Είχαμε μαζευτεί με τους φίλους μου σε ένα γκαράζ να παίξουμε λίγο μουσική. Λέμε θα διασκευάσουμε Mayhem, το καινούργιο τους άλμπουμ Ordo ad Chao. Ξεκίνησε το φιλαράκι μου στα τύμπανα να βαράει ταμπούρια σε ασύγχρονους ρυθμούς, να τσακίζουμε τα τάστα στις κιθάρες με ότι να 'ναι ανασταλτικά power chords, ο μπασίστας γέμιζε το χώρο με χαοτικές βαριές νότες, κι επειδή δεν είχαμε τραγουδιστή, μουγκρίζαμε όλοι μαζί. Κάναμε και καμμιά παύση που και που για να περάσουμε στο επόμενο κομμάτι, δίχως να δίνουμε πολύ σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Μετά από σαράντα λεπτά, βασανιστικής μουσικής, είχαμε κατορθώσει έναν μουσικό άθλο και νοιώθαμε πολύ γαμάτοι.
Πέρα από τις παπάτζες που πιστεύω εγώ κι οι φίλοι μου, το Ordo ad Chao είναι θελκτικό. Έχει μία ακροβασία μεταξύ μουσικού ακταρμά και θορυβώδους τυχαιότητας που δεν μπορεί να περάσει αδιάφορη. Στην τελική είναι black metal, οπότε τι νόημα έχει το οτιδήποτε. Δημιουργεί κλειστοφοβικό τρόμο, συναισθήματα παράνοιας και καλλιτεχνικό χάος; Ναι, ε τότε τελειώσαμε, job's done και πάμε για άλλα.
Μία κασέτα (γιατί τέτοιο πράμα μόνο σε κασέτα μπορεί να παίξει) της συλλογής μου που παίζει στα ηχεία μου μόνο όταν υπάρχει διάθεση παραφροσύνης, πνευματικής ανισορροπίας και χαοτικής τρέλας.
No comments:
Post a Comment