Μέσα 90s, γίνεται της καριόλας στην Ελλάδα με τους Skyclad, διάλογος μεταλλάδων:
- Έλα ρε, έχεις ακούσει Skyclad; Μιλάμε πώρωση, folk metal σε λέω.
- Τι λες τώρα, folk metal, τι φάση;
- Συνδυάζουν metal με παραδοσιακή folk μουσική, βιολιά, νταούλια, είναι και γαμώ.
Αναρωτιέμαι αν ο αντίστοιχος διάλογος γινόταν σήμερα αν θα υπήρχε παρόμοιος ενθουσιασμός, ειδικά εδώ και δεκαετία που έχουν ξεπηδήσει δεκάδες συγκροτήματα που παίζουν pagan/folk μουσική με ηλεκτρισμό στις κιθάρες. Ποτέ δεν χώνεψα τον όρο folk στους Skyclad, οι οποίοι παίζουν μία καθαρά speedατη heavy (στα όρια του thrash κάποιες φορές) μουσική, έχοντας εισαγάγει το βιολί ως δεύτερο έγχορδο πρωταγωνιστή και με τα ιδιαίτερα φωνητικά του Martin Walkyier. Με κοινωνικοπολιτικούς (απίστευτα) αιχμηρούς στίχους, ούτε ασχολούνται με τα πνεύματα του δάσους ούτε από που κλάνουν οι dryads.
Παρά τη διαφωνία μου με τον όρο, οι ίδιοι υιοθέτησαν την επωνυμία "pioneers of folk metal" γιατί δεν ήταν ηλίθιοι ούτε οι ίδιοι ούτε η δισκογραφική τους. Από θέμα marketing δούλεψε μια χαρά, όμως εξακολουθώ να διαφωνώ. Οι Skyclad είναι μπαντάρα και (σε αντίθεση με τους Venom) δεν χρειάζονται τέτοια μαρκετίστικα τρικ για να αναδειχθούν από την απέραντη θάλασσα metal συγκροτημάτων. Είναι από τις λίγες καλλιτεχνικές ομάδες που όλοι τους οι δίσκοι έχουν μία μοναδικότητα σε ένα μουσικό μωσαϊκό κι άσχετα αν αποτελούν από τα διαμάντια ή τις πιο μέτριες κυκλοφορίες έχουν πολλά πράγματα να δώσουν στον ακροατή (παρόμοιο πράγμα οι Hawkwind).
Και το The Silent Whales of Lunar Sea είναι ένα από τα αριστουργήματα που ποτέ δεν έλαβε την αξία που του αρμόζει. Με προσωπικά αγαπημένα το Jeopardy, Art Nazi και Halo of Flies, αλλά το άλμπουμ λειτουργεί ως συλλογικότητα. Οι κιθάρες του Ramsey θερίζουν, το βιολί της Biddle (η Biddle με το Fiddle) μπαίνει εκεί που πρέπει δίδοντας ψυχή στη μουσική, και στίχοι με τους οποίους μαζεύεις την παρέα σου και τους συζητάτε (ενώ παίζει το άλμπουμ σε λούπα).
No comments:
Post a Comment