Wishdoom - Helepolis (2011)

Επιστροφή σε μικρές και άγνωστες μπάντες! Η εποχή με δυσκολία γνώριζαν μόνο να "κουρδίζουν" είναι μακρινό παρελθόν. Στην πλειονότητά τους είναι πλέον ισάξιες των καταξιωμένων, γνωστών ή και αρκετών επιβαλλόμενων "αναγνωρισμένων".

Μία τεράστια αλήθεια (από τις πολλές) στο βιβλίο του Άγγελου Γεωργιόπουλου (665 Ημέρες και μία Ζωή Metal) που όσο κι αν έχει θεματάκια στο περιεχόμενο, κάτι προσωπικά κολληματάκια, λάθη σύνταξης (εκεί στις εκδόσεις Καψιμί ρέκλα όλη μέρα οποιος έχει αναλάβει την επιμέλεια), είναι απολαυστικό ανάγνωσμα.

Μία αλήθεια που την ανακάλυψα στον ύστερο μεταλλικό μου βίο, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Όπως και σε πολλούς άλλους συν-μεταλλάδες οι underground κυκλοφορίες μπήκαν στις επιλογές μου, αφού είχαν ολοκληρώσει έναν μεγάλο κύκλο στα πιο mainstream πράγματα που προωθούσε τα σχετικά έντυπα της εποχής. Με τον καιρό όμως, μέσα από fanzines, δικτυακούς τόπους σαν το Forgotten Scroll, το Rockhard και συντάκτες που αγαπούν πραγματικά αυτή τη μουσική, άρχισα να ανακαλύπτω τις μπάντες που απελευθερωμένες από την καπιταλιστική ουτοπία παράγουν δισκάρες με απύθμενα γούστα.

Οι Wishdoom πληρούν ακριβώς την φράση του Γεωργιόπουλου. Το Helepolis περιέχει επικοdoomικό μεγαλείο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα μεγαθήρια του παγκόσμιου στερεώματος. Τα καρντάσια από τη Βόρεια Ελλάδα, έχουν στοιβάξει το ένα έπος πίσω από το άλλο. Tο εναρκτήριο Helepolis σπάει τείχη στη μουσική πολιορκία που δημιουργεί στον ακροατή και ξεχύνονται τα ριφ σαν μαινόμενοι πολεμιστές. Το Up the Hammers είναι πραγματικό κάλεσμα για πόλεμο, το βγαλμένο από μία άλλη εποχή Crystal World, τεράστιες κομματάρες και τα Zeus the Thunderer, και το κλείσιμο Wishdoom. Το απόλυτο έπος όμως είναι το Conanικό, Cimmerian Plains - Sons of Crom, βίβλος για το πως γράφεται το epic doom metal. Τεράστια κομματάρα, που δημιουργεί εκτόπισμα στο άλμπουμ και το φέρνει να κοιτάει στα ίσα τα Manilla Road, τα Doomsword και τους υπόλοιπους ηγέτες του ιδιώματος.

Τέτοια underground διαμάντια σαν το Helepolis είναι που δίνουν ελπίδα πως το metal δεν στηρίζεται στους δεινόσαυρους που αποχωρούν σιγά σιγά λόγω ηλικίας (αν και κάποιοι δεν λένε να πεθάνουν, οι Black Sabbath παίζει να δίνουν reunion συναυλίες και μέσα από το τάφο τους), αλλά τα άξια τέκνα συνεχίζουν να φέρνουν καινούργια μουσική, τιμώντας το παρελθόν και κοιτώντας αγέρωχα το μέλλον.