Friday, March 15, 2024

Scald - Will of Gods Is a Great Power (1997)



 


Με πρότυπα τον συμπατριώτη του Kipelov των Aria και τον Eric Adams (κατευθείαν στα βαριά), ένα ακόμη heavy metal λαρύγγι είχε γεννηθεί. Όμως ο μουσικός προσανατολισμός του μεταλλικού vision δεν είχε βρει το δρόμο του. Η μουσική κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και κάθε κομμουνιστικής χώρας, ήταν για τον πούτσο. Εμβατήρια, μουσική για στρατιωτικές παρελάσεις, αργός στακάτος ρυθμός κατάλληλος μόνο για βηματικό συγχρονισμό. Καταδικασμένη λοιπόν η αναζήτηση του κατά κόσμον Maxim Adrianov στο χέβι μέταλ γιουνιβέρς να οδηγηθεί σε Doom μονοπάτια.


Ο ήχος είχε βρεθεί αλλά όχι ο στίχος. Με τους υπόλοιπους Scald συμπαραστάτες υπήρξαν διαφωνίες για το αν θα έπρεπε να εντρυφήσουν σε folk ή χριστιανικά μονοπάτια. Μέχρι που στις αρχές των 90s ήρθαν σε επαφή με τους ορθόδοξους Doomάδες Anamnesis Vitae κι έπειτα πήραν την απόφαση πως η θεματολογία πρέπει να είναι Βίκινγκς, Σκανδιναβική μυθολογία και Σλαβική παράδοση. 


Από Ross (the Boss?) μετονομάστηκαν σε Scald, όνομα ταιριαστό για εκείνους που θα έδιναν heavy μελωδία σε επωδούς για κερασφόρους βασιλιάδες. Και το 1997 θα κυκλοφορήσουν το καλύτερο άλμπουμ του είδους, ένα artifact που τοποθετείται δίπλα στο Mjolnir, το Gungir, περιτριγυρισμένα από Ulfberht σπαθιά.


Η τραγική μοίρα δεν άφησε τον Argyl να γευτεί επίγεια την χαρά της κυκλοφορίας, αφού πέθανε σε ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα ένα μην πριν γίνει το release του άλμπουμ. 


Στη ζωή του ο Agyl απόλαυσε τη μουσική που τόσο αγάπησε κι έβαλε κι ίδιος έναν τεράστιο ογκόλιθο, στην υπέργεια αίθουσα της Valhalla,spirit will live forever.


Gods light the fire's torch by Valhalla keep,


And in sigh of that not to be, In the darkness burn, Anger of waves boiling the sea


Throw to foots of rocks, The shore drowning their Earths what the sea give

Wednesday, March 13, 2024

Psychotic Waltz - Bleeding (1996)


When the mist of the morning falls, A silence calls from the faith
Baying at the window of my wondering, Everything is faded, growing near to the ground
Hiding in a corner of the doorway, The light is the fear of the shadow
Near the leaves where the locust leaps, The spider's under the streets
In her catacomb museum, Her lovers' mausoleum
With the kiss of the killing doors, The darkness creeps down the stairs of my vision and I feel the walls inside
I feel someone inside me now


Υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που δεν θέλει να γευτεί την heavy μελοποίηση τέτοιων τέλειων στίχων? Πραγματικά, υπάρχει άνθρωπος που δεν θα νοιώσει με μία τέτοια εμπειρία. Υπάρχει τέτοιος ακαλλιέργητος μαλάκας?

Monday, March 11, 2024

Queensrÿche - Queensrÿche (2013)


 Είχα προσμονή να "γευτώ" το πρώτο άλμπουμ των "ορθόδοξων" Queensrÿche μετά τα μαλλιοτραβήγματα με τον καράφλα. Todd La Torre πίσω από το μικρόφωνο, καινούργια δισκογραφική, πάμε για τα καλύτερα. Είχα ξεβουλώσει τα αυτιά μου και ξεκολλήσει το κεφάλι μου από νοοτροπίες "για να σας δω καινούργιοι ντεμέκ Queensrÿche, που θα σας συγκρίνω με τα διαμάντια του παρελθόντος, τολμάτε να βγάλε ομώνυμο δίσκο". Όλα τα vibes ήταν θετικά το εξώφυλλο - σκουριασμένη λαμαρίνα πλοίου - γαμούσε κι έδερνε, πάτα play και φύγαμε.



Η εισαγωγή X2 ήταν σωστή, τίμια, αλλά το Where Dreams Go to Die το περίμενα πιο aggressive. Δεν ήταν άσχημο κομμάτι, αλλά κάπως soft για να ανοίξει ένα άλμπουμ που όφειλε να δώσει απαντήσεις. Ίσως το Spore να ήταν πιο κατάλληλο που έχει περισσότερη original Queensrÿche δομή.


Παρά την αστοχία στο "άνοιγμα", το Queensrÿche είναι πολύ καλό άλμπουμ κι επαληθεύει τις προσδοκίες. Αν το δούμε βέβαια από την κυνική πλευρά της ως τότε δισκογραφίας της μπάντας, σιγά τις προσδοκίες. Το Dedicated to Chaos (με το ανεκδιήγητο Wot We Do) είχε προηγηθεί, δεν μπορείς να πας πιο χαμηλά από τέτοιο σκουπίδι. Δεδομένου όμως ότι μιλάμε για μία καινούργια εποχή, έπρεπε η κυκλοφορία να είναι safe. Συνταγή Empire, πάμε με το μηδέν στην άμυνα κι αφήνουμε τα δυνατά ρεφρέν να πάρουν το παιχνίδι με το under 1.5 να κλειδώνει από τις στοιχηματικές εταιρείες.


