Από ένα σημείο και μετά, η κάθε νέα Rhapsody κυκλοφορία έχει περισσότερο ενδιαφέρον για το ποιοι συμμετέχουν παρά την ίδια την μουσική. "Ο τελευταίος δίσκος με Turilli", "το ύστατο αντίο του Fabio Lione", "επανασύνδεση με κατουρίλη", "επιστροφή του Βασιλιά και κλείνει η τριλογία". Ανεξάρτητα από τις πολύπλοκες εναλλαγές μελών, η μουσική θα είναι Rhapsody, καλή-κακή-μέτρια-δεν έχει σημασία, ο Staropoli θα φροντίσει για όλα.
Το Dark Wings of Steel είναι η "πρώτη φορά χωρίς Luca Turilli". O μάστορας της εξάχορδης αποχώρησε για να πάει να φτιάξει δύο-τρεις ακόμη μπάντες με το όνομα Rhapsody. Στη θέση του ο Roberto De Micheli, παιδικός φίλος του Luca και μέλος των Thundercross η πρώιμη μπάντα που γέννησε τους Ραψωδούς (the plot thickens).
Φαντάζομαι πως στο στρατόπεδο των original Rhapsody (είπαμε, έχει χαθεί η μπάλα με δαύτους), το στοίχημα ήταν μεγάλο. Οι hardcore οπαδοί είχαν ιδιαίτερη λατρεία στα κιθαριστικά μέρη του Turilli. Έπρεπε το άλμπουμ να είναι καλό ώστε να υποσκελίσει κάπως την απώλεια των γαμηστερών σόλο της εξάχορδης που όλοι είχαμε αγαπήσει.
Σαν σύνολο το Dark Wings of Steel είναι αρκετά δυνατό άλμπουμ, δεδομένων των αλλεπάλληλων κυκλοφοριών που ξεκωλώθηαν στα 00s. Υπάρχει μία low τέμπο γκρουβίλα που δίνει έναν αέρα ανανέωσης στης υπερφορτωμένη αναγεννησιακή φανφάρα που είχαμε ψιλομπουχτίσει (για να λέμε την αλήθεια) εδώ και χρόνια. Βέβαια, το κενό του μεγάλου μάστορα είναι πασιφανές. Απλά να ακούσει κάποιος το Angel of Light κι αμέσως θα ξινίσει με τα αποστειρωμένα σόλο του Micheli.
Κενό το οποίο στη ζμπούτσαμς, όταν παράλληλα υπάρχουν τόσοι Rhapsody να διαλέξει ο καθένας αυτό που του ταιριάζει. Ειδικά με τις αλλεπάλληλες αλαξοκωλιές που ακολούθησαν και τις καταιγιστικές κυκλοφορίες των '10s δεν πιστεύω πως υπήρξε κανείς παραπονεμένος, μόνο η τσέπη μας.
No comments:
Post a Comment