Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι στους οποίους τα πάντα δούλεψαν στην εντέλεια. Οι συνθέσεις, το παίξιμο, το feeling, το εξώφυλλο, οι στίχοι, το timing, τα άστρα ήταν στη σωστή θέση (and Great Cthulhu rises), όλοι οι κομβικοί παράγοντες μία μουσικής κυκλοφορίας να είναι έχουν μέγιστη απόδοση. Κάπως έτσι γεννήθηκε (πιστεύω) το Dead Heart in a Dead World.
Εύκολα το αγαπημένο μου Nevermore άλμπουμ κι από τα κορυφαία της metal μουσικής. Ένα αριστούργημα καφρίλας νεομοντερνισμού που βαράει στα ηχεία αδιάκοπα, δίνει στιχουργικό πόνο και δίνει νέα πνοή στη metal μουσική. Από τις heavy thrashies του Nacrosynthesis και We Disintegrate μέχρι τις πιο αμερικανοpowerιές του River Dragon has Come και Heart Collector. Heavy ατμοσφαιρικές στιγμές με το Believe in Nothing, το άλμπουμ σπέρνει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο (εξαιρετική κι η διασκευή στους Simon & Garfunkel).
Η χημική εξίσωση του Loomis με τον Dane, λαμβάνοντας ως καταλύτη τον παραγωγό Andy Sneap, δίνει υψηλά οξέα που κατακρεουργούν τον κόσμο των αισθήσεων. Μία γνήσια αληθινή καφρίλα που έλειπε από την έως τότε φάση του μέταλ. Το είχαν ξεκινήσει οι Nevermore λίγα χρόνια νωρίτερα αλλά με το Dead Heart έφθασαν στην ολοκλήρωση της αποστολής του.
Άλμπουμ που θα έπρεπε να έχει σπάσει τα στενά όρια της μέταλ μουσικής και να αγκαλιαστεί από ευρύτερο κοινό, να ανακαλύψει τις ατελείωτες χάρες της σκληρής μουσικής, κάτι που δεν έγινε ποτέ, γιατί αυτοί είσαστε...
No comments:
Post a Comment