Ο La Torre παίζει σωστή μπαλίτσα και μοιάζει σαν να ήταν από πάντα ο τραγουδιστής της μπάντας. Εξαιρετικός στα In This Light και Fallout (οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ) αλλά δίνει ρέστα και στο "πάμε λίγο το γκάζι" εξαιρετικό Vindication.


Χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των Rÿche, ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα το άλμπουμ της νέας τους εποχής. Κι η συνέχεια στην πορεία τους, έφερε δικαίωση αφού κυκλοφορούν ανά διετία υλικό που ανταποκρίνεται στο τεράστιο όνομα που έχτισαν με τα πέντε πρώτα χρυσά "δεκάρια" τους.

Friday, March 8, 2024

Scanner - Mental Reservation (1995)


 Την εποχή που οργίαζα στο power metal, o φίλος και συνοδοιπόρος Στέφανος με βοήθησε στο να εμβαθύνω στην ομορφιά του ιδιώματος. Με "σύστησε" σε Ευρωπαϊκές μπάντες που κρατούσαν ψηλά τα λάβαρα του τρίπτυχου heavy/speed & power με μόνιμη παρουσία στους ομίλους του Conference. Η (τότε) CD-θήκη μου κι η ψηφιακή MP3 τράπεζα δεδομένων (ορολογία κι αυτή) εμπλουτίστηκε με μπαντάρες όπως Brainstorm, Zonata, Nocturnal Rites, Angel Dust, Scanner και πολλές άλλες. Μπήκε ποικιλία στα GuardianoRageRays ακούσματα, νέες μουσικές εμπειρίες, η ζωή έγινε πιο όμορφη (να σταυρώναμε και καμιά γκόμενα καλά θα ήταν).


Το υπέροχο Mental Reservation ήταν το άλμπουμ που με εισήγαγε στους Scanner με το φοβερό cover του Andreas Marschall. Ένα συγκλονιστικό concept που εξιστορεί τις αναμνήσεις του τελευταίου ανθρώπου πάνω στη Γη. Ο Neil Legweak προσπαθεί να ξεφύγει από το mental reservation κι αφηγείται τα δραματικά γεγονότα που βίωσε ο πλανήτης.


Ένας ψωλοκοπάνας νεαρός ο Boris Jay λαμβάνει ένα κρυστάλλινο κλειδί από μία σκοτεινή οντότητα κι αποφασίζει να το χρησιμοποιήσει και να σπάσει την ιερή σφραγίδα, με αποτέλεσμα να ανοίξει τις πύλες της κόλασης. Ζωσμένος πλέον ο Boris με φυσεκλίκια και πανίσχυρα κολασμένα artifacts (κατευθείαν από την πηγή) βάζει σχέδιο να γίνει ο Upright Liar και να κατακτήσει ολόκληρο τον πλανήτη (κλασσικό σχέδιο κακού). Εξαπολύει παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο και πουτάνα όλα και περνάμε στο After the Storm. 


Σε αυτό το σημείο, ο storyteller μας αποκαλύπτει πως στις απώλειες του πολέμου είναι κι η αδερφή του με το Infallible Smile (δεν έχει ιδιαίτερο ρόλο στην όλη ιστορία, αλλά έπρεπε να γράψουμε και γαμάτη power ballad).


Ο πόλεμος θα διαρκέσει έναν χρόνο, νικητής ο Boris, η ανθρωπότητα μετράει τεράστιες απώλειες, ο πλανήτης τον έχει πιει άσχημα έχοντας φθάσει στα όρια της αποσάθρωσης. Οι ίδιοι οι στρατηγοί του Boris, έχοντας αντιληφθεί τι μαλακία διέπραξαν, καθαρίζουν τον Boris με συνοπτικές διαδικσίες αλλά είναι πολύ αργά. Μοναδική ελπίδα για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους ο Mental Healer που υπόσχεται πως κατέχει κάποιο Conception of a Cure. O ήρωας μας ο Neil, που πρόκειται για γενναία προσωπικότητα, βάζει την ουρά στα σκέλια κι απομονώνεται σε ένα νησί.


Εκεί στην εξορία, κυριολεκτικά Out of Nowhere, τον πιάνουν τα ψυχολογικά του. Έχει εφιάλτες ότι δίνει Πανελλήνιες εξετάσεις (Δέσμες) αλλά παρόλα τα προβλήματα γίνεται ο ηγέτης της μικρής κοινωνίας που έχει δημιουργηθεί στο νησάκι. Στο οποίο Clinton Island που διαδραματίζονται τα γεγονότα, σαν δεύτερη Σαντορίνη έχει κι αυτή ηφαίστειο. Και πέρα από λάβα, το ηφαίστειο είναι η κατοικία για μία ακόμη σκοτεινή οντότητα (Rubberman) που θα χρησιμοποιήσει έναν ακόμη νεαρό, τον Albert Twostone που θα κληθεί να συνεχίσει το καταστροφικό έργο του Boris.


Ο Neil αντιλαμβάνεται το τσουνάμι καταστροφής που έρχεται, οπότε κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια κι επιστρέφει στις κατεστραμμένες εναπομένουσες πολιτείες που πλέον οδεύουν στην Wrong Lane Society και ζουν εποχές Fallout 3.


