Αν δεν υπήρχε το black metal η Νορβηγία θα ήταν βαρετή κι ανύπαρκτη σαν το Βέλγιο. Παντελώς άγνωστη χώρα, χωρίς σκήπτρα σε κάποιο άθλημα, χωρίς celebrity επιστήμονες, κάτι φιόρδ και με πιο διάσημη καλλιτεχνική περσόνα τον κοκκινοτρίχη Tormunt. Η δυναμική παρουσία της μαύρης κι άραχνης μεταλλικής μουσικής στην κορόνα της Σκανδιναβίας έδωσε σε πολλούς την εντύπωση πως ο μέσος Νορβηγός κυκλοφορεί με corpse paint, πεντάλφες και καρφιά κι η προσωπικές του αντιλήψεις καθορίζονται από την μαλακία της ημέρας που θα δημοσιεύσει ο Fenriz στο blog του.
Όταν επισκέφθηκα το Όσλο διαπίστωσα πως δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα. Ο Νορβηγοί είναι φιλήσυχοι συντηρητικοί άνθρωποι, ευγενικοί, αλλά με κάτι περίεργες φάτσες που τρόμαζα όταν περπατούσα στο δάσος μην εμφανιστεί και με φάει ο Abbath. Το άλλο στερεότυπο που δεν ισχύει και το επιβεβαιώνουν οι Black Viper είναι πως δεν ασχολούνται μόνο με black. Το Hellions of Fire είναι speedάτο heavy ατσάλι από τα 80's με φοβερή μοντέρνα παραγωγή κι επτά ισάξιες δαιδαλώδεις κομματάρες. Τρομερές κιθάρες, πολύ καλή δουλειά στα τύμπανα/μπάσο και φωνή για όσους γουστάρουν εναλλαγές ψηλά, χαμηλά, κραυγές, πόνος.
Δισκάρα που με τράβηξε από το πρώτο άκουσμα, βινύλιο που χαίρομαι να το βάζει να παίζει στα ηχεία μου κάθε τρεις και λίγο.
No comments:
Post a Comment