Τις παλιές καλές εποχές η μουσική ήταν αφορμή για οπαδικές κόντρες, λεκτικές διαμάχες, πεσίματα και ξύλο. Σήμερα τα πράγματα έχουν φλωρέψει, τείνει να εξαλειφθεί ακόμη και το διαδικτυακό λεκτικό χέσιμο, όταν θα βγάλουν οι Metallica έναν ακόμη αμφιλεγόμενο δίσκο ή ποιο θα πρέπει να είναι η σωστή lineup σειρά στο Rockwave. Τις παλιές λοιπόν καλές εποχές, οι καλύτερες κόντρες ήταν μεταξύ οπαδών της ίδιου genre αλλά με ουσιαστική διαφοροποίηση όπως Αμερικάνοι thrashaδες vs Ευρωπαίων. Οι Bay area thrash με τους οπαδούς του τευτονικού thrash τις βγάζαν έξω να τις μετρήσουν (για δισκάρες λέμε). Νικητής ήταν πάντα το χόρτο κι η συμφιλίωση υπό το σύνθημα "το Thrash μας ενώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι".
Ένα από τα δυνατά χαρτιά του γερμανικού thrash είναι το Eternal Devastation. Κάποιες στιγμές αδυνατώ να πιστέψω ότι οι Destruction, μία απόλυτα υπερτιμημένη μπάντα (κατά την αποψή μου), έβγαλαν έναν τόσο καλό και περίεργο (weird) δίσκο. Ριφάρες, σολίδια, δύναμη, τρέλα και thrash ύμνοι όπως το υπερκλασσικό Curse the Gods, Life Without Sense, Eternal Ban αλλά και τα υπόλοιπα (Confused Mind - απίστευτο κλείσιμο).
Ότι έχω ακούσει κι έχω συλλέξει από Destruction (λίγα πράγματα) τα θεωρώ μετριότητες κι ο Schmier μου βγάζει μία αντιπάθεια (να πω την αλήθεια ότι στο backstage στο live των Overkill που τον πέτυχα για μία στιγμή ήταν ευγενέστατος), αλλά το Eternal Devastation είναι thrash διαμάντι που περήφανα λαμβάνει τη θέση του στη δισκοθήκη μου.
No comments:
Post a Comment