Το δεύτερο μαλακισμένο της ιστορίας, ο Albert εξελίσσεται σε σκοτεινή ηγετική προσωπικότητα που εξαπολύει την 20th Century Crusade, γιατί είχε πολύ καιρό να παίξει κάνας πόλεμος στην ιστορία μας. Ο Neil θα επιστρέψει στο (από ότι φαίνεται) μοναδικό ασφαλές σημείο σε ολόκληρη τη Γη, το Clinton Island. Το όλο story κλείνει με cliffhanger για το αν τελικά είναι όντως ο τελευταίος επιζώντας μία κατεστραμμένης Γης, αντικρύζοντας τον τελικό προορισμό μας, τον απέραντο ωκεανό. 


The sea is calling, I hear them calling...

Wednesday, March 6, 2024

Motörhead - Bastards (1993)


 Δεν ανήκει στα top άλμπουμ των Motörhead, αλλά διατηρεί όλες τις αρετές που εξαπολύαν οι Motörhead για δεκαετίες. Αξίζει να συλλεχθεί, ακουστεί, αγαπηθεί όπως όλη η δισκογραφία των Motörhead.


Προσωπικά το ξεχωρίζω γιατί περιέχει ένα κομμάτι που πραγματικά πλέον δεν μπορώ να το ακούσω (για τους σωστούς λόγους). 


Το Don't Let Daddy Kiss Me, χτυπάει υπερευαίσθητες χορδές, σαν πατέρας μικρού κοριτσιού. Από τη γέννηση της κόρης μου κι έπειτα έχω μπει σε διαφορετικό mode. Οι ευαισθησίες μου για τα μικρά παιδιά, κάθε είδους εκμετάλλευση ή κακοποίηση ανήλικων αθώων ψυχών είναι υπεραυξημένες. Όπως υπεραυξημένη είναι η οργή και το μίσος που νοιώθω για τέρατα σαν αυτό που περιγράφουν οι στίχοι του Lemmy. Να πάνε στο διάολο τα ανθρώπινα δικαιώματα για τέτοιες περιπτώσεις, σφαίρα στο κεφάλι και να μην το θάψει ούτε η μάνα του τέτοιο κτήνος.

Monday, March 4, 2024

Nirvana - Nevermind (1991) / MTV Unplugged in New York (1994)


 Η core περίοδος της εφηβείας μου ήταν στα 90s, παρέα με μία γενιά που στιγματίσαμε το παγκόσμιο γίγνεσθαι (πόσο γαμάτοι είμαστε οι πούστηδες). Το σωτήριο έτος του 1994, εκτός από το 4-4-2 της Εθνικής στα γήπεδα της Αμερικής, συγκλόνισε παγκοσμίως ο θάνατος του Kurt Cobain. Έχω διασταυρώσει με συνομήλικους πως στο Γυμνάσιο/Λύκειο, είχαμε όλοι μία (ή και περισσότερες) μαλακισμένη συμμαθήτρια που εκείνη την ημέρα έβγαλε μία απίστευτη μιζέρια κι επιθετικότητα προς τους πάντες. Αντιμετώπιζε τους φίλους ή συμμαθητές της σαν να της είχαν σκοτώσει τη μάνα και τον πατέρα. Τσαντισμένη, δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα, κάπνιζε ότι φθηνά τσιγάρα είχε σουφρώσει, έτοιμη για τσαμπουκά με ύφος λιμενεργάτη.


Αυτό το κύμα απίστευτης μαλακίας των έφηβων κοριτσιών που ζήσαν την οδύνη στο χαμό του μορφονιού (αν κι απίστευτου μπίχλα) ιθύνοντα νου των Nirvana, θα ήταν ένας καλός λόγος για όλο το hate από τη metal κοινότητα προς τους Nirvana. Θα έβγαζε περισσότερο νόημα από όλες τις πίπες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς. Η βραχεία δισκογραφία του συγκροτήματος περιέχει εκπληκτικό υλικό και το Nevermind δικαίως τοποθετείται σαν ένας από τους δίσκους που πρωτοστάτησε ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα. Κι ας είχε στο εξώφυλλο δολάρια κι ένα μπεμπεδάκι με τσουτσουνάκι (θα παίρνω όλο το βράδυ).


Η κριτική του Cobain προς τις στιλιστικές επιλογές που επικρατούσε στην Αμερικάνικη μεταλ σκηνή όπως και για την non-political correct (θα λέγαμε σήμερα) θεματολογία, είχε μία βάση αλλά επί της ουσίας klein mein. Πολλές metal μπάντες ποτέ δεν υιοθέτησαν την λογική "ντύνομαι καρνάβαλος" εκτός αυτό αν εξυπηρετούσε το stage show (πράγμα που ισχύει μέχρι και σήμερα). Ούτε περιμέναμε τον Cobain να τονίσει πως glam rock/metal μπάντες είχαν σεξιστικό, macho man κι ομοφοβικό (ενίοτε) περιεχόμενο, ενώ ο ενδυματολόγος τους εμπνέονταν από τα καταστήματα της Συγγρού.


