Από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν θυμάμαι πως βρέθηκε αυτό το άλμπουμ στα χέρια μου. Είναι το μοναδικό Labÿrinth άλμπουμ που έχω και σίγουρα δεν έχω σκοπό να πάρω δεύτερο. Απίστευτη σαβούρα, πενήντα λεπτά μουσικής, δέκα κομμάτια και πάσχιζα να βρω κάτι να με κρατήσει.
Πέρα των βαρετών συνθέσεων, μεγάλο πρόβλημα είναι η κακογραμμένες φωνητικές γραμμές που μου φέρνουν ατελείωτο χασμουρητό. Και δεν έφθανε αυτό, σε πολλά σημεία δεν βγάζεις άκρη τι ακριβώς τραγουδάει ο μπάρμπας, είτε γιατί μιξάραν τη φωνή στο πηγάδι του Μελιγαλά, είτε γιατί τραβάει αναίτια κάθε συλλαβή λες κι ακούμε τον Ορφέα κι Ευρυδίκη του Jospeh Haydn.
Δεν ξέρω αν είναι η χειρότερη στιγμή του Λαβύρινθου ή αν γενικότερα έτσι πάει η φάση τους, αλλά συνθετικά κι άποψη performance οι Andreas Rain και Roberto Tiranti (Rob Tyrant για τους φίλους) είναι σκέτη απογοήτευση. Και να πει κάποιος στον κύριο Τιράντα πως Tyrant είναι μόνο o Harry Conclin.
No comments:
Post a Comment