Στα 90s πηγαίναμε κι αράζαμε στους Φοίνικες στο Νέο Ηράκλειο κοντά στον σταθμό του Ηλεκτρικού. Ήταν ωραίο φίνο μαγαζάκι με ψαγμένες επιλογές για μπύρα και μουσική από το τεράστιο εύρος της σκληρής μουσικής. Ένα βράδυ που ο DJ μας είχε ζαλίσει σε πανκροκιές Green Day και Offspring ένα αλάνι από την παρέα μας έβαλε χέρι στο μπάρμπα που ήταν στα decks να παίξει και λίγο metal. Στα καπάκια μπαίνουν στα ηχεία AC/DC και Thunderstuck, κι όλο το μαγαζί αρχίζει το "νιανιανιανια...νιανιαααααααααααα... thunder!" με ψείρες να εκτελούν βαλλιστική τροχιά από το headbanging. "Είναι οι AC/DC μέταλ;", αναρωτιέμαι εγώ.
Προφανώς και δεν είναι, αλλά λόγω επιθετικής προσέγγισης που επιλέξαν να ακολουθήσουν στο μπλουζάτο hard rock κι περιρρέουσας αισθητικής εισχώρησαν βαθιά στο dna του μεταλλά. Τους αγάπησαν και τα αντίστοιχα έντυπα κι ηλεκτρονικά (αργότερα) μέσα ενημέρωσης κι η iconic μορφή του Angus Young βρήκε τον τρόπο να εισχωρήσει στις CDοθήκες, δισκοθήκες, youtube/spotify lists (ή ότι άλλο σκατά έχει ο καθένας για να ακούει τη μουσική του) των μαλλιάδων.
Το ντεμπούτο των AC/DC είναι από τους ιστορικούς δίσκους που άλλαξαν το ρου της σκληρού ήχου. Με τις δίδυμες κιθάρες να κεντάνε, ρυθμός για σεμινάριο κι η αλήτική φωνή (που αν και ποτέ δεν χώνεψα - για κάποιο λόγο εξακολουθεί να μου αρέσει) του μακαρίτη του Bon Scott. Το It's a Long Way to the Top είναι το κομμάτι που όρισε τους AC/DC, το The Jack γαμάτο συναυλιακό hit (κι ωραία αφορμή για να κοζάρεις live βυζιά) και το T.N.T η τέλεια μουσική σφήνα για να πάρει ανάσες ο DJ στο set του. Όλα τα κομμάτια του δίσκου έχουν τη δική τους βαρύτητα και σημειολογία στην ιστορία των AC/DC.
Το CD της συλλογής μου είναι η remastered έκδοση της Epic που στις αρχές του αιώνα ξεκίνησα να συλλέγω στην προσπάθεια μου να απεμπλακώ από το σκληρό ναρκωτικό που λέγεται mp3.
No comments:
Post a Comment