Έχω αδυναμία στον Mike Terrana και παρακολουθώ την δραστηριότητά του χωρίς βέβαια να αγοράζω κάθε δίσκο που συμμετέχει (θέλει τρεις μισθούς και δύο αποθήκες κάτι τέτοιο). Ο έταιρος βαρκάρης Ronnie Romero, επιλογή του Blackmore για τους ανανεωμένους Rainbow, εκτός από απίστευτη φωνή έχει και το καλύτερο ονοματεπώνυμο στον κόσμο που φέρνει όμορφους συνειρμούς από κοντούς γίγαντες του metal, μάστερ του τρόμου, μπαλαδόφατσα από Αργεντινή και τον μπαμπά του καλύτερου video game όλων των εποχών. Ο τρίτος της παρέας, πιο Σουηδός δεν πάει, Magnus Κarlsson στρατιώτης του καλού heavy/power αναλάμβάνει κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, μουσική σύνθεση, παραγωγή και στίχους.
Αποτέλεσμα το ντεμπούτο των The Ferrymen, ένας δίσκος που αν τον είχα αγοράσει το 1989 θα γούσταρα τρελά, αλλά από το 2017 που τον ακούω δεν με έχει συγκινήσει ιδιαίτερα. Οι συνθέσεις είναι ψιλοgeneric αλλά άψογα εκτελεσμένες με την παιχτική ικανότητα των τριών βαρκάρηδων να τις ανεβάζει δύο τρία σκαλιά πιο πάνω. Υπάρχουν κομμάτια που μου αρέσουν (αυτά που ο Romero κάνει Dio τσαχπινιές) όπως το One Heart, το Darkest Hour και το κλείσιμο του Welcome to My Show, αλλά τα υπόλοιπα τα βρίσκω καλοπαιγμένες φιλεριές.
Δίσκος στον οποίο η συμμετοχή του Terrana με τράβηξε, η φωνή του Romero με έπεισε να μείνω αλλά το μικρό παλαμάρι του βαρκάρη Karlsson με κρατάει σε απόσταση.
No comments:
Post a Comment