Jethro Tull

 

- Aqualung (1971)

- Too Old to Rock 'n' Roll: Too Young to Die! (1976)

- Songs from the Wood (1977)

- Heavy Horses (1978)

- Stormwatch (1979)

- A (1980)

- The Broadsword and the Beast (1982)

- 20 Years of Jethro Tull (1988)

Οι Jetrho Tull, το Walking Dead κι ένα σάντουιτς-σαβούρα είναι ο λόγος που γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου, τίποτε δεν είναι τυχαίο στην χαοτική αιτοκρατία που ζούμε. Πριν από λίγα χρόνια, αρχές Δεκέμβρη στο βροχερό Δουβλίνο, απόγευμα επιστροφή από τη δουλειά το είχα κόψει ποδαράτο για τη στάση να πάρω το λεφωφορείο. MP3 player με headset, όπως πάντα και να παίζει σε shuffle η δισκογραφία των Jethro Tull. Στα μικροσκοπειά ηχεία μου, το απόλυτο Aqualang και να τραγουδώ δίπλα στον ποταμό Liffey το λυτρωτικό

Do you still remember December's foggy freeze

When the ice that clings on to your beard, It was screaming agony

Στο app που είχα στο κινητό με τις live αφίξεις των λεωφορείων, είχα κοντά στα 12 διαθέσιμα λεπτά για να πάω στη στάση που ήταν σε μία απόσταση πεντακοσίων μέτρων. Αρκετός χρόνος για μπω στα γρήγορα στο Forbidden Planet (γνωστή αλυσιδά κατάστημα κόμιξ) και να πάρω το πρώτο compendium της κόμικ σειράς Walking Dead. Μπήκα σφαίρα στο μαγαζί, καβλάντισα λίγο κάτι πανάκριβες Spawn action figures που δεν πρόκειται να αγοράσω ποτέ, και συνοδεία με το (tribute to Bach) Elegy τσίμπησα την πρώτη βίβλο του zombie apocalypse αριστουργήματος.

Βγαίνοντας από το μαγαζί μέσα στην γκάνβλα να πάω σπίτι να απολαύσω το κομιξάκι μου, λίγο οι εικόνες ζόμπι που τρώνε εγκέφαλους, λίγο το Heavy Horses που έπαιζε και μου έφερε συνειρμούς κεφτεδάκια ΙΚΕΑ, με είχα πιάσει μία λιγούρα. Βλέπω στην βιτρίνα του σαντουιτσάδικου κάτι ψημένα ψωμάκια με λουκάνικο, κρεμμύδια καλυμμένα με λιωμένα τυριά και μπόλικο πιπέρι. Η λαιμαργία μου, μου στέρησε το να προλάβω το λεωφορείο κι έπρεπε να ξεροσταλιάζω στη στάση, μασαμπουκώνοντας το λαχταριστό βρώμικο.

Κι εκεί που έπαιζαν οι folk προγκρεσιβιές με το Hunting Girl, ενεργοποιείτε το emergency σύστημα του σώματός μου για επιτακτική μετάβαση στο "μέρος". Έπρεπε να πάω για νούμερο δύο επειγόντος. Εντοπίζω το πιο κοντινό cafe κι ορμάω σαν ούνος. Οι Jethro Tull εκεί, παρέα με το Locomotive Breath.

Έχω μία απαράβατη αρχή, όταν χρησιμοποιώ την τουαλέτα ενός μαγαζιού, να αγοράζω κάτι από εκεί. Οπότε ρίχνω παραγγελία για έναν "Αμερικάνο" και βουρ στην ανακούφιση. Βγαίνοντας από το "μέρος", είχα την επιθυμία να κάτσω στο καφέ, να απολαύσω τον καφέ μου, με το North Sea Oil που είχε αρχίσει να παίζει και να ξεφυλλίσω το κόμικ μου. Μου φέρνει τον καφέ η σερβιτόρα και μαζί ένα περίεργο κεκάκι. Βγάζω (ψιλοεκνευρισμένος) τα ακουστικά κι αρχίζω τα "δεν παρήγγειλα εγώ αυτό", "ελπίζω να μη με χρέωσες" και κάτι άλλα τέτοια τσίπικα. Εκείνη, είτε δεν με κατάλαβε, είτε με έγραψε στα μπελερίνια της, who knows.

Άρχισα να πίνω τον καφέ μου, τo πανέμορφο Slow Marching Band έπαιζε στο player κι αντίκρυσα το ωραιότερο θέαμα της ζωής μου. Μία μελαχρινή κοπέλα, ένας άγγελος, στο δίπλα τραπέζι να μου χαμογελάει, έχοντας ακούσει το διάλογο που είχα με τη γκαρσόνα. Οι σκέψεις πίσω από το χαμόγελό της, που μου εκμυστηρεύτηκε χρόνια αργότερα, ήταν "he is a jerk, but cute" (απόδοση στα Ελληνικά: “κοίτα έναν αρχιμαλάκα, αλλά φαίνεται γλυκούλης”). Μου έγνευσε πως ήθελε να μου μιλήσει κι έκανα τη θυσία να διακόψω το αριστούργημα των Tull, ένδειξη πως μόλις ξεκινούσε το σημαντικότερο κεφάλαιο της ζωής μου. Άρχισε να μου εξηγεί πως το κεκάκι είναι το παραδοσιακό Mince Pie που σερβίρουν στην Χριστουγεννιάτικη περίοδο, συστηθήκαμε, με ρώτησε για το τι άκουγα, τους Jethro Tull, μουσική γενικότερα κι ύστερα από την τέλεια γνωριμία, μου κέρασε και τον καφέ. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, της ζήτησα να τη βγάλω για φαγητό για να ανταποδώσω and the rest is history.

Επιστρέφοντας (επιτέλους) σπίτι, η απόλυτη rock επικούρα, The Broadsword, με συνόδευε απογειώνοντας το μείζωνος σημασίας απόγευμα της ζωής μου.