Σε ένα φεστιβάλ τέχνης και λόγου που λάμβανε χώρα στο Δουβλίνο πριν από κάποια χρόνια, είχα παραβρεθεί σε ανοικτό διάλογο με τον Billy Bragg τον Άγγλο μουσικό/ακτιβιστή. Η συζήτηση με το κοινό είχε έρθει στο θέμα του καλλιτεχνικού ακτιβισμού και συγκεκριμένα στις δηλώσεις του Roger Waters για το "συναυλιακό εμπάργκο" στο Ισραήλ με αφορμή την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περιοχή της Παλαιστίνης. Από τη μεριά μου δεν υπήρχε η παραμικρή διαφωνία στις ανθρωπιστικές προθέσεις του Waters, μόνο κάτι ζώα (δεν μου φταίνε και σε τίποτε τα καημένα τα ζωάκια), πολέμιοι της "πολιτικής ορθότητας" επικροτούν σκηνές πνιγμένων παιδιών, διαμελισμένων ανθρώπων και ικανοποιούνται με τον πόνο των συνανθρώπων τους.
Όμως δεν κρατήθηκα και ρώτησα τον Billy, "δεν είναι λίγο υποκρισία να μιλάμε για καλλιτεχνικό εμπάργκο στο Ισραήλ, αλλά να αφήνουμε στο απυρόβλητο το κράτος που καταστρατηγεί, δεκαετίες τώρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα κι έχει αιματοκυλήσει λαούς ολόκληρους" κι αναφερόμουν προφανώς στην America, fuck yeah! Η συζήτηση άναψε κι ο συμπαθής Bragg έθεσε έναν πολύ ωραίο προβληματισμό για το πότε μπορεί να διαχωριστεί το κράτος από τους πολίτες του. Δεν με κάλυψε φυσικά η εξήγηση γιατί στην περίπτωση του Ισραήλ, κάνουμε απόλυτη ταύτιση των ανθρώπων με την πολιτική γραμμή της κυβέρνησής του (λες κι οι Ισραηλινοί είναι μία παρέα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων που δρουν σαν μία συλλογική οντότητα), ενώ σε κράτη όπως Αγγλία ή ΗΠΑ γίνεται ο σαφής διαχωρισμός των συλλογικών απόψεων.
Με τις σκέψεις και προβληματισμούς που αποκόμισα εκείνο το απόγευμα, λίγες ημέρες αργότερα αγόρασα το solo άλμπουμ του Waters, με τον τίτλο του να με ιντριγκάρει περισσότερο. Ήξερα πως θα είναι ένα μουσικό μανιφέστο για τις σκέψεις που αυτονόητα θα έπρεπε να κάνει κάθε άνθρωπος. Πως είναι δυνατόν με την απίστευτη ραγδαία εξέλιξη του πολιτισμού και της τεχνολογίας, η ανθρωπότητα ακόμη να βασανίζεται από προβλήματα που δημιουργεί μία μηδαμινή πλειοψηφία με αρρωστημένα αχόρταγες ορέξεις, δίχως πραγματική εξουσία (τι να κλάσουν οι ολιγάρχες απέναντι σε μία οργισμένη λαοθάλασσα), με μοναδικό δεκανίκι ένα μικρό πλήθος σκατόψυχων ηλιθίων (η συνταγή γνωστή, τους περνάμε ένα κονσερβοκούτι κι ησυχάζουμε).
Με το progressive rock πέπλο της κιθάρας και φωνής του Roger Waters, ο ίδιος θέτει τους κοινωνικούς του προβληματισμούς, εστιάζει στα παιδιά, στην τρυφερή ηλικία που θα έπρεπε να είναι γεμάτη ευτυχία αντί για δεινά, πόνο και θάνατο κι όσο αν το μουσικό αποτέλεσμα δεν είναι τόσο του γούστου μου, ταυτίζομαι απόλυτα με το μήνυμα κι εκστασιάζομαι με κομμάτια όπως το Deja Vu, το The Last Refugee ή το The Most Beautiful Girl. Μπροστά στον πόνο ενός μικρού παιδιού, έννοιες όπως καπιταλισμός, κέρδος, συμφέροντα, εθνικισμός, ιδεολογίες απλά πρέπει να καταλήγουν στα σκουπίδια.
Γιατί όπως είπε κι ο Παυλάρας,
Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.
No comments:
Post a Comment