Οι Therion ήταν αγαπημένο συγκρότημα. Παρελθοντικός χρόνος, γιατί από το Gothic Kabbalah και μετά πήραν μία ασυγχώρητη πτωτική πορεία. Με το Lemuria/Sirius B έφθασαν στην κορυφή, στο πικ τους, η παραβολική συνάρτηση έπιασε μέγιστο κι ο Christofer Johnsson αντί να πάρει χαμπάρι να διατηρήσει τα κεκτημένα, άρχισε τις μαλακίες. Άλλαξε το επιτυχημένο roster, ξεκίνησε τα ανούσια concepts, από dark συμφωνικό metal την είδε ότι τώρα γράφουμε όπερα κι άλλες τέτοιες πίπες. Έφερε την πιο αντιπαθητική μορφή του heavy metal, τον Snowy Shaw, πως να δει προκοπή.
Πέρα της προσωπικής μου αντιπάθειας με τον Snowy Shaw (θέλω πολύ να παίξω ξύλο μαζί του κι ας μου ρίχνει στο μπόι 20 εκατοστά, τον έχω πιστεύω), φαινομενικά το Gothic Kabbalah δεν άλλαξε ιδιαίτερα πλεύση από τα προηγούμενα άλμπουμ. Επί της ουσίας όμως, ξεπέρασε κάποια threshold που κρατούσαν, στα προηγούμενα άλμπουμ, τις εύθραυστες ισορροπίες που έδιναν την υπέρτατη γαματοσύνη στη μουσική τους. Χάθηκε το μυστήριο, η αυθεντική σκοτεινή αύρα, ο επικός προσανατολισμός και στη θέση τους μπήκαν επιτηδευμένη ψευτογκοθίλα, πλαστικές φωνητικές εξάρσεις καταδίκης και γελοίες ενδυματολογικές επιλογές (βλέπε το live DVD) του Shaw (δεν τον πάω λέμε).
Είναι κακό άλμπουμ το Gothic Kabbalah? Σε καμία περίπτωση, έχει καλές στιγμές, ακούγονται ευχάριστα και τα 15 κομμάτια (διπλό CD), το ομότιτλο, το Trul και το The Wand of Abaris έχουν πολύ δυνατά σημεία, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που οι Therion που με τις συνεχείς δισκάρες τους με έκαναν βαμμένο οπαδό τους. Η γκοθικ Καβάλα ήταν η αρχή της πτώσης που με έκανε να ξεβάψω τα χρώματα του θηρίου, μία πτωτική πορεία που οδήγησε αργότερα σε εκτρώματα σαν το Les fleurs du mal ή το Beloved Antichrist.
No comments:
Post a Comment