το αντεπιχείρημα "τα instrumental άλμπουμ έχουν διαφορετικό συνθετικό προσανατολισμό", δεν το ακούω καν. Πάνω σε ένα εξαιρετικό ριφ μπορείς να "χτίσεις" ένα κομμάτι που θα μείνει στην αιωνιότητα, με τη σωστή φωνή κι ουσιαστικό rhythm session. Στα guitar instrumetal όλοι "δουλεύουν" για την εξάχορδη και να θέσουν το πλαίσιο για τα σολαρίσματα. Εκτός κι αν είσαι ο Buckethead που αποτελεί κοσμοϊστορική εξαίρεση.

Πρόσθετα στην ως τώρα παπαρολογία μου, το Plains of Oblivion έχει φωνητικά. Σε τέσσερα κομμάτια η Christine Rhoades (ποια είναι τούτη πάλι) και σε ένα ο Ihsahn (νταξ, αυτόν τον ξέρουν όλοι), δίνουν την vocal πινελιά τους. Κι όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, μπόλικοι καλεσμένοι κιθαρίστες να ρίξουν κι αυτοί καμμιά πενιά. Friedman, Tony Mac Alpine, Attila Vörös και Chris Poland (όλους τους Megadeth μάζεψε) δίνουν το παρών, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα από τον αρχιερέα του Guitar Guild, Jeff Loomis.

Το άλμπουμ "βρωμάει" (με την καλή έννοια), Nevermore. Και με αυτό τον άξονα το αντιμετωπίζω και το χαίρομαι που υπάρχει στη συλλογή μου να το απολαμβάνω. Υποκατάστατο μεν, αλλά δεν απογοητεύει. Οπότε job's done, mission accomplished, δώσε βάση και κοίτα φάση.

Scald - Will of Gods Is a Great Power (1997)

 

Με πρότυπα τον συμπατριώτη του Kipelov των Aria και τον Eric Adams (κατευθείαν στα βαριά), ένα ακόμη heavy metal λαρύγγι είχε γεννηθεί. Όμως ο μουσικός προσανατολισμός του μεταλλικού vision δεν είχε βρει το δρόμο του. Η μουσική κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και κάθε κομμουνιστικής χώρας, ήταν για τον πούτσο. Εμβατήρια, μουσική για στρατιωτικές παρελάσεις, αργός στακάτος ρυθμός κατάλληλος μόνο για βηματικό συγχρονισμό. Καταδικασμένη λοιπόν η αναζήτηση του κατά κόσμον Maxim Adrianov στο χέβι μέταλ γιουνιβέρς να οδηγηθεί σε Doom μονοπάτια.

Ο ήχος είχε βρεθεί αλλά όχι ο στίχος. Με τους υπόλοιπους Scald συμπαραστάτες υπήρξαν διαφωνίες για το αν θα έπρεπε να εντρυφήσουν σε folk ή χριστιανικά μονοπάτια. Μέχρι που στις αρχές των 90s ήρθαν σε επαφή με τους ορθόδοξους Doomάδες Anamnesis Vitae κι έπειτα πήραν την απόφαση πως η θεματολογία πρέπει να είναι Βίκινγκς, Σκανδιναβική μυθολογία και Σλαβική παράδοση. 

Από Ross (the Boss?) μετονομάστηκαν σε Scald, όνομα ταιριαστό για εκείνους που θα έδιναν heavy μελωδία σε επωδούς για κερασφόρους βασιλιάδες. Και το 1997 θα κυκλοφορήσουν το καλύτερο άλμπουμ του είδους, ένα artifact που τοποθετείται δίπλα στο Mjolnir, το Gungir, περιτριγυρισμένα από Ulfberht σπαθιά.

Η τραγική μοίρα δεν άφησε τον Argyl να γευτεί επίγεια την χαρά της κυκλοφορίας, αφού πέθανε σε ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα ένα μην πριν γίνει το release του άλμπουμ. 

Στη ζωή του ο Agyl απόλαυσε τη μουσική που τόσο αγάπησε κι έβαλε κι ίδιος έναν τεράστιο ογκόλιθο, στην υπέργεια αίθουσα της Valhalla,spirit will live forever.

Gods light the fire's torch by Valhalla keep,

And in sigh of that not to be, In the darkness burn, Anger of waves boiling the sea

Throw to foots of rocks, The shore drowning their Earths what the sea give