Kull - Exile (2019)

 Όταν οι Bal Sagoth ανακοίνωσαν τη διαλυσή τους, είχα βαλθεί να ακολουθώ τον ιθύνον νου Byron Roberts για τι θα ακολουθήσει. Ψυλλιαζόμουν πως ο τεράστιος Βύρωνας ακόμη κι αν δεν συνεχίσει τη μουσική του συνεισφορά, η λογοτεχνία τον περίμενε με ανοιχτά χέρια και πόδια. Παραγωγικές διάνοιες σαν τον Roberts είναι ταγμένες στην σύλληψη κι απόδοση έμπνευσης στο σύνολο των ανθρώπων που ζητάει να ανυψώσει το πνεύμα του, να ολοκληρωθεί και ζήσει καλλιτεχνικές εμπειρίες. Στην άκρη του μυαλού μου έβλεπα και το ενδεχόμενο επαναδραστηριοποίησης των Bal Sagoth ή κάποιο άλλο μουσικό side project του Byron.

Ώσπου τα μπαλουκάρια από το Forgotten Scroll μου θύμισαν πως Bal Sagoth δεν είναι μόνο ο Roberts, ήταν κι οι Maudling, ο MacLatchy και μερικοί ακόμη νοματαίοι. Κάτι έκαναν κι αυτοί, μπορεί ο Roberts να είχε πάρει εργολαβία φωνητικά, στίχους, εικαστικά αλλά το μουσικό κομμάτι έπεφτε στον Chris Mauldling. Από το αγαπημένο μας forum λοιπόν έμαθα πως οι υπόλοιποι της μπάντας, αποφάσισαν να συνεχίσουν το κοσμικό ταξίδι στους ατέρμονους κόσμους της φαντασίας κι έφτιαξαν νέα συμφωνική επική black metal μπάντα υπό το έμπειρο όνομα Kull. Την επόμενη στιγμή, είχε φύγει η παραγγελία για το άλμπουμ τους σε χρυσό βινύλιο.

Οι Kull είναι όντως το sequel των Sagoth με τον Tarkan Alp (δεν τον ξέρω τον μπάρμπα) στη φωνή και στίχο. Η μουσική συνταγή είναι η ίδια, συμφωνικό black κι απόκοσμη απαγγελία στίχων για κόσμους φαντασίας κι ηρωισμού. Μια συνταγή δοκιμασμένη, πετυχημένη και στην περίπτωση του Exile, φρέσκια και νόστιμη. Ο δίσκος είναι πολύ καλός, δεν πιάνει τα picks των Sagoth αλλά προσφέρει νέο υλικό, νέες εμπειρίες (που λέγαμε πιο πριν). Η άμεση σύγκριση στις φωνές Byron vs Tarkan φέρνει νικητή τον πρώτο. Καλός κι ο Tarkan, προσπαθεί το παλικάρι, αλλά ο άλλος έχει στοιχειώσει μέσα μας, είναι μοναδικός. Αλλά και στο στίχο που κι εδώ θα παίξει κόντρα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο ένας είναι μάστερ του είδους, ο Tarkan (όνομα κι αυτό, σαν ήρωας από sword n sorcery video game των 80s) απλά γράφει στίχους για να υπηρετήσει αξιοπρεπώς το project. 

Με την αναφορά στους στίχους, ένα σχόλιο για το δίσκο που έλαβα και το κάκιστο design από τη Black Lion Records. Η ματ εκτύπωση στους στίχους πάνω στο gatefold, σε συνδυασμό με γραμματοσειρά και χρώμα (μία μίξη μουσταρδί και χρώματος κουράδας μετά από σπανακόπιτα), καθιστά τους στίχους δυσανάγνωστους (σε σημείο να μην παλεύεται το να τους διαβάσεις). Και μιλάμε για δίσκο που η ανάγνωση των στίχων είναι το ίδιο σπουδαία με την ακρόαση. Ο μέσος Bal Sagoth οπαδός θέλει να βάλει το δίσκο να παίζει και να απολαμβάνει το λογοτεχνικό κομμάτι της φάσης παράλληλα. Έπεσαν στην περίπτωση να τα σκατώσουν στη συγκεκριμένη κυκλοφορία.

Με εξαίρεση την παραπάνω ατέλεια, το Exile είναι ένα όμορφο come back, μία δυνατή προσθήκη στη δισκοθήκη μου.