Τα compilations και οι best of κυκλοφορίες έχουν πεθάνει. Η νόρμα που όρισαν οι Maiden: Single -> Full Length -> ανούσιο Live -> ακόμη πιο ανούσιο Best Of και πάμε από την αρχή έχει τελειώσει κι όλοι οι ψυχαναγκαστικοί μπορούμε να αναπνεύσουμε (οικονομικά και κυριολεκτικά).
Πλέον η φάση είναι αλλιώς. Δεν βγάζουμε νέο δίσκο αντάξιο του παρελθόντος (γιατί αυτό θέλει δουλειά κι έμπνευση). Θα ξαναπαίξουμε στο studio κομμάτια του παρελθόντος, θα παίξουμε διασκευές, λίγο remix, λίγο remastered, revisited edition, αγάπη έχουμε επέτειο, αυτοκρατορική έκδοση, προεδρική έκδοση, ότι πολίτευμα προτιμά ο καθένας. Και λογίζονται για κάποιο λόγο στις metal εγκυκλοπαίδειες ως main κυκλοφορίες.
Η ύπαρξη τέτοιων δίσκων (προφανώς) και δεν με ενοχλεί (ας κυκλοφορεί ο καθένας ότι θέλει, klein) και το Thrash Anthems II το τσίμπησα γιατί, ναι μεν δεν πεθαίνω για Destruction, κάθε τρεις και λίγο έρχονται Δουβλίνο μαζί με άλλα thrash συγκροτήματα που θέλω να δω, οπότε να έχω μία καλύτερη μουσική αντίληψη της Καταστροφής.
Σαν καλογυαλισμένο best of, λειτουργεί μια χαρά ο δίσκος, το μόνο θέμα είναι πως επειδή είμαι ψυχάκιας, νοιώθω ότι πρέπει να αγοράσω κάποια στιγμή και το Thrash Anthems I και την (σίγουρη) μελλοντική κυκλοφορία που θα κλείσει την τριλογία.
No comments:
Post a Comment