"H metal είναι η συνέχεια της κλασσικής μουσικής"
Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεταλλάς που δεν έχει ακούσει ή πει αυτή την "άποψη" αγνόοντας πλήρως τους ιστορικούς διαχωρισμούς της μουσικής του δυτικού πολιτισμού. Οι πλειοψηφία των ανθρώπων που έχω γνωρίσει, με στον όρο "κλασσική" τσουβαλιάζουν Μπαρόκ, Ρομαντισμό, Αναγέννηση, γενικότερα ότι περιέχει ορχήστρα εγχόρδων.
Πίσω από την φαινομενικά φούσκα αυτοεπιβεβαίωσης που κρύβει η αρχική πρόταση, υπάρχει ψωμί. Ο Βρετανός καθηγητής Ψυχολογίας Andrian North, στο άρθρο που δημοσίευσε πριν από μία δεκαετία, Individual Differences in Musical Taste, εξετάζει τους συμπεριφορικούς παράγοντες και τον συσχετισμό με τις μουσικές επιλογές του ατόμου. Με την πειραματική μέθοδο αναλύει τις αιτίες που ευθύνονται για την αποδοχή ή απόρριψη ενός μουσικού ρεύματος και βρίσκει κοινές συνιστάμενες ανάμεσα στα διαφορετικά είδη μουσικής.
Στα πολλαπλά συμπεράσματα της ερευνάς του, καταλήγει πως υπάρχει άμεσος συσχετισμός προτίμησης της Αναγεννησιακής/Baroque εποχής και του παραδοσιακού heavy/power/epic metal. Ο North εστιάζει στους ακροατές και τις αιτίες επιλογής, δεν μπαίνει σε χωράφια μουσικοσυνθετικής ανάλυσης και εκτελεστικές συγγένειες μεταξύ των διαφόρων ειδών. Έχοντας υπόψιν τις πληροφορίες που αντλώ από το άρθρο, θεωρώ πως το αρχικό statement είναι ψιλοπαπαριά, δεν στέκει καν ως λογική πρόταση αλλά εκφράζει (με έναν αφελή τρόπο) τις εμφανείς επιρροές σημαντικών metal μουσικών από κλασσικά ρεύματα του παρελθόντος και το όμορφο ηχητικό "πάντρεμα" όταν ένα metal τραγούδι αποδίδεται με τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας.
Σε αυτό το ηχητικό πάντρεμα, οι Rage πήραν άριστα το 1996 με τη Lingua Mortis κυκλοφορία όπου εκτελούν 8 κομμάτια τους (το Alive but Dead σε δύο εκδοχές) και δείχνουν πως γίνεται σωστά (S&M και τρίχες). Το καλύτερο δείγμα της σωστής δουλειάς που έχει γίνει είναι στο Black in Mind που το αποδίδουν σε χαμηλό tempo για να αναδυθεί η πανέμορφη μελωδία μέσα από τη συμφωνία εγχόρδων. Όμοια και στο In a Nameless Time απογειώνει ένα τέλειο σκοτεινό επικό metal κομμάτι.
Η live κυκλοφορία Metal Meets Classic (που το setlist δίνει βάρος στο XIII) ήταν από τα ομορφότερα πράγματα που είδα ποτέ στην μικρή οθόνη του υπολογιστή μου. Θυμάμαι πως είχα αγοράσει 5:1 Creative ηχεία με μπαμπάτσικο subwoofer, ειδικά για να απολαύσω αυτό το DVD (με πίτσα και μπύρες). Θυμάμαι την ανατριχίλα όταν μπαίνουν οι πρώτες νότες του πιάνου που ανοίγουν το Overture του From the Cradle to the Grave, μία ανατριχίλα που επανέρχεται πολλές φορές. Έχω δει τους Rage live, 3 ή 4 φορές, αλλά θα τις θυσίαζα για να ήμουν παρών σε κάποιο live από την Lingua Mortis περιοδεία.
Οι Rage έδωσαν την δική τους εκδοχή στην πρόταση με την οποία άνοιξα το post, αλλά το ερώτημα όμως παραμένει "Πού είναι ο Wagner, πού είναι ο Puccini, πού έχουν πάει όλοι εκείνοι;"
No comments:
Post a Comment