O πούστης (δεν ξέρω αν είναι, αλλά μπορεί και να το κανελώνει το γαλακτομπούρεκο) ο Harry Conklin έχει τραγουδήσει σε ένα σκασμό μπάντες κι αν υπολογίσουμε και τα guestιλίκια το όνομα του, δίπλα στη λέξη "Vocals" φιγουράρει σε έναν τεράστιο αριθμό δίσκων (δισκάρες τα περισσότερα).
Έχω ακούσει τα περισσότερα άλμπουμ και λογικά κάποια στιγμή θα τα καταναλώσω όλα. Αφενός γιατί αγαπώ φωνή Τυράννου, αφετέρου αναγνωρίζει ο πούστης (είναι?) το ποιοτικό potential της καλλιτεχνικής συνεργασίας πριν πιάσει το μικρόφωνο. Όχι σαν κάτι άλλους μισθοφόρους που όταν μυρίσουν μπαγιόκο βάζουν τζίφρα επιτόπου και προσθέτουν στην καριέρα ακόμη έναν απαράδεχτο δίσκο, συνεργασία με ξεπεσμένο πρώην metal legend.
Το εύρος της φωνής του Conklin είναι αδιανόητο, παίζει μπαλίτσα από τα βαρύτονα στα high-pitch με χαρακτηριστική ευκολία ντρίμπλας Ζιοβάνι. Το τονικό του sustain είναι άπιαστο, απαράμιλλή έκφραση, το απόλυτο μουσικό storytelling με όλη την συναισθηματική παλέτα διαθέσιμη.
Το Winner/Loser των Titan Force, δεν είναι ο καλύτερος δίσκος με Τύραννο στο μικρόφωνο, αλλά είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός για το τι εστί Conklin. Στο δεύτερο άλμπουμ των Titan Force, o Τύραννος προσφέρει απλόχερα όλες τις αρετές του στο μάξιμουμ.
Μια χαρά κομματάρες έγραψαν οι Flores αλλά η απόδοση του τραγουδιστή υποσκελίζει τα πάντα. Στην ακρόαση, όλα περνάνει στη λήθη πέρα από την ανατριχιαστική φωνή. Ξεχνάς τις κιθάρες, τους στίχους, το ρυθμό, ξεχνάς τη ζωή σου τη σάπια, τα μίζερα προβλήματα σου, ποιος είσαι, που είσαι, γιατί υπάρχεις... γίνεσαι έναν με το σύμπαν, ανακαλύπτεις την υπέρτατη μάταιη αστρική αλήθεια και μπαλατζάρεις on the edge of reality.
No comments:
Post a Comment