Ο μακαρίτης ο Scott Columbus είχε αναφερθεί κάποτε στο κομμάτι Guyana (Cult of the Damned) ότι είναι σαν το καλό κόκκινο κρασί που ωριμάζει με την πάροδο του χρόνου. Η όποια ενασχόληση μου με τον επικό μεταλλικό ήχο σαν ακροατής, μου έχει διδάξει πως αυτό ισχύει γενικότερα για στιβαρά ποιοτικά άλμπουμ του συγκεκριμένου ιδιώματος. Το Codex Epicus αν και δεν έχει λάβει τις απαραίτητες ακροάσεις από μεριά μου, έχει βρει το δρόμο ωρίμανσής του στο μουσικό μου κελάρι. Το καλλιτεχνικό αποτύπωμα του Κώστα Τζώρτζη εξελίσσεται σε κάθε δίσκο (από τα βιολιά περάσαμε στα κλαρίνα - why not), με υψηλά standards κάθε φορά (ειδικά από το To Death and Beyond κι ύστερα), και την ατσούμπαλή φωνή του Gerrit Mutz, που καραγουστάρω, να με ταξιδεύει σε sword and sorcery καταστάσεις.
Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan του άλλου μακαρίτη Mark Shelton, πραγματικά συγκινήθηκα με την επικά μυσταγωγική του ερμηνεία (όπως πάντα) στο Sword of the Flame, πριν μας αφήσει να πάει να συναντήσει τον Crom και να δώσει την απαντησή του στο riddle of steel.
Οι Battleroar είναι από τα συγκροτήματα που ποτέ δεν μπήκα στην, αγαπημένη για κάθε μεταλλά, διαδικασία σύγκρισης των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει. Το αν το Codex Epicus είναι το καλύτερο ή το χειρότερο λίγο με νοιάζει, έχει μία μοναδική θέση στη δισκοθήκη μου όπως και τα υπόλοιπα έπη των Battleroar (με εξαίρεση το ντεμπούτο τους που δεν έτυχε να αποκτήσω).
Το βινύλιο της συλλογής μου από την Ιταλική Cruz Del Sur, όσο γαμάτο εξώφυλλο και concept art έχει, τόσο φθηνή κατασκευή χαρακτηρίζει το gatefold που αδικεί το όλο πακέτο. Όταν το έλαβα μέσο ταχυδρομείου και το έβγαλα από τα bubblerubs, το gatefold είχε πιο πολλές ζάρες και ζουμπίγματα από τη Nulfaga στο Daggerfall.
No comments:
Post a Comment