Είναι η εποχή που πλέον έχω συνειδητοποιηθεί σαν μεταλλάς. Υπήρχαν άπειρα είδη ακόμη να ανακαλύψω, ατελείωτες μπάντες να βιώσω και αμέτρητά άλμπουμ να ανακαλύψω. Αλλά η μεταλλική ιδιότητα είχε πλέον ενσωματωθεί απόλυτα μέσα μου. There was no turning back, γνώριζα τον προορισμό μου κι όφειλα να ακολουθήσω το κάλεσμα της μοίρας.
Οι συγκινήσεις της ζωής ενός μαλλιά χεβιμεταλλά είναι πολλές. Πέρα από την (αυτονόητη) ακρόαση της συγκλονιστικής μουσικής, υπάρχουν οι συναυλίες, η αέναη ανακάλυψη καινούργιων συγκροτημάτων, η πλούσια ιστορία, ο όγκος πληροφορίας, η κοινωνικοποίηση μεταξύ ομοϊδεατών (ακόμη κι αν παίζουν φάπες στα πλαίσια της επικοινωνίας), οι επιπρόσθετες τέχνες που συμβαδίζουν με τη σκληρή μουσική, ο ρουχισμός και φυσικά η ιεροτελεστία του δισκάδικου.
Ειδικά το τελευταία είναι μία απόλαυση που πιστεύω πως μόνο οι μεταλλάδες πραγματικά τη βιώνουν στην ολότητά της. Έχω μπει σε άπειρα δισκάδικα και πάντοτε νοιώθω την ίδια ανατριχίλα στο κορμί με το που θα εισέλθω στο μαγαζί. Σε όποια γαμημένη χώρα κι αν επισκεφθώ (ακόμη και για μία ημέρα), θα βάλω ως κεντρική προτεραιότητα να βρω το τοπικό "μεταλλάδικο" ή ότι πιο παρεμφερές. Ανεξάρτητα αν θα κάνω κάποια αγορά ή όχι (ανάλογα με την οικονομική μου κατάσταση ανά περίοδο της ζωής μου), ένα δισκάδικο είναι τόπος ιερός κι απαραίτητος.
Υπάρχει βέβαια κι η σκοτεινή πλευρά του θέματος. Δεν αναφέρομαι στον ξεδιάντροπο υπερκαταναλωτισμό που μοχλεύουν οι δισκογραφικές κι οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες. Ούτε στις κατά καιρούς απάτες των counterfeit, των "limited" και λοιπών ιστορίας μούφας συλλεκτικότητας. Αναφέρομαι στον πρηξαρχίδη υπάλληλο που υπάρχει σε κάθε δισκάδικο (ένας είναι, αλλά μεγάλο παπάρι). Ο κλασσικός ξερόλας μεταλοπατέρας με μαλλί που δεν έχει ακόμη περάσει το threshold του μαλλιά, ηλίθια φάτσα που συνοδεύεται με ένα μόνιμο χαμόγελο αυτοπεποίθησης και χαρακτηριστική φλώρικη φωνή χρόνια εκπαιδευμένη να μπορεί να διαπερνάει τον ήχο της μουσικής που συνήθως παίζει στο δισκάδικο.
Αυτός ο γαμιόλης είναι ικανός να σου χαλάσει την δισκότσαρκα ακόμη κι αν μπεις στο μαγαζί απλά για να δεις τι καινούργιο άλμπουμ παίζει. Με το που μυριστεί υπόνοια ψάρακα, ο πούστης θα ενεργοποιήσει mode παρακολούθησης κι αδιάκριτα θα σκάναρει σε ποιους τίτλους πέφτει το βλέμμα σου, για να βρει ευκαιρία να ξεκινήσει την παπαρολογία.
