Το άλμπουμ που βάζει με βαριά καρδιά στη συλλογή του κάθε Ιρλανδός και γενικότερα κάθε αντι-Βρετανός. Προσωπικά, το καλύτερο άλμπουμ των Manowar με δύο μόνο μελανά σημεία. Ο τίτλος κι η διάρκεια. Για να σπάσει λίγο η Αγγλίλα, έχω προσθέσει και το bootleg βινύλιο με τη Σκωτσέζικη version που τσίμπησα σε ένα vinyl παζάρι στο Kilkenny. Πέρα της κανονικής έκδοσης έχω και την Imperial edition στην οποία έχει γίνει φοβερή δουλειά.
Blood of My Enemies: Το πληρέστερο τραγούδι που έγραψε και παρουσίασε αυτό το συγκρότημα. Όλη η μουσική ψυχοσύνθεση των Manowar μπορεί να χαρακτηριστεί με αυτό το κομμάτι. Δεν είναι τυχάια στo no 7 στη BNR's 100 Favorite Metal Songs του Brian Russ (άπειρα respect).
Each Dawn I Die: Σαν πίνακας του Boris Vallejo που σου δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα και ταξιδεύει το μυαλό σου, έτσι κι αυτό το τραγούδι με έχει μεταφέρει νοερά σε εξωτικούς ονειροκόσμους με τη μοναδική φωνή του Adams να ξεστομίζει τους αινιγματικούς στίχους. Αδικημένο συναυλιακά αριστούργημα.
Kill with Power: Κλασσικό hit για τα live που μόνο οι Manowar μπορούν να δώσουν και να συζητιούνται για δεκαετίες.
Hail to England: Κατανοώ πως το συγκρότημα δημιουργήθηκε σε English ground, αλλά τόση καύλα πια με την Αγγλία αυτός ο De Maio. Σκέψου να είχε γαμήσει για πρώτη φορά στην Αγγλία. Το κομμάτι είναι ύμνος, ακόμη κι αν δίνει Hail στους Βρετανούς φλώρους.
Army of the Immortals: Αν πάρουμε όλα τα κομμάτια που έχουν γράψει οι Manowar για τους οπαδούς, φτιάχνουμε ολόκληρη δισκογραφία. Αυτό όμως είναι το καλύτερο, το πιο αγαπημένο, το πιο true. Metal makes us strong ρε μουνιά, θα σας βρούμε και θα σας πιούμε το αίμα!
Black Arrows: Έπρεπε να παίξει κάποιο balance στην αρχιδάτη γαματοσύνη του δίσκου, οπότε πριν το grand finale έπρεπε να μπει αυτό το ανούσιο - παίζω μπάσο - πράγμα.
Bridge of Death: O δίσκος κλείνει όπως ανοίγει. Με τελειότητα. Απίστευτη υπερεπική ανθεμική doomιά που καθηλώνει ακόμη και τους μεγαλύτερους πολέμιους της μπάντας.
No comments:
Post a Comment