Ούτε ο κοινωνικοπολιτικός στίχος των Nirvana θα μπορούσε να αποτελέσει casus belli (μπαντάρα, πρέπει να πάρω κάποιο CD τους). Από την πρώιμη εποχή της μεταλ μουσικής, υπάρχει άπειρο υλικό για προβληματισμό μέσα από στίχους της σκληρής μουσικής. Ακόμη και σήμερα μελετάω στίχους των Blind Guardian (που ο κάθε άσχετος νομίζει ότι μονίμως έπλεκαν το εγκώμιο για τις ιστορίες του Tolkien), με πολύ περισσότερη κοινωνικοπολιτική ουσία από κάτι progressive μπαντούλες της σειρά που φόρεσαν τις πουκαμίσες και νομίζουν πως έπιασαν τον παππά από τα αρχίδια.


Φυσικά υπάρχει κι η παγκόσμια επιτυχία, πωλήσεις, charts, συναυλίες και λοιπά. Σε αυτό δεν μπορώ να διαφωνήσω. Αλλά δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει πως η κάθε μπάντα ανταγωνίζεται στην αγορά τις υπόλοιπες. Αυτή η ρομαντική μαλακία περί brothers in arms και λοιπές metal brotherhood πίπες, είναι όμορφες (και προσωπικά τις γουστάρω), αλλά επί της ουσίας όταν πήγαινα στο δισκάδικο να αγοράσω ένα CD, θα αγόραζα το Manowar και τις λοιπές μπάντες θα τις άφηνα πίσω. Και την επόμενη φορά που θα επέστρεφα για αγορές, πάλι το Manowar θα αγόραζα για να συμπληρώσω δισκογραφία.


Όση ζημιά έκανε η παγκόσμια επιτυχία των Nirvana στον εκάστοτε μεταλομπουχέσα, παρόμοια ζημιά έκαναν κι ανερχόμενα συγκροτήματα στα 90s όπως Paradise Lost, Pantera, Sepultura, οι post Black Album Metallica ή ακόμη και το Painkiller των Priest. Και το Painkiller δεν το πιάνει κανείς στο στόμα του γιατί θα τον πάρει ο διάολος κι ολόκληρο το Hell Patrol και θα τον σηκώσει.

Friday, March 1, 2024

Dimmu Borgir - Stormblåst (1996)


 Στην περίοδο των μεταπτυχιακών μου σπουδών στη Στοκχόλμη, είχα την εμπειρία να γνωρίσω και συνάψω φιλίες με ενδιαφέροντα άτομα από διάφορες χώρες. Εξαιρετικός φίλος και συμφοιτητής ένα αλάνι από τη Νορβηγία, Μηχανικός με τεράστια ούμπαλα και φοβερή αντίληψη. Με κοινούς άξονες τον κυνισμό και την αυτοσαρκαστική διάθεση, περάσαμε ατελείωτες ώρες εξερευνώντας τα άδυτα του Embedded System Engineering, σχολιάζοντας το γαϊτανάκι κουλτούρας που οργίαζε στην μικρή ακαδημαϊκή μας κοινότητα, βρίσκοντας αφορμές για εμπεριστατωμένο κουτσομπολιό.


Ο τύπος γνώριζε την αγάπη μου για την metal μουσική (δεν ήταν κάτι που μπορούσε να κρυφτεί). Επίσης γνώριζε το τεράστιο impact της χώρας του στο black genre. Παραδόξως όμως ο ίδιος δεν είχε ποτέ δοκιμάσει να ακούσει κάποια black metal μπάντα (ούτε συζήτηση για CD ή δίσκο). Ένα βράδυ που είχαμε κανονίσει ολονύχτια μελέτη στα group rooms του Πανεπιστημίου, υποσχέθηκα πως εκτός από ανθυγιεινό φαγητό (κιομπάμπια κι έτσι, πήχτρα στα καυτερά) θα φέρω κι ένα black metal άλμπουμ από Νορβηγία μεριά. Ήταν λίγο περίεργο που θα ξεστράβωνα έναν Νορβηγό σε ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της μουσικής κουλτούρας της ίδιας του της χώρας.


Η πιο straight forward επιλογή θα ήταν να φέρω Mayhem, το De Mysteriis. Θεώρησα όμως πως το Stormblåst, δεύτερο άλμπουμ (και για πολύ κόσμο το καλύτερό τους - όχι εγώ) των Dimmu Borgir ήταν πιο σωστή κίνηση, με δεδομένο πως οι στίχοι ήταν στα Νορβηγικά. Όχι ότι θα καταλάβαινε και τίποτε από την ακρόαση των κομματιών αλλά θα είχε χαβαλέ το να τους ψάξουμε στο dark lyrics και να μου κάνει τη μετάφραση.


Το εναρκτήριο Alt lys er svunnet hen με την καθηλωτική majestic εισαγωγή ενήργησε θετικά σαν πρώτη εντύπωση στον φίλο μου. Υπήρχε μεγαλείο σε αυτό τον πρωτόγνωρο ήχο για εκείνο. Ακόμη κι όταν μπήκαν τα βοθροφωνητικά του Silenoz δεν τον είδα να χωλαίνει. Σίγουρα του φάνηκαν λίγο αστεία (φάση τι στον μπούτσο λέει αυτός τώρα), αλλά το ενδιαφέρον του δεν μειώθηκε.


Οι παραμορφωμένες κιθάρες που ισορροπούσαν τη σάπια ατμόσφαιρα με τη μελωδία των πλήκτρων είχε να δώσει υλικό για νοητική επεξεργασία στο φίλο μου. Άλλωστε μιλάμε για τους Dimmu Borgir, γνήσια τέκνα της Νορβηγίας - Land of the Midnight Sun. Ανάμεσα σε απαγγελίες, σάπια vocals, μουσικό ψύχος και μαύρο παγετό, o Henrik βίωνε την ένωση με την εθνική του κληρονομιά.  


