Δηλώνω επίσημα ερωτευμένος με τη Sarabeth Linden και δεν ντρέπομαι να το πω παντρεμένος άνθρωπος. Κυρίως γιατί έχει φανταστική ομοιότητα στο πρόσωπο και τη σωματοδομή με τη σύζυγό μου, οπότε νομοτελειακά οφείλω να έλκομαι ερωτικά από μία τέτοια παρουσία. Κατ’ επέκταση η Sarabeth είναι η εκπλήρωση της μεταλλικής σταυροφορίας που ξεκίνησαν στα 80s μορφές σαν την Pesch, τη Ford, τη Leone και τη Boleyn. Στην απενoχοποίηση της γυναικείας παρουσίας που δεν θα παραστήσει την αιθέρια ύπαρξη (όπως επικράτησε στα 90s) αλλά γεμάτη femine γκάβλα θα μοιράσει μεταλ ορυμαγδό και θα δέσει και μία ντουζίνα αρχίδια κόμπο.
Ο πλουραλισμός κι η συμπεριληπτικότητα αγκάλιασαν το αυθεντικό heavy metal, όσο κι αν κοπανάνε τον κώλο τους κάτω κάποια αρσενικά παλαιάς κοπής (με τα αρχίδια κόμπο), και τα αποτελέσματα γαμάνε (τους κώλους που αναφέρθηκαν μερικές λέξεις πιο κείθε).
H αλμπουμάρα των Tower ανοίγει με το Blood Moon, ανηθέλητο prequel κομμάτι του έπους των Morgana Lefay που κυκλοφόρησαν το 1993. Συνέχεια με Prince of Darkness, όχι δεν είναι αφιερωμένο στον Ozzy, στα παπάρια μας ο μούμιας, κομματάρα, πάμε παρακάτω.
Οι Tower γράφουν και instrumentals, το Metatron (οοοοοοοο), για να ολοκληρωθεί η πρώτη πλευρά της κασσέτας με δύο old school αρχιδομουνάτα metal τραγούδια, το Running Out of Time και Lay Down the Law.
Τα καλύτερα όμως ακολουθούν στην 2η πλευρά, όπου ξεδιπλώνεται το συνθετικό ταλέντο στην εξάχορδη των Penley/Danzo και τις φωνητικές γραμμές της Linden. Πανέξυπνες δομές και χρήση όλων των μουσικών "όπλων" που έχει ένας καλλιτέχνης, σε ένα είδος που χαρακτηρίζεται από την απλότητά του. Συνήθως με έναν άνω του μετρίου ριφ και λίγο πιασάρικο ρεφρεν, έχεις καθαρίσει (άντε να χώσεις κι ένα σόλο του κώλου). Όχι όμως στους Tower που τη ματώνουν τη φανέλα. Hired Gun, The Black Rose κι η thrashατη ροκιά In Dreams, είναι πανέμορφα δείγματα για το πόσο πλούσια καλλιτεχνική πληροφορία μπορείς να δώσεις στον ακροατή με απλά (αλλά μεστά) "υλικά".
No comments:
Post a Comment