Τις παλιές καλές εποχές του forum του Rocking.gr υπήρχαν χρήστες που είχαν το expertise σε συγκεκριμένες μπάντες (υπήρχαν όμως και κάτι κολλημένοι παπάρες... ) κι η γνώμη τους μετρούσε παραπάνω σε ότι αφορούσε εκείνα τα συγκροτήματα. Υπήρχε ο Crabsody, μέγας οπαδός των AC/DC και του ΠΑΟΚ που κάποτε πίστεψε στο όραμα (χοχοχο) του Ζαγοράκη. Είχε αναφέρει αρκετές φορές πως το αγαπημένο AC/DC άλμπουμ είναι το Powerage επιλογή outsider σε σύγκριση με Back in Black, Highway to Hell, Let There be Rock ή ακόμη και το ντεμπούτο τους. Σεβόμουν αρκετά την άποψη του Crabsody στη μουσική (γιατί στα αθλητικά ήταν κλασσικός "πονάνε τα μυαλά μας") κι έδωσα περισσότερες ακροάσεις στο Powerage ώστε να το κατανοήσω καλύτερα.
Από το Powerage λείπει το υπερκλασσικό AC/DC hit, από αυτά που τα έχει ακούσει μέχρι κι η Ρωσίδα προγιαγιά μου που μου έφτιαχνε (τραγουδώντας το You Shook Me All Night Long) νόστιμα πιροσκί όταν ήμουν μικρός. Την απουσία του super duper κομματιού την ισοσταθμίζει με ατελείωτο κιθαριστικό παίξιμο υψηλής ποιότητας που διαχέει όλο το άλμπουμ. Το σεμιναριακό rhythm session των Cliff/Phill είναι εκεί όπως κι η αλήτική φωνή του Bon Scott αλλά οι AC/DC ήταν είναι και θα είναι οι κιθάρες των αδερφών Young. Και το Powerage είναι tribute σε αυτές τις κιθάρες.
Τα Riff Raff, Sin City και Kicked in the Teeth είναι άψογα παραδείγματα για το τι εστί Powerage. Δυνατά κομμάτια, δεν μπορούν να σταθούν στα υπερκλασσικά hits της μπάντας αλλά είναι τόσο pure AC/DC. Ειδικά στο Kicked in the Teeth, που με κλασσική ερμηνεία ο Bon Scott που φτύνει στίχους σε ένα παιχνίδι tennis ανάμεσα στη φωνή του και τις Young κιθάρες.
Δεν θα το τοθετούσα το Powerage στο αγαπημένο μου AC/DC, το Back in Black δεν το κουνάει κανείς από το θρόνο, αλλά κατανόησα τον (μόνιμα πικραμένο από την ομάδα του) Crabsody (ρε γίνε Άρης να γουστάρεις).
No comments:
Post a Comment