Stormblåst κι οι Borgir στα ένδοξα πρώτα τους βήματα πριν ακολουθήσει η εμπορική επιτυχία.

Wednesday, February 28, 2024

Ημισκούμπρια - Ο Δίσκος που Διαφημίζετε (1997)


 Tο έπος των Ημισκουμπρίων, Στη Ντισκοτέκ είναι το Fear of the Dark του Ελληνικού Hip Hop. Όλοι το γνωρίζουν, το έχουν τραγουδήσει οι πάντες (μέχρι κι ο Ανδρέας Κωλέτσης - δεύτερος Dickinson) κι η φωνή της Ελπίδας συνεχίζει να ανατριχιάζει τα πλήθη.


Πέρα από τη Ντισκοτέκ, το δεύτερο άλμπουμ των Ημίζ είναι γεμάτο ραπ επιτυχίες. Περιέχει τον ύμνο στον B.D. Foxmoor (Η Γάτα Της Σκεπής), το κατούρημα στην πατριαρχία (Ο Κύρης Του Σπιτιού), τον εθνικό ύμνο του Χολαργού και τον αυθεντικό Φοίβο (τον Δεληβοριά, όχι τον άλλο τον κλέφτη).

Monday, February 26, 2024

Υπόγεια Ρεύματα - Ο Μάγος Κοιτάζει Την Πόλη (1994)

 




Αντικειμενικά δεν είναι ο καλύτερος Ελληνικός ροκ δίσκος, αλλά ο αγαπημένος μου. Η Αθηναϊκή μπαντάρα από Ψυρρή μεριά, είναι οι προσωπικοί μου Blind Guardian της τεράστιας δεκαπενταετίας (85 -00) της Ελληνόφωνης ροκ σκηνής και το άλμπουμ "Ο Μάγος Κοιτάζει Την Πόλη" είναι το Imaginations from the Other Side (σε όλα τα αριστουργήματα υπάρχει πάντα ένας μάγος).


Με το ¨Κοιτάς Μακριά" ερωτεύτηκα παράφορα την κοπέλα που με κατέστρεψε, με το "Σαν Φως" έγραψα ατελείωτα χιλιόμετρα με τη μηχανή μου χαμογελώντας στον κάθε μπάσταρδο που στάθηκε εμπόδιο στα όνειρά μου, ενώ το "Μ' Αρέσει Να Μη Λέω Πολλά" δεν θα πάψει ποτέ να με συγκλονίζει με την τέλεια απλότητα που έχει η ροκ μουσική.


Το "Ειρωνικόν" θα μου δημιουργεί μονίμως όμορφες νοσταλγικές εικόνες μίας Αθήνας που δεν θα επιστρέψει ποτέ και στο "Ανδρείκελα" ο Καρυωτάκης βρίσκει την απόλυτη μελοποίηση. Το "Κινέζικο Πορτρέτο" θέλει γλυκό σεξ και το "Πολιτεύεσαι" φέρνει μνήμες ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ.


Με τη "Νύχτα" γούσταρα την κάθε γουλιά μπύρας που έχω πιει με τους κολλητούς μου, η διασκευή του Μπόρχες στο κομμάτι "Βροχή" είναι τρανή απόδειξη πως μπορεί να γραφτεί σύγχρονο επικό Ελληνόφωνο ροκ τραγούδι (έστω και με μεταφρασμένους στίχους) που να γαμεί τον Δία κι όλους τους θεούς του Ολύμπου.


¨Όνειρα Σιλικόνης" γιατί δεν θα γεράσουμε ποτέ και "Μεσημέρι" γιατί δεν θα πάψουμε να κυνηγάμε τις προκλήσεις. Ολοκλήρωση της εμπειρίας με το κομμάτι "Νατάσα" κι ένας απύθμενος έρωτας για την κοπέλα της ζωής μου (κι ας μην την λένε Νατάσα) που ένωσε τη ζωή της με τη δική μου.

Friday, February 23, 2024

Rhapsody - From Chaos to Eternity (2011)


 Πολλοί πιστεύουν πως οι Rhapsody θα έπρεπε να σταματήσουν στο Symphony of Enchanted Lands II. Στο απόγειο της δόξας τους, με το Hollywood Metal στα καλύτερά του, την αύρα του Christopher Lee κι τις εκάστοτε καλλιτεχνικές δυνάμεις της μπάντας να εξερευνήσουν διαφορετικά μονοπάτια δημιουργίας. 


Όχι ρε μουνιά, οι ραψωδίες δεν τέλειωσαν το 2004, ο Κατουρίλης έχει να δώσει πολύ πόνο ακόμη, το Λιοντάρι βρυχάται ακόμη κι ο Στρατοπόλης σβήνει συμφωνικές ορχήστρες με τα πλήκτρα του. Ραψωδοί της φωτιάς, γιατί έπεσαν μηνήσεις από τη RealNetworks (Real Player κανείς?) για το όνομα Rhapsody. Ότι τι? Μην μπερδέψει ο κόσμος μία metal μπάντα με software προϊόντα. Εγώ πιστεύω πως απλά δεν γουστάραν Rhapsody εκεί στην RealNetworks. Θα ήταν τίποτε μαλλιάδες τρουμεταλλάδες, με μόνιμο βλέμμα τσαντισμένης νυφίτσας,  που δεν σηκώνουν πλήκτρα και συμφωνιλίκια στη σκληρή μουσική τους.


