Sinistar - Killers on the Run (2021)

 To Sinistar είναι ένα arcade game που κυκλοφόρησε το 1983. Κλασσικό space shooter video game που ο παίκτης πρέπει να καταστρέψει ένα σκασμό αστεροειδείς για να μαζέψει κρυστάλλους. Τους ίδιους κρυστάλλους μαζεύουν και τα αντίπαλα σκάφη, οι Workers καθώς οι σύμμαχοί τους Warriors (όχι οι Golden State) προσπαθούν να σε φάνε λάχανο. Διαστημικές μάχες σε 360 μοίρες, από τα arcade που πάντοτε απέφευγα γιατί μου προκαλούσαν πονοκέφαλο. Χίλιες φορές Altered Beast και Castlevania, με τον ήρωα να πηγαίνει δεξιά αριστερά, ενίοτε πάνω και κάτω και να σπέρνει θάνατο σε σατανάδες και λοιπά δαιμονικά μπαρμπαδάκια.

Το Sinistar όμως είναι διάσημο για το Lovecraftian boss του. Ο τελικός εχθρός (ο Sinistar) κάνει την εμφάνισή του όταν οι Workers ολοκληρώσουν την κατασκευή του (ή πιο σωστά το unholy constructive ritual, έχουμε μπλέξει με Λαβκραφτ). Μόλις ο Sinistar σκάσει μύτη στην οθόνη, αρχίζουν οι άναρθρες κραυγές κι ο παίκτης την έχει γαμήσει. Στο παρθενικό encounter συνήθως παίζει game over (και λίγο χέσιμο στο παντελόνι), απογοήτευση για την τόση προσπάθεια, για αυτό δεν ασχολούμαι με τέτοια video games παρά μόνο σε emulator που υπάρχει save σε οποιοδήποτε σημείο του παιχνιδιού (λίγο cheating αλλά who gives a fecking shit).

Κατανοώ πως ένα κοσμικό horror boss, κυριολεκτικά μία δαιμονική φάτσα πλανήτης (τύφλα να έχει ο Unicron), είναι έμπνευση για νεαρούς Αμερικάνους μεταλλάδες σε μία πιο αθώα εποχή που η μουσική και τα video games είχαν λιγότερη τεχνολογία αλλά περισσότερο βάθος κι ουσία. Η δισκογραφική Heaven and Hell μάζεψε όλα τους τα δημιουργήματα από το 1987, τα πέρασε από ένα remastering, τα σένιαρε σωστά κι όμορφα, με το ταιριαστό εξώφυλλο του Steven Cobb έδωσε τροφή σε διψασμένους (λίγο παράδοξο) για heavy metal κι 80s arcades.

H μουσική των Sinistar έχει Black Sabbath, AC/DC, old school Metallica, έχει 80's hard rockίλα, παίζει μπαλίτσα σε πολλά γήπεδα (Sensible Soccer κανείς?). Το Killers on the Run είναι από τα άλμπουμ που θα μπει στο CD player κι είναι εγγύηση ότι θα περάσω καλά, θα γουστάρω, θα νοσταλγήσω και θα ονειρευτώ. Μουσική χρονοκάψουλα με όλη της τη σημασία που το παρελθόν γίνεται παρών και υπόσχεση για το μέλλον.

Μοναδικό παράπονο η απουσία κομματιού που στιχουργικά θα καταπιανόταν με κάποιο βιντεοπαιχνίδι. Κάνα Gorgar will eat you, τίποτε Neon Knights, ένα παρόμοιο θέμα θα είχε δώσει στα παιδιά από τη Νέα Υόρκη κάποιον αθάνατο ύμνο (όχι ότι το Angel ή το Addicted απέχουν από τον όρο "επιτυχία").