Ακόμη θυμάμαι το σκηνικό που είχα βιώσει στο Metropolis (το κεντρικό της Ομόνοιας), την ημέρα που αποφάσισα να αγοράσω το καινούργιο άλμπουμ των Nocturnal Rites. Έχοντας ενθουσιαστεί με τα πρώτα τρία τους άλμπουμ, πήγαινα στα τυφλά για το επόμενο έπος. Και την ώρα που είχα σηκώσει το CD να θαυμάσω το όμορφο Marschall εξώφυλλο, τσακ ο μαλάκας από πάνω μου. "Φίλε, μην πάρεις το καινούργιο Nocturnal... άλλαξαν τον ήχο τους... το power έχει πεθάνει... μην πετάς άδικα τα λεφτά σου σε μπάντες που είναι για παιδάκια".
Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ψάρωνα με τις αηδίες του τυπά, αλλά οι έντονα αποτυπωμένοι ύμνοι στο κεφάλι μου από το The Sacred Talisman δεν με άφηναν να υποκύψω. Ο πούστης έφθασε στα όρια του λεκτικού τραμπουκισμού προκειμένου να με κάνει να αλλάξω γνώμη, λες και θα αμαύρωνα τις ιερές αξίες του metal με την "εμπορική" επιλογή των Nocturnal Rites.
Ρε γαμώσπιτε, ασε με να αγοράσω αυτό που θέλω, λες και πάω να διαπράξω κάποιο έγκλημα.
Tο χειρότερο από όλα είναι πως με γέμισε με αμφιβολίες που (ως ένα σημείο) επιβεβαιώθηκαν. Το Afterlife όντως δεν αγγίζει την ποιότητα των τριών πρώτων, η στιχουργική μετατόπιση σε sci-fi ήταν λίγο μιεχ, η μαγεία έχει εξασθενίσει.
Αλλά η ψυχή των Nocturnal Rites είναι ακόμη εκεί, ακόμη και σε έναν αδύναμο δίσκο, το όμορφο power metal που μόνο εκείνοι μπορούν να προσφέρουν παραμένει ζωντανό. Όποιος αγάπησε Nocturnal Rites για τα πρώτα τρία άλμπουμ, οφείλει να δώσει ευκαιρίες και στο Afterlife. Στις χαρές και στις λύπες μαζί.
Τα Metropolis έκλεισαν, παρόμοια καταστήματα αναπροσαρμόσθηκαν στις ανάγκες της αγοράς, οι ψηφιακές πλατφόρμες έφεραν δραματικές αλλαγές στην εμπορική κατανάλωση μουσικής, αλλά οι πρηξαρχίδες ξερόλες, σαν τις κατσαρίδες, επέζησαν. Μεταλλάχτηκαν και προσαρμόστηκαν. Πλέον επηρεάζουν κόσμο στο διαδίκτυο, στα social media και φυσικά στον κακόμοιρο περίγυρό τους.
Το μεταλ πέρα από τις όμορφες στιγμές που αναφέρω παραπάνω, ανέκαθέν χαρακτηριζόταν (έντονα) από το φαινόμενο της προβατοποίησης. Άπειροι άβουλοι μεταλλάδες, σαπορτάρουν ή κράζουν μπάντες και ιδιώματα, με βάση το τι θα τους πει ο εκάστοτε "βοσκός" τους (βλέπε πρώην υπάλληλάκο του Metropolis). Η δημοσιά άποψή τους, οι επιλογές αγορών ή ακόμη και σε ποιο live θα σκάσουν μύτη, πρέπει να έχει την έγκριση του γκουρού (του κώλου), που με εμπειρία ετών παίρνει το ρόλο του μεσσία που τόσο πολύ έχουν ανάγκη κάποια ανθρωπάκια-πειθήνια προβατάκια. Είναι κωμικοτραγικό να βλέπεις μεσήλικες ανθρώπους (με κάποια στοιχειώδη βούλησ… πίπες, μυαλό κουνουπίδι) να ξεσκίζουν υποτιθέμενες αξίες (π.χ. όσον αφορά τη συνθετική προέλευση ενός δίσκου), απλά γιατί έτσι όρισε ο τσοπάνης τους.
Οι Nocturnal Rites, τα είχαν πει στο Afterlife...
Rearrange the truth, and be a believer to the lie
Is there a way to find, peace of mind in the life you live
No comments:
Post a Comment