Με αφορμή τη ακατάπαυστη γραμμή παραγωγής δίσκων από τους Rhapsody,  ένα εύλογο ερώτημα που μου είχε θέσει φίλος συν-μεταλλάς. "Τι καινούργιο προσφέρουν οι Rhapsody μετά τα τρία πρώτα άλμπουμ?". Η απάντηση είναι απλή κι έχει δύο σκέλη. Καταρχάς είσαι μαλάκας που τολμάς να αμφισβητήσεις τους Rhapsody. Φωτιά θα σε κάψει ζωντανό (Rhapsody of Fire κι έτσι). Δεν είναι από τις μπάντες που έρχονται να προσφέρουν τίποτε καινούργιο. Αυτό έγινε στα πρώτα άλμπουμ και στο σόλο άλμπουμ του Luca Turilli. Από εκεί και πέρα είναι σαν τις νουβέλες των Forgotten Realms. Μόνο τα Icewind Dale και Dark Elf (R.A Salvatore) είναι οι πραγματικές λογοτεχνικές ναυαρχίδες της σειράς, αλλά δεν παύουμε να διαβάζουμε ότι κι αν βγαίνει πάνω σε αυτό τον κόσμο, όποιος κι αν είναι ο συγγραφέας.


Πόσο μάλλον όταν το lineup των Rhapsody είναι ακόμη αυτό που πρέπει. Μουσικά δεν εκπλήσσει ούτε στο παραμικρό. Πομπώδες συμφωνικό power metal, Ιταλικής σχολής, με δυνατά ρεφρέν, αισθητική Hollywood υπερπαραγωγής και πάντα κομματάρες (βλέπε ομότιτλο, Aeons of Raging Darkness και Ghosts of Forgotten Worlds). Δεν λείπει ούτε η προβλέψιμη μπαλάντα - Anima perduta - ούτε το (σχεδόν) εικοσάλεπτο επικό κλείσιμο με το Heroes of the Waterfalls' Kingdom και φυσικά δεν απουσιάζει ούτε ο τιτανομέγιστος Christopher Lee σαν Wizard King.


Λείπει μόνο ο παράγοντας έκπληξη τον οποίο εμείς οι οπαδοί των Rhapsody τον γράφουμε στα φουσκωμένα, από ευρωπαϊκή power metal υπερηφάνεια, μπελερίνια μας.

Wednesday, February 21, 2024

Active Member - Μύθοι του βάλτου (1998)



 


Μεγάλο κομμάτι της ζωής μου αποτελεί ο χώρος της οργανωμένης θρησκείας. Γαλουχήθηκα (δυστυχώς) μέσα στους χώρους που δεν τολμούν να εισβάλουν οι απανταχού ανίεροι μπλακμεταλλάδες. Από μικρό παιδί είχα πάρει πρέφα πόσο σάπιος είναι αυτός ο χώρος, πόσα κιλά βλακείας και σκατοψυχιάς αναπαράγονται με ένα φτηνό περιτύλιγμα της Εβραϊκής παράδοσης, με μπόλικη δόση πατριδολαγνείας και πατριαρχίας. Επειδή όμως ήταν αρκετά δύσκολο να απεμπλακώ από τα δίχτυα που οι γονείς μου με έριξαν ενόσω ήμουν ακόμη σε τρυφερή ηλικία, προσπάθησα να κάνω embrace το σύνδρομο Στοκχόλμης που φέρει κάθε παιδάκι σε τέτοιες καταστάσεις. Mέχρι να ορθοποδήσω και σαν δεύτερος Σταλόνε στο Lock Up να αποδράσω από την βοθροφυλακή, τσακίζοντας όποιον καριόλη βρέθηκε στο διάβα μου.


Μιας κι ήμουν σε ιερό χώρο, με φώτισε ο Θεός να αποφύγω το υπέρτατο όπλο των ιερέων, την Εξομολόγηση (ποιο Holy Aura και τα αρχίδια μου). Σε αυτό το βρομερό κτήνος που παρίστανε τον λειτουργό του Υψίστου, πέρασα μόνο μία φορά τις πύλες του κλειστού χώρου για να ανοίξω τα εσώψυχά μου. Ευτυχώς δεν άνοιξα ούτε εσώψυχα, ούτε τα εσώρουχά μου κατέβασα. Αράδιασα πέντε πίπες και έριξα παντοτινό άκυρο στο να ξεγυμνώνω τον εαυτό μου, τους φόβους και τα όνειρά μου σε έναν wannabe puppeteer του Ποιμνίου.


Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν κι η διαμόρφωση του αξιακού μου συστήματος. Ανάθεμα (The Silent Enigma, δισκάρα) κι αν υπήρξε η παραμικρή διδαχή που να έβγαζε κάποιο χρήσιμο νόημα σε αυτό το συνονθύλευμα μισανθρωπισμού που ονομάζεται χριστιανική παράδοση. Οι αρχές κι αξίες μου πήραν το αρχικό σχήμα από τα παιδικά βιβλία κλασσικών συγγραφέων, έπειτα το όραμα για τον κόσμο του Stan Lee μέσα από τα κόμιξ της Marvel, την αρχαία Ελληνική Γραμματεία, τα φιλοσοφικά ρεύματα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού και την συνεχή ενασχόληση με τη λογοτεχνία. Σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή, ελευθερία βούλησης, η ομορφιά του πλουραλισμού και της διαφορετικότητας, η αναζήτηση της πραγματικής ευτυχίας, δημιουργία, πρόοδος, εξέλιξη... έννοιες άγνωστες στον κάθε παπάρα που περνάει τα Κυριακάτικα πρωϊνά μαστουρώνοντας με λιβάνια και θρησκοληψία.


