Gamma Ray - Insanity and Genius (1993)

 

Στο καλύτερο fanzine του πλανήτη, το Legions, διάβαζα τη συνέντευξη του Ungod ο οποίος έκανε αναφορά στην αγάπη του για τους Maiden και την τεράστια συλλογή (δεν βγαίνει το νούμερο που είπε, αλλά τον πιστεύω) που κατέχει από το μουσικό σύμπαν της σιδηράς παρθένου. Με αφορμή τους συνειρμούς που έκανα από την απάντηση του, ξεκινώ λίγο ανάποδα το post για το Insanity and Genius. Στη συλλογή μου έχω την remastered έκδοση της Noise, μέρος της Ultimate Collection (που λιμπιζόμουν να πάρω όλο το πακέτο αλλά με τα τότε οικονομικά μου ούτε καν να το σκεφτώ) και την πρόσφατη 25 years Anniversary (silver) edition με τα bonus live, demo, διασκευή του Exciter. Στη χρυσή επέτειο (50 years) που θα υπάρχουν ακόμη οι Gamma Rays (οι ιδέες παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο κι οι Rays είναι ιδέα), απαιτώ ακόμη πιο μπαμπάτσικο πακέτο.

Αν κι είχα το άλμπουμ σε mp3 μορφή, πάντα ένοιωθα διαφορετικά στην ιδέα να "βάλω το CD να παίξει" (αργότερα ήρθε κι η mystic ritual του βινυλίου) και το φυσικό format στη μουσική μου ήταν πιο ελκυστικό. Επίσης με το mp3 downloading/sharing είχα αρχίσει να αποκτώ αμέτρητα Gigabytes μουσικής που η ιδέα πως "πρέπει να τα ακούσω κάποια στιγμή" άγγιζε τα όρια του βασανιστηρίου. Το να περιορίσω τον εαυτό μου στην μικρή συλλογή μου, που αυξανόταν με μικρά βήματα περιείχε ρεαλισμό και δυνατότητα να εκτιμήσω κι ανακαλύψω καλύτερα τους μικρούς μουσικούς θησαυρούς μου.

Το Insanity and Genius είναι το προσωπικό μου αγαπημένο από την περίοδο με τον Scheepers στο μικρόφωνο και το έχω ακούσει άπειρες φορές και κάθε φορά ήταν απολαυστική. Η (καλή) μουσική έχει την μοναδική ιδιότητα της επανάληψης. Ένα καλό τραγούδι, έναν δυνατό δίσκο, θα τον βάλεις ξανά και ξανά. Το κύκνειο άσμα του Scheepers με τους Gamma Ray είναι ο ορισμός της καλής μουσικής. Είναι γεμάτο κλασσικά power metal κομμάτια (Tribute to the Past, No Return, Last Before the Storm, Heal me και τα υπόλοιπα), έχει την πανέξυπνη διασκευή των Birth Control με το όνομα της μπάντας, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει μέρα που δεν ήθελα να ακούσω αυτό το αριστούργημα. Ίσως να στέρησα στη μουσική εμπειρία κάποιο διαμάντι από τις αμέτρητες καλές μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω αλλά στην τελική, πόσο μουσική μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος και σε ποιο βάθος;

Το δεύτερο CD, η silver edition, που πήρα, είναι καθαρά κίνηση της μακροχρόνιας σχέσης που έχω με τους Gamma Ray (εδώ έρχεται ο συνειρμός με τα λόγια του Ungod). Πιο εύκολα θα βάλω το χέρι στο (ψηφιακό πλέον) πορτοφόλι για να πάρω την όποια re-release (με καλούδια) μπάντας με την οποία η σχέση μας τραβάει δεκαετίες τώρα, παρά κάποιο CD προτεινόμενης μπάντας που δεν έχω ιδιαίτερη επαφή. Προφανώς δεν φθάνω στο άλλο άκρο, πάντα θα μπαίνω στην διαδικασία να επεκτείνω το μουσικό σύμπαν που με περιβάλει, αλλά η εξάπλωση θυμίζει τον εκατονταετή πόλεμο (πάει αργά το θέμα κι υπάρχουν απώλειες).

Ούτε βέβαια μπήκα ποτέ στο mode (hardcore collection) που έκανα την αρχική μου αναφορά. Είχα γνωρίσει κάποτε ένα παλικάρι από το fan club των Death SS που προσπαθούσε να συλλέξει όλους τους Warlord κωδικούς (το έπαιζε στο easy mode). Σύμφωνα με το Discogs το Deliver Us έχει 21 διαφορετικές versions (οπότε 21 κωδικοί για συλλογή). Δεν βρίσκω κανένα λόγο γιατί κάποιος να αποχτήσει 21 φορές το ίδιο (πάνω-κάτω) CD ή δίσκο. Ειδικά όταν η ειδοποιός διαφορά στα συλλεκτικά items είναι απλά το label και ένα διαφορετικό Cat ID. Προφανώς οι διάφοροι hardcore συλλέκτες έχουν τους λόγους τους, αλλά όσο αναλύω αυτό το παράδοξο στο μυαλό μου βάζω να παίξει το Brothers

We are brothers in rock we won't let go, We got our music and we got our soul

And with the sisters of rock we can change the world, If we try