Grave Digger - Knights of the Cross (1998)

 

To δεύτερο μέρος της Middle Ages Trilogy που συμφώνησε η GUN με τους νεκροθάφτες. Ένα ακόμη διαμάντι στην δισκογραφία των Digger, υποτιμημένο που είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει μετά το Tunes of War και ποτέ δεν έλαβε την αίγλη που του αξίζει. Αναγνωρίζω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε το Tunes of War να περάσει τους Grave Digger στην επαγγελματική λίγκα του heavy metal, αλλά το Knights of the Cross μου δίνει πράγματα που το αριστούργημα για το έπος των Σκωτσέζων δεν δίνει.

Ας τα πάρουμε από την αρχή, το άλμπουμ έχει θεματολογία τις Σταυροφορίες του 11ου αιώνα, τους Templars, τον αρχηγό των Σαρακηνών - Σαλαντίν, τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, την αναζήτηση για το Holy Grail, θεματολογία που αγάπησε ολόκληρος ο πλανήτης μία δεκαετία αργότερα με την κυκλοφορία του Assassin's Creed. Σαν σωστό concept άλμπουμ, τα κομμάτια αποδίδουν τη χρονολογικά σειρά των γεγονότων, συνοδευόμενο με ιστορικά liners στο booklet (τότε δεν είχαμε wikipedia να ψάχνουμε για το κάθε τι), ώστε οι στίχοι να συσχετιστούν σωστά με πρόσωπα και καταστάσεις. Όπως ορίζει η σωστή Grave Digger μανιέρα, στο άλμπουμ οι ταχύτητες ανεβοκατεβαίνουν σαν σασμάν μπουρνιαζιώτη κάγκουρας, δίχως να χάνεται ίχνος από την ενέργεια που διαχέει όλες τις συνθέσεις.

Ξεκινώντας με το εισαγωγικό instrumental Deus lo Vult (κάποιος καγκελάριος στη Γερμανία να θεσπίσει νόμο πως όλα τα Teutonic Metal άλμπουμ πρέπει να ξεκινούν με πρελούδιο), μπαίνει το διαχρονικό hit Knights of the Cross. Ακολουθεί το επόμενο Grave Digger classic, Monks of War και το άλμπουμ αρχίζει να μοιάζει σαν παρουσίαση Warhammer στρατών. Στο επόμενο regiment, Heroes of Time, o Uwe Lulis δείχνει πως με ένα μόνο ριφ, σωστό ρυθμό και τη φωνάρα του Boltendahl γράφεις κομματάρα.

Το επόμενο, Fanatic Assassins, είναι ότι πιο εθιστικό έχουν γράψει ποτέ οι Digger. Heavy ύμνος στους Muslim Warriors σε έναν headbanging οργασμό, που συναυλιακά έχει αδικηθεί (δεν γουστάρουν οι Ευρωπαίοι στα live τους τέτοια θεματολογία). Αν ήμουν Taliban αρχηγός Μουτζαχεντίν Φενταγίν Θύρα 4, θα είχα θέσει αυτό το Digger έπος ως εθνικό ύμνο και θα είχα tribute μπαντα να το παίζει live στις μάχες (Mad Max Fury road φάση) να πορώνονται οι δικοί μου και να παίρνουν κεφάλια.

Το άλμπουμ έχει πιο χαλαρές στιγμές, όπως το Lionheart, το πιο μυστήριο Keeper of the Holy Grail, ή το μοιρολόι The Curse of Jacques (με την ποιότητα να μην πέφτει ούτε στο ελάχιστο) και να κλείνει με το εκπληκτικό Battle of Bannockburn, που ναι μεν δεν κολλάει στιχουργικά στο concept, αλλά δίνει το closure για την ιστορία του Tunes of War.

Αδικημένο άλμπουμ με πολλά κομμάτια που θα έπρεπε να έχουν πάρει περισσότερο συναυλιακό χρόνο, αδικημένος Uwe Lulis που πολύ fans της τότε εποχής ήθελαν την αποπομπή του (όπως κι έγινε - για να έρθει ο άλλος τεράστιος Manni - κι ύστερα να τρώμε στη μάπα δέκα χρόνια τώρα τον Ironfingers). Άδικη η σύγκριση με τον προκάτοχό του που είναι έπος (κανείς δεν διαφωνεί με αυτό) αλλά είχε και μία iconic blockbuster επική ταινία να του δίνει added value. Θεωρώ πολύ πιο δύσκολο το να γράψεις μουσική που να ταιριάξει με μία τόσο περίπλοκη ιστορία για μία από τις πιο ταραγμένες και σκοτεινές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, παρά την επανάσταση των μπουνταλάδων Σκωτσέζων που με το φορέσεις κιλτ και που παίξουν οι γκάιντες γίνεται αυτόματα ο συσχετισμός. Κι όπως λένε τα αδέρφια μου οι Ιρλανδοί, "Ages ago, kilt and the bagpipes were given to the Scots by the Irish, but the Scots haven't seen the joke yet!".