Δίσκος του μήνα στο Metal Hammer, δεκάρι και παρόλο που δεν μπορώ να θυμηθώ τον συντάκτη στο review, θυμάμαι τους διθυράμβους του αρθρογράφου για το Paradise Lost. Σε μία εναλλακτική augment reality θα έλεγα πως τo κείμενο του Hammer έσταζε παχύρευστα υγρά που είχε αποβάλει ο συντάκτης κατά την διάρκεια πολλαπλών οργασμών με την ακρόαση του άλμπουμ. Μ'αυτά και μ'αυτά έτρεξα να το αγοράσω το άλμπουμ και κάνα δύο πακέτα σόφτεξ να έχουμε πρόχειρά.
Όχι πως περίμενα το Hammer να μου πει πόσο τιτανοτεράστιοι είναι οι Symphony X, αλλά ήταν ο 7ος δίσκος τους κι έχοντας ακούσει τους (εκπληκτικούς) προηγούμενους 5 (πλην του ντεμπούτου) περίμενα πως εδώ θα είχαμε την αγωνιστική κοιλιά του Φεβρουαρίου. Αφού έγιναν οι απαραίτητες ακροάσεις μπορώ να πω πως οι μόνες κοιλιές που είδα ήταν της μπάντας (εκείνη την εποχή ήταν λίγο πολύ όλοι τους 10-20 κιλά παραπάνω) και τη δική μου (μετά τους οργασμούς χτύπησα πίτσα με ντονέρ και γαλακτομπούρεκο με λιωμένη νουτέλα από πάνω).
Ένα ακόμη τεράστιο άλμπουμ από τους Συμφωνικούς έξ, που συνεχίζουν να χτίζουν την ιστορία τους στην Προοδευτική (μόνο Πρόο ρε!) Μetal μουσική. Concept θεματολογία με το Paradise Lost του John Milton, με την κατάλληλη θεατρικότητα που τα όργανα της μεταλλικής μουσικής (παιγμένα από τους παιχταράδες Romeo, LePond, Pinnella, Rullo) μπορούν να δώσουν και την φωνή (ω μα τι φωνή!) του Russell Allen. Οι κομματάρες όπως Serpent's Kiss, Paradise Lost, The Walls of Babylon είναι εξαιρετικά παραδείγματα πόσο όμορφα μπορεί να συνδυαστούν ευφυείς μελωδίες, πολύπλοκα θεματικά κιθάρες με ηχητικό όγκο του μπάσου/τυμπάνων και μία φωνή που μπορεί να τριγκάρει συναισθηματικά κέντρα του εγκεφάλου.
Αν πρέπει να βρω ένα ψεγάδι (ντε και καλά), θα έλεγα οι computerized εικόνες που κοσμούν το booklet του άλμπουμ κι είναι χειρότερες από τα τραγικά CGI του βιντεοκλίπ Ethnic του Ρακιντζή (what's been seen cannot be unseen).
No comments:
Post a Comment