Σημαντικό ρόλο έπαιξαν κι οι στίχοι από αγαπημένα συγκροτήματα. Ειδικά στους μελοποιημένους στίχους, έμαθα να εκμαιεύω ουσία από κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα που με ψυχαγωγούσε. Ακόμη κι αν δεν ήταν πρόθεση του καλλιτέχνη να δώσει κάποιο "κρυφό νόημα" πίσω από την ιστορία του τραγουδιού, είχα πλέον συλλάβει το πραγματικό νόημα να ανακαλύπτω το Θεό σε οτιδήποτε όμορφο. 


Πόσο μάλλον στο opus magnum των Active Member, ένα πραγματικό μουσικό Ευαγγέλιο.

Monday, February 19, 2024

Massacre – Mythos (2023)


 Διαδικτυακά ψώνια, business as usual και μπανίζω αυτό το δεκάιντσο picture disc. Ο master της λογοτεχνίας τρόμου, Lovecraft να στέκεται σαν αρχιερέας ανάμεσα στους Great Old Ones, έτοιμος να αναγνώσει κείμενα κοσμικής βλασφημίας.


Πως να μην αγοράσω ένα τέτοιο έργο τέχνης. Πρώτη επαφή με μία death μπάντα που υφίσταται από τα mid 80s αλλά ποτέ δεν έτυχε να παίξει φάση.


Τα τέσσερα κομμάτια του βινυλίου, είναι τυπική στακάτη ντεθμεταλιά που σίγουρα δεν είμαι ο ειδικός να την κρίνω σε βάθος. Γουστάρω αυτό που προσφέρουν, τους γουστάρω ακόμη περισσότερο γιατί οι μάγκες υποκλίνονται στον συγγραφέα που μας έμαθε να διαβάζουμε λογοτεχνία με έναν αφύσικο τρόπο και συνεργάζονται με τον Bvllmetalart - δημιουργό της art πλευράς του picture disc που με κέρδισε με την πρώτη ματιά.


The mythos that lovecraft built, The lore where horrors reside

Back into the shadows, Behind closed eyes

Friday, February 16, 2024

Ενδελέχεια - Βουτιά Από Ψηλά (1997)


 Ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος που ένωνε Κηφισιά με Πειραιά, έχει ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. Ακόμη κι όταν είχα αποχτήσει το προσωπικό μου μέσο μεταφοράς, η χρήση του "ηλεκτρικού" ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία που αντιμετώπιζα με περίσσιο σεβασμό.


Άπειρες διαδρομές με αυτό το μέσο, έχοντας γευτεί το πρωινό κοκτέιλ μυρωδιών τυρόπιτας, καυσαερίων και καμένου λάστιχου (οι περισσότεροι υπέργειοι σταθμοί ανάβλυζαν μία τέτοια ακατανόητη μπόχα). Η αναμονή στην αποβάθρα, που ουδείς γνώριζε πότε θα έρθει το τρένο, η χαρά της εικόνας του πρώτου βαγονιού πάνω στις ράγες, απρόσκλητοι συνοδοιπόροι που στοιβαζόντουσαν να "προλάβουν" τις αυτόματες πόρτες. Μουσική για τα αυτιά, αθλητική εφημερίδα για τα μάτια και το backup μου να ενοχλεί τον κάθε χουντόγερο που έψαχνε αιτίες γκρίνιας για τη βρώμικη ζωή του.


Έχω επισκεφθεί όλους τους σταθμούς, είτε για λόγους προορισμού είτε για λόγους εμπειρίας. Κάθε σταθμός του "ηλεκτρικού" ήταν σαν μία ακόμη περιοχή που με καλούσε για εξερεύνηση. Έχω γευτεί το κουλούρι/τυρόπιτα/(ότι άλλο καλούδι πουλούσε ο εκάστοτε πλανόδιος) από κάθε σταθμό και ζήσει την εμπειρία του quest να διασχίσω όλες τις υπόγειες διαβάσεις/αερογέφυρες που ενώνουν τις δύο πλευρές (εκεί που κάτι τεμπελχανάδες πωλούσαν κάτι πίπες χαϊμαλιά κι αυτή τη μαλακία που βρωμούσε άρωμα Σαϊμπάμπα).


Έχω εξερευνήσει κάθε γωνιά των κομβικών σταθμών Βικτώρια, Ομόνοια, Μοναστηράκι, Θησείο, με τα υπαίθριά μαγαζάκι, πάγκοι γεμάτοι εφημερίδες, περιοδικά, κόμικς, βιβλία. Έχω μαστουρώσει από τη μαγική μυρωδιά του χαρτιού και την αναζήτηση γνώσης, πληροφόρησης και ψυχαγωγίας. Ο σταθμός του Πειραιά, αφετηρία, προορισμός, γεμάτος ανεκπλήρωτους έρωτες, καρδιοχτύπια ολοκλήρωσης κι ερυθρόλευκα όνειρα.


