Όταν μία παρέα μεταλλάδων συζητά, ανάμεσα στους ήχους γουλιών μπύρας κι αναπόφευκτα ρεψίματα, υπάρχει μία ατελείωτη ροή επιχειρημάτων. Τρανό παράδειγμα όλα τα metal/rock forum, όπου έχουν γραφτεί ατελείωτα σεντόνια - καταθέσεις απόψεων - για οτιδήποτε απασχολεί τους οπαδούς αυτής της μαγικής μουσικής.
Πέρα από τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις κι ανταλλαγή ανέκδοτων ιστοριών/φημών/κους-κους, οι μεταλλάδες αρέσκομάστε να μετατρέπουμε τις προσωπικές μας επιλογές και γούστο σε επιχειρηματολογία, γεγονός που αντιτίθεται στον υγιή διάλογο και βιάζει απόλυτα την κοινή λογική σκέψη, αλλά ποιος χέστηκε - συζήτηση να γίνεται. Σε μία τέτοια συζήτηση, θυμάμαι τις παλιές καλές εποχές που ήμουν φοιτητής, είχαμε πιάσει τους Iron Maiden και τους είχαμε βάλει κάτω σε μία εμπεριστατωμένη ανάλυση. Για κάποιον λόγο αυτή η δαιδαλώδη λεκτική αντιλογία είχε μετατραπεί σε διακριτικό θάψιμο της μπάντας, χωρίς ακρότητες και καφρίλες. Οι μόνες καφρίλες ήταν στα ηχεία του στέρεο που για κάποιον λόγο έπαιζε Brutal Truth. H ατάκα που πέταξα τότε και με έκανε να νοιώσω γαμάτος, στο (διακριτικό πάντα) θάψιμο των Maiden ήταν "οι Iron Maiden όση ποιότητα κι αν έχουν στη μουσική τους, είναι μονολιθικοί κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα πως ο Dickinson στις solo δουλειές του, όπως το Accident of Birth, είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος". Bαρύγδουπη παπάτζα που την συμμερίστηκαν απόλυτα οι συνομιλητές μου.
Κι όμως η αφελή ατάκα των νεανικών κρύβει αρκετό ψωμί, γιατί το Accident of Birth είναι όντως πολύ πιο ολοκληρωμένος heavy metal δίσκος από κάθε Maiden κυκλοφορία. Οι κιθάρες του Andrian Smith κι η φωνή του Μπρούσαρου, πιο απελευθερωμένες από τα στεγανά του Harris, δίνουν ευθύ μοντέρνο ποιοτικό metal, πάντα υπό την εποπτεία του τεράστιου Roy Ramirez (λέγε με και Roy Z - όνομα που παραπέμπει περισσότερο σε rapper παρά σε ογκόλιθο της metal μουσικής). Μεταλλικά έπη όπως τo Starchildren, το ανεπανάληπτο Darkside of Aquarius, το περίπλοκο ομότιτλο και το mainstream The Magician σβήνουν δισκογραφίες, και χρίζουν τον Bruce ως αληθινό βασιλιά του heavy metal.
Ακόμη και τα slow tempo κομμάτια όπως το Taking the Queen ή το κινηματογραφικό Arc of Space δεικνύουν μία διαφορετική φωνή του Dickinson, κάτι που λείπει από τους Maiden, όπου επιμένουν στις μονολιθικές (η παπάτζα που έλεγα προηγουμένως) δοκιμασμένες προσεγγίσεις. Νομίζω πως όλοι οι πολέμιοι του Bruce (ναι υπάρχουν και τέτοιοι, τους ψάχνουμε) αν επένδυαν χρόνο ακρόασης στις προσωπικές του δουλειές θα είχαν διαφορετική άποψη και θα ανακάλυπταν μία πλευρά μουσικό χρυσορυχείο του τεράστιου καλλιτέχνη.
Το διπλό βινύλιο της συλλογής μου είναι από τις επανεκδόσεις Soloworks, από τους πιο τίμιους δίσκους της συλλογής μου.
No comments:
Post a Comment