Είχα φθάσει στην ηλικία των 30 κι είχα αποφασίσει πως δεν θέλω να παντρευτώ, δεν θέλω να αποκτήσω παιδιά, θα το έπαιζα lone rider με περιστασιακές αποτυχημένες σχέσεις, παρέα με όλα τα πράγματα/ασχολίες που αγαπώ και γεμίζουν τη ζωή μου, μέχρι να καταντήσω ένας μοναχικός μίζερος βρωμόγερος. Η συνάντηση με την κοπέλα της ζωής μου, άλλαξε αυτό το σάπιο πλάνο. Είχα βρει έναν άγγελο με τον οποίο ήθελα να μοιραστώ κάθε δευτερόλεπτο (πλην της ιεροτελεστίας της τουαλέτας που η απομόνωση επιβάλλεται), να βιώσω μαζί της συγκινήσεις, περιπέτεια, χαρές και λύπες. Κι από νέρντουλας - ψωμολυσσάς για περιστασιακό σεξ - περήφανος εργένης, μετατράπηκα σε υπεργαμάτο πάτερ φαμίλια, με την πιο υπέροχη σύζυγο, μονίμως χαρούμενο σκυλί και γκρινιάρα γάτα. Η εξίσωση όμως δεν ήταν πλήρης. Θέλαμε κι οι δυο να αποκτήσουμε ένα μικρό μπουλουκάκι, ένα παιδάκι που θα το δίναμε την υπερχειλισμένη αγάπη μας.
Η διαδικασία να κάνει κάποιος παιδί, είναι γαμάτη. Ατελείωτο σεξ, χωρίς αναστολές, προστασίες ή άλλες τέτοιες μαλακίες. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν η σύλληψη δεν επιτυγχάνεται. Να έχεις κάνει το σεξ της ζωής σου, κατά την γόνιμη περίοδο κι έπειτα να έρχεται αυτή τη άτιμη περίοδος. Απογοήτευση, σαν τις ευκαιρίες που έχανε ο Αλέκος Αλεξανδρής μετά από πανέμορφη συνεργασία των εξτρέμ με τους μεσοεπιθετικούς. Ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση όταν η σύλληψη έρχεται αλλά το έμβρυο δεν επιβιώνει τους πρώτους τρεις μήνες. Το miscarriage που λέμε και στο χωριό μου, για το όποιο συνήθως τα ζευγάρια δεν μιλούν (μην γίνουμε βούκινο στη γειτονιά). Εκεί να δεις απογοήτευση, σαν να μπήκε το γκολ, να έχεις ξεκωλωθεί να πανηγυρίζεις αλλά να το ακυρώνει ο διαιτητής στο VAR.
Για χρόνια προσπαθούσαμε, αλλά το παιδάκι δεν ερχόταν. Εγώ είχα συμβιβαστεί με την ιδέα, η σύζυγός μου όχι. Όχι ότι οι προσδοκίες που είχαμε άλλαζαν κάτι στην celebrate our relationship τελετή που λάμβανε μέρος κάθε τρεις και λίγο στην κρεβατοκάμαρά μας (κι όχι μόνο, φαντασία να έχεις...). Κι εκεί που δεν το περίμενε κανείς, μπήκε το γκολ στις καθυστερήσεις, το νικητήριο γκολ κι η μεγάλη πρόκριση.
Η σύζυγός μου έμεινε έγκυος, η κοιλίτσα της έγινε σταδιακά κοιλαρούμπα και το χαμόγελο δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το πρόσωπό της. Είμασταν γονείς, είχαμε περάσει στο επόμενο level. Δικαίωση, ικανοποίηση και συσσώρευση ατελείωτης ενέργειας για την δύσκολη αλλά συναρπαστική συνέχεια που θα ακολουθούσε. Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, οι αισθήσεις μου είχαν οξυνθεί στο maximum, απόλυτη διαύγεια, είχαν ξεκλειδώσει νευρώνες στον εγκέφαλο μου, θα μπορούσα να είμαι μέλος των X-MEN. Παρόμοιες υπερδυνάμεις είχε αποκτήσει κι η σύντροφος μου, η οποία - παρά τα mental superpowers - μου έριχνε ατελείωτες σακούλες στους Magic the Gathering μαραθώνιους.
