Στην απολαυστική remastered έκδοση που έχω στη συλλογή μου, το booklet περιλαμβάνει φωτογραφικό υλικό της εποχής, συνοδεία με ένα άρθρο του Brian Ives. Όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις, αρθρογραφίας που θα συμπεριληφθεί στο πακέτο κυκλοφορίας, θα πλέξει το εγκώμιο του άλμπουμ (λογικό είναι) ή θα προσπαθήσει να δώσει μία θετική εξήγηση για το τι πήγε στραβά (αν πρόκειται για κοινή ομολογουμένως μπαλούφα).
Ο Brian Ives στο κείμενό του για το Fly on the Wall, αναφέρεται ελάχιστα στον ίδιο τον δίσκο και τα κομμάτια, αγνοεί την κάκιστη παραγωγή (που έκαναν τα ίδια τα μέλη της μπάντας), αλλά κάνει μία άμεση επίθεση στα 80s και το μαζικό ξεπούλημα των απανταχού hard rock συγκροτημάτων στο glam, στην ποζεριά κι ότι άλλο τοξικό προσπαθούσε να πουλήσει η μουσική βιομηχανία. Οι AC/DC παρέμειναν true κι έδωσαν τον πιο live δίσκο στην ιστορία τους.
Δεν έχω τόσο πρόβλημα με τις ίδιες τις συνθέσεις, τις οποίες τις βρίσκω αρκετά δυνατές (με βάση τα AC/DC δυσθεώρητα standards), αλλά αυτή η live-ίλα που επιδιώκεται στο Fly on the Wall με ξενίζει απίστευτα. Σαν να έχει κακοηχογραφηθεί και έπρεπε στην μίξη να περάσει από μία ντουζίνα φίλτρα για να καθαρίσει ο ήχος και να πετσοκοφτεί παράλληλα το μουσικό αποτέλεσμα.
Παρά τα όποια προβλήματα, το Fly on the Wall έδωσε δύο classic hits, Shake your Foundations (το οποίο θα γούσταρα τρελά να το απολαύσω live) και το Sink the Pink. Εγώ θα προσθέσω και το Danger (τρελή boogie κομματάρα), το full ενέργεια Hell or High Water και το υποτιμημένο Back in Business.
Οπότε στο φινάλε καμία γκρίνια, Fly on the Wall και σε όποιον δε αρέσει Buzz Off!
No comments:
Post a Comment