Η κατάρα των supergroups είναι ότι δημιουργούν ένα γκρουπ με ότι να ‘ναι όνομα, κυκλοφορούν ένα δίσκο και συνήθως είναι ψιλομαλακία. Μαζεύονται τρεις-τέσσερις superstars νταγλαράδες, ή τους κάνει assemble η δισκογραφική που οσμίζεται μπικικίνια, φέρνει ένας από αυτούς ότι περισσευούμενες ιδέες έφαγαν πόρτα στο κανονικό του γκρουπ και σε χρόνο dt είναι έτοιμο το άλμπουμ.
Κι οι fans κλασσικά τα αγοράζουμε είτε γιατί είμαστε πολύ loyal στους καλλιτέχνες που αγαπάμε, είτε γιατί μας ιντριγκάρει η unique συνύπαρξη συγκεκριμένων μουσικών, είτε γιατί έχουμε την ελπίδα (που είναι πιο αθάνατη κι από όλο το σόι των MacLeod) ότι θα το γουστάρουμε άγρια το άλμπουμ.
Μαζεύτηκαν λοιπόν οι Björn Strid των Soilwork, η Guardian μορφάρα Thomen Stauch, ο Oliver Holzwarth με τους δύο κιθαρίστες Thorsten Praest/Gonzalo López κι έφτιαξαν τους Coldseed. Υπήρξε μία ειδοποιός διαφορά από το συνηθισμένο supergroup σενάριο, πως για τη μουσική/στίχους του άλμπουμ υπήρξε ομαδική συνεργασία από ολόκληρη τη μπάντα, γεγονός πως έδωσε κάποιες ελπίδες για κάτι πραγματικό καλό. Αλλά δυστυχώς δεν ... η κατάρα των supergroups.
Το Completion Makes the Tragedy είναι (in my opinion) κυριολεκτικά τρία μόνο κομμάτια. Democracy Lesson, Reflection και το ομότιτλο. To υπόλοιπο άλμπουμ περνάει τελείως απαρατήρητο, πλήρη απογοήτευση. Ο groove metal ήχος δεν με χαλάει καθόλου, αντίθετα ήθελα να ακούσω κάτι διαφορετικό τους μουσικούς που τους έχω συνηθίσει σε power και death φόρμες, αλλά όταν κάποια μουσική δεν μου αρέσει δεν έχει να κάνει με το είδος.
Τα τρία όμως κομμάτια, σπέρνουν άσχημα και για αυτά τους ύμνους δίνω ακροάσεις στο άλμπουμ (κι η ελπίδα που λέγαμε, ότι μπορεί να προσέξω κάτι στα υπόλοιπα κομμάτια και να αλλάξω κάπως γνώμη). Η μουσική αξία των όσων απαρτίζουν τους Coldseed είναι αδιαμφησβήτητη. Ίσως τελικά, όπως και στο ποδόσφαιρο, μία ομάδα για να "δέσει" θέλει και τον απαιτούμενο χρόνο, να μάθουν να "επικοινωνούν" μεταξύ τους και να παραχθεί η κατάλληλη χημεία μεταξύ τους.
No comments:
Post a Comment