Είτε αρέσουν ή όχι οι Anathema, κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι τεράστια μπάντα με φοβερό μουσικό αποτύπωμα, ειδικά τη δεκαετία '95-'05. Μπορεί να μην πετάγαμε όλοι τα βρακιά μας για την πάρτι τους, αλλά από το Silent Enigma μέχρι το Natural Disaster μας χάρισαν απίστευτες δισκάρες και live. Ήθελα πάντα να αποχτήσω το αρχικό τους EP, αν και γνώριζα πως ήταν το αργόσυρτο doomdeath το οποίο δεν πολυχωνεύω, αλλά για ιστορικούς και μόνο λόγους άξιζε η αγορά.
Το βρήκα τελείως τυχαία στη NoRemorse, οπότε το τσίμπησα (και σε βινύλιο παρακαλώ, τι λες τώρα, ζούμε ιστορικές στιγμές). Και μόνο για τη φωτογραφία του Porl Medlock στο εξώφυλλο, με την τσούπρα και το ανατριχιαστικό βλέμμα (ειδικά το αριστερό μάτι φέρνει Sadako συνειρμούς κι επιτόπιο χέσιμο), αξίζει η έκδοση του βινυλίου.
Ο δίσκος από μουσική πλευρά ήταν ακριβώς ότι περίμενα. Αργή σαν το θάνατο doom μουσική με σάπια death φωνητικά, αλλά κιθάρες που γαμούν και δέρνουν (από μικροί τα αδέλφια Cavanagh το είχαν πολύ άσχημα με τις εξάχορδες). Αν λοιπόν μπουν στην άκρη τα φωνητικά που σε κάποιες στιγμές ο Darren White γρυλίζει ενοχλητικά αργά σαν να βαριέται τη ζωή του, τα κομμάτια έχουν να πουν πολλά πράγματα. Οι καταθλιπτικές κιθαριστικές μελωδίες είναι γαμάτες, το And I Lust έχει πολύ πράμα, ενώ το The Die είναι μία doom ομορφιά.
H πρώιμη βρετανική doomdeathίλα των My Dying Bride/Anathema/Paradise Lost ποτέ δεν με κέρδισε ιδιαίτερα, είχε πολλά μουσικά αποκρουστικά (για τα δικά μου γούστα) σημεία αλλά αναγνωρίζω κι εκτιμώ της εξέλιξή τους, γεγονός που καθιστά τις πρώτες τους κυκλοφορίες ως ενδιαφέρον αντικείμενο ακρόασης, συλλογής κι ενασχόλησης.
No comments:
Post a Comment