Όταν είδα το εξώφυλλο του EP των Dogbane, πίστεψα πως υπήρχε μουσικό concept για την πλούσια background story του φοβερού videogame Bioshock. Η τραγική μοίρα της υποθαλάσσιας ουτοπίας, σε US power/doom νότες. Πόσο θα γαμούσε κάτι τέτοιο. Είδα και τους τίτλους των κομματιών, Lost Colony, Neptune's Ballroom, Man of Clay, Nothing,... λέω εδώ είμαστε. Ήρθε η ώρα για τον "γάμο" που όλοι εμείς οι Big Daddy περιμέναμε.
Δυστυχώς όχι, η φαντασία των Καρολινέζων δεν πάει τόσο μακριά. Θα έπρεπε να το είχα ψυλλιαστεί κι από το όνομα της μπάντας, Dogbane, σκυλοδηλητήριο - δεν διακατέχεται κι από ελκυστική δημιουργικότητα. Από την άλλη, όλα τα “καλά” ονόματα έχουν ήδη καπαρωθεί, άντε να ξεκινήσεις heavy metal μπάντα στα 10s του τωρινού αιώνα.
Το EP όμως τίμιο, τέσσερα κομμάτια με απολαυστική κιθάρα στα σόλο που "δίνουν" στην ιστορία του εκάστοτε τραγουδιού όσο ο Jeff Neal ακροβατεί μεταξύ doom και power vocals. To ομότιτλο κομμάτι είναι ένα μικρό όμορφο έπος και το Nothing δίνει αφήνει δυνατές υποσχέσεις.
Λίγο περίεργη είναι η φάση για το πως "κλείνουν" τα κομμάτια (είτε απότομα, είτε με ένα awkward σβήσιμο) - τι διάολο, ο Stephen King τους έκανε την παραγωγή; - κατά τα άλλα μόνο καρδούλες.
No comments:
Post a Comment