To 1991 η ταινία του Oliver Stone βγήκε στις αίθουσες του κινηματογράφου κι ήταν για πολλούς (και για την αφεντιά μου) η πρώτη επαφή τους με το συγκρότημα του Jim Morrison. Όσους γνωστούς έχω που ασχολούνται φανατικά με Doors εκτός του ότι όλοι είναι ξερακιανοί με skinnie τζιν μακρύ ατημέλητο μαλλί και ρομαντικοί οπαδοί της ΑΕΚ, μισούν αυτή την ταινία. Αν κι έχει περάσει καιρός, θυμάμαι πως ο Val Kilmer ήταν πολύ καλός στο ρόλο του Morrison, κι η ταινία είχε μία άλφα ποιότητα. Λαμβάνοντας υπόψιν πως και τα εν ζωή μέλη της μπάντας έχουν εκφραστεί ενάντια στην ταινία, κάτι παραπάνω θα ξέρουν όλοι αυτοί.
Η πραγματική όμως επαφή με τη μουσική των Doors ήταν στις συναυλίες των W.A.S.P που πριν βγει η παρέα του Blackie, στα ηχεία έπαιζε το The End. Ύστερα γνώρισα τις προσωπικές δουλειές του Ray Manzarek για να δώσω τελικά τη δέουσα προσοχή στη άλμπουμ του ίδιου του συγκροτήματος (το πήγα λίγο μέσω Λαμία).
Το The Doors είναι εξαιρετικό ντεμπούτο τεσσάρων μουσικών που η έμπνευση και το ταλέντο έτρεχε από τα μπατζάκια, δίσκος κειμήλιο για την ιστορία της ροκ μουσικής, ένα ακόμη βινύλιο που δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη.
No comments:
Post a Comment