Sentenced - Frozen (1998)

 

Οι Sentenced είναι η μπάντα που γνώρισα επειδή μία Κυριακάτικη εξόρμηση με τους τεμπελχανάδες φίλους μου, ακυρώθηκε τελευταία στιγμή. Οπότε κατηφόρισα προς το Gagarin για να περάσω όμορφα το βράδυ μου με metal συναυλία με τους (τότε άγνωστους για μένα) Sentenced. Είχαν έρθει για την προώθηση του Cold White Light κι έπαιξαν ένα πλήρες σετ που τίμησε την post-death πορεία τους. Το live ήταν κόλαση με τους Φιλανδούς να με κερδίζουν με το καλημέρα (ή με το καληνύχτα καλύτερα). Highlight για μένα ήταν η εκτέλεση του Suicider, κομμάτι που είχα βγει από το venue και το τραγουδούσα μέχρι τον ηλεκτρικό σαν υπνωτισμένος.

Αυτή η "τυχαία" επαφή μου, με τους Καταραμένους της Φιλανδίας, ήταν κι η εκκίνησή μου για να ανακαλύψω τη δισκογραφία τους. Και προφανώς, ξεκίνησα με το δίσκο που είχε το Suicider, το Frozen, το οποίο στην αρχή πίστευα ότι ήταν ότι καλύτερο είχα ακούσει από gothic metal, αλλά με τον καιρό κάπως ξεφούσκωσε λίγο (όχι πολύ).

Αν κρίνω όλη την πορεία των Sentenced, στο Frozen γίνεται η ηχητική καμπή στο μπαλατζάρισμα μεταξύ μεταλλικής gothias και power μελωδίας. Το βρίσκουν καλύτερα στο εννιάρι Crimson και στα άλλα δύο έπη που ακολουθούν. Αλλά και το Frozen είναι καλό. Εξαιρετική εισαγωγή το Kaamos, classic Sentenced τα Farewell, Suicider και Dead Leaves, ενώ το υπόλοιπο άλμπουμ είναι σε δυνατά standards (αν και υπάρχει λίγο επανάληψη). Η φωνή του Ville Laihiala είναι άψογη με το αποτέλεσμα που θέλουν να βγάλουν κι τα power ριφ που δίνουν και παίρνουν στα κομμάτια τους βγάζουν μία φοβερή θετική ενέργεια κι αύρα σε ένα άλμπουμ που μιλάει για νεκρές γκόμενες, αυτοκτονίες, νεκροταφεία και πεθαμενατζήδες.

Αναμφισβήτητα καλός δίσκος αλλά βρήκα απαράδεκτο κι ενοχλητικό το σημείο του For the Love I Bear (συγκεκριμένα στο 2:42), στην παύση του κομματιού πριν η αρχίσει η σολάρα του Lopakka, ο Ville(?) ρίχνει ένα ρέψιμο. Δεν το βρίσκω αστείο, τελείως αντιεπαγγελματικό, στην μίξη του κομματιού να θεωρείς καλή ιδέα η σύνδεση της γέφυρας-σόλο να γίνει με ένα ρεψιλίκι.

To remastered κομμάτι της συλλογής μου περιέχει και τέσσερις διασκευές από Radiohead, Faith No More, W.A.S.P κι Animals για να δηλωθεί το μουσικό diversity της μπάντας. Το House of the Rising Sun περιέχει κι αυτό ρεψίματα και κλανίδια (σε περίπτωση που δεν το εμπεδώσαμε), αλλά είναι στην (και καλά θεατρική) εισαγωγή του τραγουδιού, δίνοντας έναν πιο χαβαλέ τόνο, οπότε εκεί δεν με χαλάει κι είναι η διασκευή που γουστάρω πιο πολύ.