Ιδιάζουσας σημασίας ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στο ιστορικό κατάστημα Κάισσα στην 3ης Σεπτεμβρίου. Πριν γίνει ο καθιερωμένος προορισμός για τα Magic the Gathering τουρνουά της Παρασκευής, αγνοούσα την ύπαρξη εκείνου του μαγικού καταστήματος. Σαν την Xanadu, είχα ακούσει ιστορίες και μύθους για την Κάισσα που δέσποζε κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, αλλά έως τότε τα fantasy shop quests μου είχαν άλλους προορισμούς. Εκείνο το όμορφο απόγευμα, έχοντας τελειώσει τις ακαδημαϊκές μου υποχρεώσεις της ημέρας, έβαλα προορισμό να διασχίσω την enchanted λεωφόρο της Πατησίων, αντιμετωπίζοντας zombies (πρεζάκια), ghouls (πρηξαρχίδες διαφημιστές του δρόμου) κι orcs (οι υπόλοιποι Αθηναίοι). Μετά από ομηρικές μάχες και κατανάλωση μαγικών φίλτρων (λέγε με Milko) έφθασα στην πύλη του πιο ιστορικού fantasy καταστήματος της Ελλάδας.
Ήταν η εποχή που είχα πορωθεί με τα Diskwars κι έψαχνα boosters να ενισχύσω τον ξωτικοστρατό μου (μετρούσα λιγότερες νίκες κι από τον Εθνικό της σεζόν 98-99). Κάθε fantasy shop είναι μία σπηλιά θαυμάτων με ατελείωτους θησαυρούς. Ένα θέαμα χάρμα οφθαλμών που γεμίζει χαρά την αθάνατη παιδική ψυχή του κάθε μαντράχαλου (και μαντράχαλης). Θυμάμαι τον Σημαδεμένο, supreme leader του καταστήματος να συζητάει με συναγωνιστές nerdουλες για τις χρήσεις common καρτών στο Magic the Gathering και καμμένους DnDάδες να διαφωνούν για το αν έχει νόημα η ύπαρξη της Enchantment/Charm σχολή μαγείας στη δεύτερη έκδοση.
Μέσα σε κλίμα ευφορίας, η Diskwars αναζήτησή μου διακόπηκε γιατί το βλέμμα μου έπεσε στο section με τα βιβλία. Στο ράφι με τις fantasy νουβέλες υπήρχε ένας τόμος κτήνος με το μαγικό logo των Forgotten Realms. Icewind Dale Trilogy με το πασίγνωστο drow elf Drizzt Do'Urden, τον μπουνταλά βάρβαρο Wulfgar και την (το παίζω πολύ γκόμενα) Catti-brie, στο εξώφυλλο. Δέος, μεγαλείο, το βιβλίο μαγνήτισε όλες τις αισθήσεις μου. Η απόφαση ήταν μοιραία κι ακαριαία, ο ξωτικοστρατός μου θα συνέχιζε να τρώει σακούλες αλλά η βιβλιοθήκη μου θα υποδεχόταν τους ήρωες της Ten-Towns. Μετά από λίγο καιρό ακολούθησε και το cRPG Icewind Dale και τα επίπεδα nerdκαυλωσύνης είχαν πιάσει ζενίθ.
Υπέροχες αξέχαστες στιγμές της ζωής μου. Icewind Dale ρε νιαμού και τα μυαλά μας πονάνε περισσότερο κι από πικραμένα μπαόκια.
Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, οι Achelous φέρνουν ξανά αυτή την καύλα στη ζωή μου. Γράφουν ένα τέρμα επικό δίσκο με την καλύτερη θεματολογία όλων των εποχών. The Icedwind Chronicles. Πόση ευτυχία να αντέξει μία κακόμοιρη ψυχή. Δάκρυα στα μάτια όταν έπιασα το μπλε βινύλιο στα χέρια μου. Ήθελα να είχα τον Χρήστο μπροστά μου να τον αγκαλιάσω και να τον τιμήσω με το μεγαλύτερο hail! Οι απαιτήσεις για ένα τέτοιο εγχείρημα στο maximum (και ζάχαρη στο μηδέν). Κι οι Achelous έδωσαν νέο ορισμό στην φράση "can you deliver?". Προφανώς και μπορούν, για τους Achelous μιλάμε, τεράστια μπαντάρα, τα παλικάρια έγραψαν ιστορία.
Πέρα από τη στιχουργική θεματολογία, κάτι που θεωρητικά ο καθε μουσικός θα μπορούσε να την επεξεργαστεί, τα κομμάτια είναι όλα 10/10. Northern Winds, Flames of War, φουλ στην επική μάχη και "in the name of Bruenor you shall not pass". Στο Savage King, χώνουν ένα αμανέδικο ριφ και πάνω σε αυτό χτίζουν έναν heavy ύμνο. Mithril Hall και (πάλι) δάκρυα στα ματιά με τη φωνή της Χριστίνα Πετρογιαννη να δίνει περισσότερο πόνο κι από το warhammer του Wulfgar.
To Crystal Shard δεν είναι απλό concept. To Crenshinibon, ένα artifact εξίσου επικίνδυνο και σκοτεινό με το One Ring. Πρέπει η μουσική να τιμήσει την βαριά ιστορία ενός τέτοιου RPG relic. Μόνο μουσικοί που έχουν εντρυφήσει κι αγαπήσει το lore του τεράστιου Salvatore θα μπορούσαν να γράψουν την κατάλληλη μουσική, να πάρουν τον ρόλο του fantasy ραψωδού, να μετουσιώσουν σε νότες και ρυθμό τον ενθουσιασμό που μας έχει χαρίσει αυτός ο μαγικός κόσμος.
Halfing's Gem και Face the Storm, heavy μεγαλεία, αυτό τίποτε άλλο.
Το έπος τελματώνεται και φθάνει σε πνευματική ολοκλήρωση με το Outcast. Ένας ύμνος σε μία από τις πιο ηρωϊκά τραγικές φιγούρες της fantasy λογοτεχνίας. Drizzt Do'Urden the Dark Elf, ένας ήρωας που αγάπησε και ταυτίστηκε το κάθε συνεσταλμένο ευαίσθητο παιδί που δεν μάσησε ποτέ από ψευτομαγκιές και wannabe αποτυχημένους τραμπούκους του σάπιου κοινωνικού ιστού. Ανέπτυξε τις ικανότητες του, το σώμα και το πνεύμα κι όποτε η περίσταση το όριζε, πρότασσέ τα scimitars κι έσπερνε το χάος γράφοντας στα σκοτεινά μπελερίνια του την Lolth και κάθε σαδιστικό παπάρα.
No comments:
Post a Comment