Είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο αυτή η κυκλοφορία δεν κυκλοφόρησε κάτω από τo θρυλικό όνομα των Rage. Για ποιον γαμώπουστα λόγο; Ούτως η άλλως το logo των Rage φιγουράρει κι αυτό στο εξώφυλλο, ο Peavy Wagner με τον Smolski βγάζουν όλη τη δουλειά, στα drums ο Rage-ας Hilgers κι η συμφωνική ορχήστρα από Βαρκελώνη να αναλαμβάνει τον ρόλο της Lingua Mortis Orchestra. Πόσες φορές το έχουν επαναλάβει το ίδιο concept (με τεράστια επιτυχία), τώρα τους έπιασε ο γκαϊλές να το δουν σαν side project.
Ήταν ευκαιρία το δίδυμο Smolksi/Wagner να δημιουργήσει μαγεία για μία ακόμη φορά πριν χωρίσουν οριστικά οι δρόμοι τους. Στις καρδιές των αγνών οπαδών της Γερμανικής θρυλικής μπάντας, όλα είναι Rage. Και τα Refuge, τα πρώιμα Avenger, τα Αλμανάκο, όλα ανήκουν στην τεράστια οικογένεια του αγαπημένου μας μπουχεσοκαράφλα.
Κάθε Lingua Mortis εγχείρημα με ενθουσιάζει. Η ζημιά που μου είχε προκαλέσει το Lingua Mortis άλμπουμ του 1996 παραμένει ενεργή. Και ποτέ δεν με απογοήτευσαν (ναι ρε, ακόμη και το Ghosts γαμάει ότι ακούτε). Από το πρώτο κομμάτι, το Cleansed by Fire, το άλμπουμ μπαίνει με άγριες διαθέσεις για ορυμαγδό σκοτεινής επικούρας. Ένα μακροσκελές αριστούργημα, δέκα λεπτών, που ορίζει την μία και μοναδική αλήθεια: Rage καριόλια, ο Soundchaser πάνω από όλα!
Μελωδίες που προκαλούν ανατριχίλες κυριαρχούν στον δίσκο, με πλούσιες δόσεις διάθεσης για θεατρικότητα κι υπερβολή. Χωρίς όμως να πιάνουν τα όρια της γραφικότητας και cheesy κλισέ.
Το concept του άλμπουμ έχει θέμα το κυνήγι "μαγισσών" από την Ιερά Εξέταση στο 16ο αιώνα. Όποια γυναίκα είχε κόκκινα μαλλιά, έγραφε με το αριστερό χέρι, είχε κάπως περίεργη συμπεριφορά ή δεν καθόταν να τη γαμήσει ο τοπικός χριστιανός ιερέας, την βάφτιζαν "μάγισσα" κι έπρεπε να θανατωθεί με φριχτό τρόπο. Πιο συγκεκριμένα, οι στίχοι δομούνται από την ζωή του ιεροεξεταστή Johann Koch (μεγάλο μουνόπανο).
Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ "επιβάλλονται" στον ακροατή με σκοπό να απορροφηθεί από την τραγικότητα της ιστορίας, είτε με το crossfire γκαζωμένης heavy metal κιθάρας/full force ορχηστρικής επίθεσης (βλέπε Scapegoat), είτε με μπόλικο κλάμα (πάρε χαρτομάντηλα Zewasoft για τις μύξες) και Lament. Πρέπει να είναι κάποιος αναίσθητο γομάρι και να μην τον τριγκάρει συναισθηματικά η ακρόαση του LMO.
Οι αρχιμιλφάρες Marchewka/Harnge δίνουν πόνο με τις ερμηνείες τους πριν ολοκληρώσουν την μεταγραφή τους στους Almanac.
Κι αν το εξώφυλλο θυμίζει ιδιαίτερα Blind Guardian, αυτό οφείλεται στον Κολομβιανό Felipe Machado Franco ο οποίος έχει αναλάβει το artwork των βάρδων από το At the Edge of Time κι έπειτα. Όπως δεν μου άρεσαν τα Guardian εξώφυλλα που έχει σχεδιάσει, δεν μου αρέσει ούτε αυτό. Αυτός ο πούστης ο κοκκαϊνάκιας από τη Bogota, έχει μία πολύ συγκεκριμένη παλέτα χρωμάτων που δουλεύει, θεωρεί απαραίτητο να υπάρχει κάπου στην εικόνα μία πηγή φωτός (μιλάμε για κόλλημα ο τύπος) και το art concept να είναι κάπως δυσδιάκριτο (και καλά για να ζοριστεί ο ακροατής να δώσει προσοχή στη λεπτομέρεια).
Μόνο Andreas Marschall ρε κοπρίτες, έκανε μάγκες ολόκληρη τη Γερμανική metal σκηνή για να έρθουν αργότερα οι πρεζέμποροι από την Κολομβία να μας φλομώσουν στις φλόγες και στους καπνούς.
No comments:
Post a Comment