Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Rob Halford είναι 73, ο Glenn Tipton 77 κι o Ian Hill 73, είναι αδιανόητο πως εξακολουθεί αυτή η μπάντα να παράγει καινούργια μουσική. Δεν με εντυπωσιάζει το ότι εξακολουθούν να υπάρχουν και να περιοδεύουν. Klein mein για αυτό, οι Rolling Stones έχουν πατήσει τα 80 και συνεχίζουν τα live (έβγαλαν κι άλμπουμ). Ποιοι Stones, ο Paul McCartney στα 82 κι ο Ringo Starr στα 84 του δίνουν live, σε λίγο θα ξεθάψουν τον Lennon για Beatles reunion.
Είναι εντυπωσιακό γεγονός η σταθερή δισκογραφική τους παρουσία κι η κάψα να κυκλοφορήσουν και τον 19ο δίσκο τους. Δίχως υπονοούμενα πως θα είναι το τελευταίο τους άλμπουμ, ανοιχτό μέτωπο με τον K.K Downing (άλλος κωλόγερος), το συγκρότημα βγάζει μία δημιουργική ενέργεια που σπάνια τη συναντάς σε συγκροτήματα τεμπελχανάδων 30άρηδων.
Βοηθάει το γεγονός ότι έχουν τον σαραντάρη Richie Faulkner που από το Redeemer of Souls ρίχνει απίστευτη δουλειά στα κιθαριστικά μέρη των Priest, η καλύτερη μεταγραφή στην πρόσφατη μεταλ ιστορία. Και με παραγωγό τον Andy Sneap, τι μπορεί να πάει στραβά.
Όμως πραγματικά, το ερώτημα παραμένει από μεριά μου. Λεφτά δεν νομίζω να τους λείπουν, δεν υπάρχει κάτι να αποδείξουν. Eίναι οι αδιαμφισβήτητοι συν δημιουργοί του μεταλλικού σύμπαντος, μπορείς να περιοδεύεις περιστασιακά και χωρίς καινούργιο δίσκο (άπειρα παραδείγματα). Ποιο διάολο είναι το κίνητρο να γράψουν ένα Panic Attack, να δημιουργήσουν ένα Crown of Horns ή να μας δώσουν τα σαγόνια μας στο πιάτο με το Gates of Hell.
Και δεδομένο ότι το άλμπουμ γαμάει από την αρχή μέχρι το τέλος, δημιουργεί υψηλή προσδοκία για το επόμενο. Όπως έγινε με το καταπληκτικό Firepower και το εξίσου φοβερό (κι ας το κράζουν κάτι πεταμένοι) Redeemer of Souls.
Πραγματικά θέλω στα 70 μου να έχω τέτοια ενέργεια, τέτοιο κίνητρο, τέτοια δημιουργική ζωντάνια. Και πιστεύω πως θα την έχω γιατί ακούω Judas Priest, τρέφομαι σωστά (παταούγκες με μπουγάτσες και μίλκο) και προσέχω την ψυχική μου υγειά (μόνο Οικογενειακές Ιστορίες).
No comments:
Post a Comment