Δεν είμαι die hard fan των Motorhead αλλά είναι από τα συγκροτήματα στυλοβάτες της rock/metal κουλτούρας με έμφαση στην υστεροφημία τους γεγονός που με προτρέπει να επενδύσω πάνω τους άφοβα, οικονομικά και συναισθηματικά. Λίγα συγκροτήματα απέχτησαν, (talking about myself), παρόμοιο status (για παράδειγμα οι Saxon ή οι AC/DC). Με το On Parole, σπάει αυτός ο κανόνας, είναι δίσκος που τον βρίσκω βαρετό, άνευρο και τον βάζω να τον ακούσω που και που (εδώ το "και" προσδιορίζει τεράστια χρονική περίοδο) καθαρά για ιστορικούς λόγους.
Το On Parole είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που θα ήθελα να έχει το CD άλλο λογότυπο πάνω και να μην εμφανίζεται ο εμβληματικός Snaggletooth. Θα προτιμούσα να είχε κυκλοφορήσει υπό το όνομα Bastard ή κάτι άλλο. Δεν είναι Motorhead (ο μισός δίσκος είναι διασκευές Hawkwind, Pink Fairies, Eddie Holland) και τα original κομμάτια είναι blues oriented με μικρές δόσεις ψυχεδέλειας, ίσα για να πιάσει τον ακροατή βαρεμάρα και χασμουρητά. Αποτελεί το (αυθεντικό) πρώτο άλμπουμ της μπάντας που απορρίφθηκε αρχικά από τη δισκογραφική κι αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν λίγα χρόνια αργότερα. Είναι ο μουσικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των Hawkwind (με Lemmy) και του raw rock n roll των Motorhead που θα ακολουθήσει, χωρίς να πλησιάζει το μεγαλείο καμίας από τις δύο περιόδους.
Μία άλλη προσέγγιση στην ακρόαση του On Parole είναι το μακάβριο fact του ότι όλοι οι συντελεστές του άλμπουμ (Kilmister, Wallis, Philthy Animal) είναι πεθαμένοι κι η υπενθύμιση που έχω βάλει στον εαυτό μου να αποφύγω τέτοιες κακοτοπιές (εγώ κι ο Connor MacLeod).
H remastered έκδοση που έχω με τα alternate takes των διασκευών δίνει bonus στην ιστορική αξία του CD της συλλογής μου, αλλά προσθέτει περισσότερα χασμουρητά στην ακρόαση.
No comments:
Post a Comment