Η παράδοση ορίζει να ανοίγει η χρονιά με Death Dealer κυκλοφορία. Επειδή όμως ο Stu Marshall ξύνει τα παπάρια του αντί να μας βομβαρδίζει με ατσάλι, έπρεπε να καταφύγω σε εναλλακτική λύση.
The Three Tremors από την Steel Cartel Records, συγγενική κυκλοφορία με τα Death Dealer.
Το εγχείρημα απλό, θα βάλουμε τον υπερμπρατσαρά Dave Garcia, με το Sentinel (a.k.a Casey Trask) να γράψει γαμάτη Cage μουσική, κι οι τρεις Τρεμόροι, Sean "The Hell Destroyer" Peck, Tim "Ripper" Owens, Harry "The Tyrant" Conklin θα γαμηθούν στις τσιρίδες.
Ομολογώ πως είχα χαμηλές προσδοκίες. Τα περισσεύματα των Cage με ένα gimmick για τους λάτρεις της τσιρίδας, τρεις εμβληματικοί τραγουδιστές και συνονθύλευμα ως μουσικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς οι προσδοκίες μου δεν επιβεβαιώθηκαν. Το Three Tremors έχει μόνο κομματάρες, προτζεκτ με όραμα κι ουσία.
Το Invaders from the Sky είναι ξεκάθαρα το πιο αδύναμο τραγούδι του άλμπουμ, επιτηδευμένα "κατευθείαν στο ψητό" για ανηλεές headbanging. Με το εξίσου αδύναμο Bullets for the Damned να ακολουθεί. Τόσο πολύ πίστευαν οι πούστηδες στο εγχείρημα που στα αρχίδια τους, έβαλαν τη σαβούρα να ανοίγει το άλμπουμ γνωρίζοντας πως δεν θα φύγει κανείς.
Γιατί ακολουθεί ο ύμνος, When the Last Scream Fades, ένα ισοπεδωτικό heavy metal αραβούργημα που ρίχνει στα αυτιά σε όσους δεν εκτιμούν αγνή αμερικάνικη τσιρίδα. Και δεν μένουμε μόνο εκεί, Wrath of Asgard (η πιο ποιοτική in your face στιγμή του δίσκου) και το εμβληματικό grower The Cause.
Θα τιμήσουμε τους αθάνατους Dio και Lemmy με το King of the Monsters, αλλά κι όσους οπαδούς έχυσαν ιδρώτα, αίμα (κι ότι άλλο υγρό υπήρξε διαθέσιμο) στους βωμούς των mosh pits.
Αμερικανολαγνεία στο maximum με Sonic Suicide και Fly or Die (U.S.A ρε μουνιά) και screaming festival με Lust of the Blade και Speed to Burn.
Πανέξυπνη κίνηση να γραφεί κι ένα κομμάτι για το concept των Three Tremors που θα σφραγίσει στην αθανασία τη συνύπαρξη τριών κορυφαίων φωνών του heavy metal. Άσχετα αν στους στίχους μιλάνε για τρικέφαλες λερναίες ύδρες και την αγία τριάδα που θα εξαλείψει το κακό (αγαπάμε αμερικάνικους ότιναναι στίχους).
Άλμπουμ που αγάπησα τόσο πολύ ώστε να τσιμπήσω και την Solo έκδοση. Ο κάθε Tremor ξεχωριστά, σε τρία CDs με τα κομμάτια του άλμπουμ, ώστε να κάνει σύγκριση ο ακροατής ποιον προτιμάει (ο Ripper κερδίζει κατά κράτος στα περισσότερα κομμάτια, με τον Peck να έχει τις στιγμές του και τον Conklin να δίνει τον ανώτερο πόνο στο Wrath of Asgard).
No comments:
Post a Comment