Η ημέρα της γέννας πλησίαζε, D-Day, η κορύφωση μιας μακράς πορείας που ξεκίνησε πολύ πιο πριν από την ίδια τη σύλληψη. Είναι παράξενο το συναίσθημα να βρίσκεσαι σε νοσοκομείο όταν δεν είσαι άρρωστος αλλά για ένα τόσο χαρμόσυνο γεγονός. Για να προσδώσω ένταση στην οξύμωρη φάση, είχα πάρει μαζί μου το Zombie Dice παιχνίδι για να περνάμε τις ώρες της αναμονής ευχάριστα (και να τρολάρω τις νοσοκόμες με τους μικροσκοπικούς εγκεφάλους που είχαμε απλώσει για τις ανάγκες τους παιχνιδιού).
Δεν έλειψα λεπτό από το πλευρό της συζύγου μου (πέρα από τις ώρες στις τουαλέτες του νοσοκομείου που απέβαλα τα σαβουροσάντουιτς της καντίνας). Από το κρεβάτι της αναμονής στο δωμάτιο που θα λάμβανε χώρα η γέννα. Σε εκείνο το δωμάτιο, στις τεράστιες στιγμές που ζούσα, ένοιωσα πραγματικά τι θα πει η λέξη "κομπάρσος". Η σύντροφός μου με την τεράστια κοιλάρα - kinder έκπληξη - ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής και κάθε τρεις και λίγο διαφορετικές νοσοκόμες έσκαγαν μύτη για status update. Εγώ απλά υπήρχα, προσπαθώντας να κάνω “κάτι χρήσιμο". Η μεγάλη στιγμή δεν αργούσε, ειδικά όταν ξάπλωσαν την κυοφορούσα στο ειδικό κρεβάτι με την περίεργη ανατομία, είχαμε μπει στα τελευταία εκατό μέτρα για το τελικό sprint.
Μεγάλη αντίθεση υπήρχε στα συναισθήματα του ζευγαριού κι ιατρικού προσωπικού. Εμείς ζούσαμε μία από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής μας, για τις νοσοκόμες ήταν απλά Τετάρτη. Φάση "δύο γέννες ακόμη και πάμε να αράξουμε στην παμπ να πιούμε μπυρόνια". Οι πόνοι κι οι κραυγές είχαν γίνει πολύ έντονη, εγώ καθόμουν στο προσκέφαλο της καλής μου (δεν ήθελα να έχω επαφή με το splatter κομμάτι γιατί δεν σκόπευα να μην ξανακάνω σεξ στη ζωή μου) κι εστίαζα στις εκφράσεις των μαιών προσπαθώντας να αντιληφθώ σημάδι ανησυχίας. Όσο η διαδικασία προχωρούσε σε ένα τραπέζι πιο πίσω είχαν αρχίσει να συλλέγονται τα μεζεδάκια (ο πλακούντας που λέμε) και μου είχε έρθει ξαφνικά όρεξη για κοκορετσάκι. Κι εκεί που δεν το περίμενα, ένα πλασματάκι, γεμάτο αίματα, με το πιο γλυκό κλάμα που άκουσα ποτέ, ήταν στα χέρια της μαίας.
Είναι μοναδική η στιγμή που πρωτοαντικρίζεις το παιδί σου, για δευτερόλεπτα είχα χάσει επαφή με κάθε τι άλλο. Δεν άκουσα καν την καθιερωμένη φράση της νοσοκόμας που μαζί με τα συγχαρητήρια ανακοινώνει και το φύλο του παιδιού. Χώρια που με την βαριά Δουβλινέζα προφορά που είχε η συγκεκριμένη τύπισσά σιγά μην καταλάβαινα αν είπε boy ή girl. Έσκυψα στο αυτί της συζύγου, νοιώθοντας τελείως ηλίθιος, και τη ρώτησα "ρε συ, αγόρι ή κορίτσι είναι?"
Η κορούλα μας, είχε καταφθάσει με δόξα και τιμή, το ομορφότερο πλάσμα του κόσμου ήταν στα χέρια μας. Ένα μικρό ανθρωπάκι που το αγαπούσαμε όσο τίποτε άλλο κι ας είχαμε μερικά δευτερόλεπτα που το είχαμε γνωρίσει. Ένα μικρό αγγελούδι που έκανε την επιλογή να μας συνοδεύσει στο ταξίδι της ζωής μας. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μας, είχε απλά ξεκινήσει.
Τη συνέχεια την έχουν πει οι Budgie στο δεκάλεπτο έπος Parents.
No comments:
Post a Comment