Ξύλο στο Νέο Ηράκλειο, προσμονή για τη νίκη στην Ειρήνη, γεμάτη τσέπη πριν από την έξοδο στο Μαρούσι κι ακόμη πιο γεμάτη για την Κηφισιά. Επαγγελματική καταξίωση στα Πετράλωνα, Καλλιθέα για Ελέκτορ, Κάτω Πατήσια και σας γαμάμε στα ίσια


Η διαδρομή Πειραιάς/Κηφισιά επιβάλλεται να την έχει βιώσει κάθε άνθρωπος που μεγάλωσε ή έζησε στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Είναι βίωμα, είναι ταξίδι που ποτέ κανείς δεν γύρισε ίδιος, εικόνες κι αναμνήσεις από ένα περιπλεγμένο παρελθοντικό μέλλον. Ιδανικό soundtrack για αυτό το ταξίδι, το καλύτερο άλμπουμ των Ενδελέχεια.

Tuesday, February 13, 2024

Watain - Lawless Darkness (2010)


 Έχω ξεσκιστεί να στέλνω emails και να παρακαλώ εταιρείες επιτραπέζιων παιχνιδιών, να επενδύσουν έμπνευση, χρόνο και χρήμα σε ένα board game project βασισμένο στο αγαπημένο βιντεοπαιχνίδι Quake. Συγκεκριμένα με την Archon Studio είχα ανοίξει ολόκληρο debate. Ευγενέστατοι οι άνθρωποι, απαντούσαν σε όλα τα μηνύματα του μαλάκα (εγώ είμαι αυτός), που παρακαλούσε να δει τον ψηφιακό κόσμο που γέννησε η ταραγμένη φαντασία του John Romero κι η ασύλληπτη ιδιοφυία του John Carmack, να μετουσιώνετε στην φυσική μορφή του μαγικού σύμπαντος των board games.


H Archon Studios ενώ έβρισκε την ιδέα πολύ καλή με πολύ πιθανή εμπορική επιτυχία, δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά τους. Φαρισαίοι, υποκριτές, φτιάξατε επιτραπέζιο (γαμάτο) παιχνίδι για το Wolfenstein, το Doom έχει ήδη δύο εκδόσεις από την Fantasy Flight και κανείς δεν έχει πιάσει τον πραγματικό βασιλιά.


To ζητιανιλίκι μου δεν σταματά εδώ. Στέλνω μηνύματα και σε κινηματογραφικά στούντιο και προτείνω την ιδέα να γυρίσουν ταινία βασισμένη στον κόσμο του Quake. Έχω πρήξει μπάλες στην John Wells Productions που είχε αναλάβει το μέτριο Doom (με τον The Rock). Το επιχείρημά μου είναι απλό "Σταματήστε να γυρίζετε μαλακίες, φέρτε πίσω τον Dwayne Johnson και δώστε του όσα λεφτά ζητάει. Προσλάβετε και τον Romero να καθοδηγήσει τον τυχάρπαστο σκηνοθέτη που σιγά μην έχει ιδέα τι εστί Quake και δώστε στους οπαδούς, που εδώ και δεκαετίες λιώνουν τα άπειρα Quake custom maps, αυτό που τους αξίζει".


Θέλω να απολαύσω το πολυαγαπημένο μου Quake στην ολότητα των εμπειριών που μπορεί να προσφέρει η τέχνη. Το οφείλει η ίδια η ανθρωπότητα σε όλους τους Marines που έχουν λιώσει ώρες στον τρομακτικό κόσμο του Chthon, της Shub-Niggurath κι λοιπών Lovecraftian Horrors.


Από την πλευρά της μουσικής, δεν μπορώ να πω πως έχω παράπονο. Το οριτζιναλ soundtrack με την υπογραφή του Trent Reznor, το απολαμβάνω κατά καιρούς σε βινύλιο. Αλλά υπάρχουν και δισκάρες σαν το Lawless Darkness, που ναι μεν δεν έχουν κάποια απευθείας σχέση (στιχουργικά τουλάχιστον) με τον κόσμο του Quake, αλλά οι αληθινοί οπαδοί του παιχνιδιού θα αναγνωρίσουν τα connection links. 


Η σκοτεινή ατμόσφαιρα που αναβλύζει από τα ψηφιακά αυλάκια του συμπαγή δίσκου, έχει την ανίερη σφραγίδα από  Dimension of the Doomed και Realm of Black Magic. Παίζουν black metal ύμνοι σαν το Four Thrones ή το Total Funeral και διαισθάνεσαι τη μυσταγωγία του Netherworld. Η εφιαλτική μαυρίλα του Elder World κρύβεται στο Hymn to Qayin και στο επικό δεκατετράλεπτο Waters of Ain. Ενώ στο καθηλωτικό instrumental Lawless Darkness, υποτάσσονται στρατιές από Shamblers, Vores και Death Knights... για λίγο κι ύστερα ξεσπάνε για να κατασπαράξουν τον βλάσφημο πεζοναύτη που τόλμησε να εισχωρήσει στον απαγορευμένο κόσμο.


Ένας καταπληκτικός black metal δίσκος, με φανταστική γυαλισμένη παραγωγή, κι όχι οι τετρακάναλες ηχογραφήσεις των 90s (με μαγνητοφωνάκι από την Ομόνοια την επόμενη φορά), άπειρο σεβασμό στους Great Old Ones κι ότι γεννήθηκε στο αέναο Έρεβος.