Το The Optimist το αγόρασα εν όψει του live που έδωσαν στο Δουβλίνο οι Anathema (την ώρα) πριν από λίγα χρόνια, στην περιοδεία προώθησης του άλμπουμ. Μετά το (ομολογουμένως καλό) live, άρχισα να αναρωτιέμαι για το πως αλλάζουν τα πράγματα.
Θυμάμαι πως κάποτε οι Anathema (και τη στιγμή) έδιναν live σε Ελληνικές πόλεις κάθε τρεις και λίγο (τη σκυτάλη πήραν οι Scorpions) και γινόταν της καριόλας ανάμεσα στους πολυάριθμους οπαδούς. Έσκαγαν τα γκομενάκια που ήταν όλα full ερωτευμένα με τα αδέρφια Kavanagh κι οι deathάδες με μπλούζες Dying Fetus μπλούζες, Carcass και γινόταν κολασμένα live. Πλέον τα live είναι χλιαρά (νταξ... βλέπονται), κανένα θηλυκό δεν ασχολείται με τον Vincent ή τον Danny, αντιθέτως ο ανδρικός πληθυσμός στο live κοζάρει την ήρεμη milf δύναμη Lee Douglas και ψάχνεις με το ζόρι να βρεις metal μπλούζα στο κοινό (κι αυτή χαμένη στα Radiohead... μπάντες υφάσματα).
Η μεγαλύτερη αλλαγή όμως των (π)Anathama(σε) έχει να κάνει με την ποιότητα. Μία μπάντα που κάποτε κυκλοφόρησε τα Silent Enigma, Alternative 4, Eternity, Judgment και δημιούργησε ένα τεράστιο pool οπαδών, με διαφορετικά ακούσματα και γούστα, να βγάζει στην αγορά ένα τόσο κακό άλμπουμ όπως το The Optimist. Ανέπνευστο, βαρετά επαναλαμβανόμενο, μουσική που δεν οδηγεί πουθενά, ένα concept που δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον ούτε στο ελάχιστο, τεράστια απογοήτευση. Μοναδική ίσως εξαίρεση το Springfield που είναι καλό κομμάτι και δίνει μία ελπίδα πως δεν το έχουν χάσει εντελώς.
Δεν με χάλασε η καλλιτεχνική στροφή που πήραν στις αρχές του αιώνα. Ας γράψει ότι μουσική θέλει ο καθένας, στην τελική ζμπούτσαμ τους, αν είναι καλή θα την τιμήσω (κι ας είναι post progressive). Αν όμως είναι τεμπέλική ψιλομπούρδα όπως αυτή, αν θα προβώ σε αγορά (λόγω ιστορίας ή κάποιου live), θα πέσει και το αντίστοιχο κράξιμο. Είναι απογοητευτικό πως μία μπάντα σπιλώνει (κατά την γνώμη μου) την ιστορία και την σχέση αγάπης που είχε κάποτε με τους οπαδούς.
No comments:
Post a Comment