Μετά από ώριμη σκέψη, θεωρώ αδιανόητο πως το μοναδικό live άλμπουμ, της συλλογής μου, σε φορμάτ βινυλίου, είναι το Visions of Europe των Stratovarius. Αγαπάω στρατόσαυρους, Tolkki, Kotipelto υποκλίνομαι, γούσταρα αφάνταστα και το όλο δράμα που κράτησε καιρό και μας χάρισε πολύ γέλιο. Μία έφευγε ο Kotipelto κι ερχόταν η Miss K, διπολικές διαταραχές του Timo που τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας δεν είχαν πάρει χαμπάρι, πήγαινε-έλα μπασίστων και ντράμερς (με εκατέρωθεν δηλώσεις στα media), τελικά έφυγε ο Tolkki και παρέδωσε την μπάντα στον Kotipelto.
Αλλά δεν τους έχω τόσο ψηλά για να πάρω live άλμπουμ τους και μάλιστα σε βινύλιο. Και σιγά το live (όχι από πλευρά ήχου ή απόδοσης), δεν είναι κάποιο κλασσικό. Δεν είναι Live after Death ή Hammersmith, ούτε έχει κάποια βαρύνουσα σημασία για τον μέσο Έλληνα οπαδό όπως το Alive in Athens.
Ο λόγος που το απόχτησα είναι η ξεφτίλα τιμή που το είχαν για σκότωμα και το ότι τα κομμάτια είναι live αποδόσεις από τη Visions περιοδεία σε Μιλάνο κι Αθήνα το 1997. Για να έχω τη φαντασίωση ότι η φωνή και το χειροκρότημά μου, έχει αποθανατιστεί σε βινύλιο (που έχω στην κατοχή μου). Κάπως έτσι ξεγελάω τον εαυτό μου με αυτό το τριπλό βινύλιο που για έναν σωστό Stratovarius οπαδο είναι τίμιο relic. Για εμένα είναι κάπως "ντάξ, ωραίο live".
No comments:
Post a Comment