Sunday, March 21, 2021

Iron Maiden - No Prayer for the Dying (1990)

 

Δεν ξέρω τι inception έχει παιχτεί με το No Prayer for the Dying αλλά μπαίνοντας στο χώρο της metal μουσικής υπήρχε μία συλλογική αντίληψη ότι αυτό το άλμπουμ είναι μέτριο. Όχι κακό, ούτε καλό, μέτριο. Ο ορισμός της μετριότητας, υποψήφιο να μπει στο μουσείο Μέτρων και Σταθμών στο Παρίσι ως αρχέτυπη μονάδα μέτρησης Mediocre. Και στα μουσικά περιοδικά στυλ Hammer, Rock On, Invader κ.τ.λ αντί να έχουμε το αξιακό σύστημα με αριθμητική βαθμολογία, να αξιολογούμε κάθε άλμπουμ με βάση τη μουσική αξία συσχετιζόμενο με σημεία αναφοράς, όπου το Άγιο Κατσαρόλι είναι ο απόλυτος πάτος, το Νο Prayer for the Dying ο ορισμός της μέσης και το Painkiller η άπιαστη κορυφή.


Ακόμη κι άτομα που δεν είχαν ακούσει το άλμπουμ συμμεριζόντουσαν την αντίληψη περί "μέτριου δίσκου" των Maiden, είχε θεμελιωθεί στην κοινή γνώμη. Παρόμοια φάση σαν την ταινία Avatar (emoticon που χασμουριέται) ότι πρόκειται για κινηματογραφικό αριστούργημα (ενώ είναι μία μπούρδα και μισή), αλλά αναπαράγεται ακόμη κι από ανθρώπους που δεν την έχουν δει.


Προσωπικά το No Prayer for the Dying είναι grower άλμπουμ, διαδέχτηκε έναν ογκόλιθο της μουσικής (λέγε με έβδομο υιό), σε μία περίοδο που το συγκρότημα είχε εδραιώσει την παντοκρατορία του, με έναν σκασμό μουσικών θησαυρών στο σεντούκι του. Οι μέτριες στιγμές (κάτι Assassin, κάτι Hooks, κάτι Ρωσίες...) δεν αφήναν περιθώριά στους απαιτητικούς Maiden fans για λάθη, οπότε ποτέ δεν πήρε τις ευκαιρίες που του άξιζε. Αυτή είναι προσωπική διαπίστωση που αναθεώρησα μετά από χρόνια όταν του έδωσα την απαιτούμενη προσοχή και δικαιώθηκα.


Πέρα από το υπερκλασσικό Bring your Daughter, υπάρχει καλή μουσική εκεί μέσα. Tailgunner, Holy Smoke (έπος), το ομώνυμο, Fates Warning, ακόμη και στα μέτρια κομμάτια που έκανα αναφορά, υπάρχουν όμορφα πράγματα να ανακαλύψει κι απολαύσει ένας φίλος της μεταλ μουσικής.


Ο όρος "μετριότητα" αδικεί τον δίσκο. Κλασσικό Maiden άλμπουμ που ναι μεν δεν σε πιάνει από τα μαλλιά (όπως ο Eddie στο Killers) από την πρώτη στιγμή, αλλά υποσχόμενο που ανταποδίδει την ακροαματική επένδυση.

2 comments:

  1. από τις πιο στοχευμενες κριτικές που έχω διαβάσει για αυτόν το δίσκο. Μακάρι όλα τε μέτρια albums να είχαν τη ν ποιότητα του prayer. Η μόνη έτσι παραφωνία είναι οι στίχοι στα περισσότερα κομμάτια

    ReplyDelete
    Replies
    1. Συμφωνώ φίλε μου, ο Harris έχει γράψει και καλύτερους στίχους.

      Delete