White Mass - White Mass (1995)

 Κουβαλάω στην πλάτη μου τρεις δεκαετίες βιωματικής ενασχόλησης με την ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία. Από μικρό παιδί σε αυτόν τον χώρο, έζησα άπειρες ώρες θρησκευτικής κατάνυξης, θεολογικής μελέτης, έντονης εκκλησιαστικής δραστηριότητας εντός κι εκτός ναού κι ανέλιξης στον εσωτερικό κύκλο μίας υπερδραστήριας ενορίας.

Εδώ και πολλά χρόνια, έχω αποκοπεί από αυτόν τον χώρο, έχοντας εξαντλήσει κάθε ανοχή στον οχετό αξιών που προωθεί αυτός ο χώρος, στα χείριστης ποιότητας άτομα που αναγκαζόμουν να συναναστραφώ και τον τεράστιο χρόνο που κατανάλωσα άσκοπα για μία μούφα "αλήθεια" που διαιωνίζεται από τους εκάστοτε ηλίθιους κάθε γενιάς.

Πάντοτε ήθελα να σταχυολογήσω τα συμπεράσματα που έβγαλα μέσα από ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου που θα ήθελα να μην είχα αναγνώσει ποτέ (καθόλου τυχαία η επιλογή του ρήματος).

- Όποιος διαθέσει μερικές ώρες να αναλύσει το ορθόδοξο δόγμα με καθαρό μυαλό, θα διαπιστώσει πως είναι γεμάτο πίπες, πάσχει από ηθικούς φραγμούς και σε πολλές περιπτώσεις δεν βγάζει κάποιο νόημα. Δεν είναι υπέρλογο, δεν κρύβει συμπαντικές αλήθειες, μία κακογραμμένη ιστοριούλα για αμόρφωτους ηλίθιους που ποτέ δεν θα μπουν στη διαδικασία ανάλυσης των "νοημάτων" της αγίας γραφής, είτε γιατί δεν μπορούν (είπαμε, ηλίθιοι), είτε γιατί δεν τολμούν (χέστες). 

- Κι αυτοί οι ηλίθιοι είναι που διαιωνίζουν αυτόν το κοινωνικό καρκίνωμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών ορθόδοξων δεν έχουν καμία ουσιαστική επαφή με το χώρο. Δεν συμμετέχουν στη λειτουργική ζωή, ανάθεμα κι αν έχουν ιδέα τι ακολουθίες υπάρχουν και πόσο χρόνο θα έπρεπε να σπαταλούν σε δαύτες αν όντως θέλουν να φέρουν τον τίτλο του χριστιανού. Δεν ακολουθούν τους υποτιθέμενους ιερούς κανόνες (οι περισσότεροι που συνάντησα στον χώρο είναι καθημερινοί καριόληδες με το μίσος να περισσεύει), δεν έχουν ίχνος αγάπης, συμπόνοιας ή διάθεση να συγχωρέσουν (μόνο για να συγχωρεθούν οι ίδιοι). Χρησιμοποιούν τον τίτλο του χριστιανού, μόνο όταν είναι να ενταχθούν στη μάζα δηλώνοντας περήφανα κάτι με το οποίο δεν έχουν καμία σχέση.

- Η οργανωμένη θρησκεία είναι μία τεράστια μπίζνα, διόλου τυχαίο πως η θρησκευτική συνεισφορά ήταν/είναι/και θα είναι χρήματα. Παγκάρια, δίσκοι, δωρεές, συνεισφορές, οικονομική ενίσχυση, τα πάντα στον χριστιανισμό καταλήγουν στο "βάλε το χέρι στην τσέπη". Πριν ακόμη η θεωρία του καπιταλισμού πάρει σάρκα κι οστά, ο χριστιανισμός είχε εφεύρει μεθόδους εισροής μαζικού χρήματος που θα ζήλευε κάθε επιχειρηματίας.

- Δεν είναι τυχαίο πως στους κόλπους της εκκλησία είναι έντονο το φαινόμενο της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων από ιερείς. Όλοι το γνωρίζουν, ακόμη κι οι βλαμμένοι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε αυτό το χώρο, αλλά για κάποιον αδιανόητο λόγο γράφουν στα αρχίδια και στο μουνί τους το τραγικό ενδεχόμενο να κακοποιηθεί το βλαστάρι τους από έναν βρωμιάρη μουσακλά. Συμβίωσα και γνώρισα τέτοια σκουπίδια, ναρκισσιστικά ρασοφόρα τομάρια που εκμεταλλεύτηκαν απόλυτα την τυφλή εξουσία μαζικού ελέγχου που είχαν πάνω στο ποιμνιό τους. Έζησα χειραφέτηση και ψυχολογική κακοποίηση (τη σεξουαλική τη γλύτωσα λόγω συγκυρίας) και μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως το concept του ιερέα, δηλαδή ανθρώπινος εκπρόσωπος του θείου, είναι γαμημένο λάθος. Ουδείς άνθρωπος θα έπρεπε να λαμβάνει αυτή την ιδιότητα, αναπόφευκτα θα την εκμεταλλευτεί και θα την καταχραστεί.

- Τα κυριότερα όπλα της θρησκείας είναι ο φόβος κι η εξομολόγηση. Φόβος για υπαρκτά κι ανύπαρκτα πράγματα, τρόμος για τις προσωπικές επιλογές κι επιθυμίας, ατελείωτες τύψεις, απομόνωση, κατάθλιψη και θυμός. Κι έρχεται η εξομολόγηση για να λάβεις "άφεση αμαρτιών". Επί της ουσίας, η εξομολόγηση είναι το υποκατάστατο της ψυχοθεραπείας σε έναν αστοιχείωτο μαυροντυμένο τύπο που δεν μπορεί να παράσχει καμία μορφή βοήθειας κι ανετά μπορεί να εκμεταλλευτεί κακόβουλα την πλήρη εμπιστοσύνη που λαμβάνει εκείνη τη στιγμή.

- Η θρησκευτική κατάνυξη είναι το μοναδικό πράγμα που έχει στηθεί κι εξελιχθεί σωστά. Όσο κι αν απεχθάνομαι αυτόν τον χώρο, πρέπει να ομολογήσω πως υπάρχουν στιγμές στις ιερές ακολουθίες, που γαμούν και δέρνουν. Σε αντίθεση με τους καθολικούς, οι ορθόδοξοι κράτησαν την μαυρίλα και το μυστήριο που πρέπει να διέπει μία θρησκευτική τελετουργία. Φαντάζομαι κάποιες αιρέσεις ή ακόμη κι οι σατανιστές το κάνουν ακόμη καλύτερα, αλλά εμείς είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι. 

Προσδοκίες για τέτοια προσημείωση κατάνυξης σε heavy metal επίπεδο, περίμενα να ακούσω όταν αντίκρυσα το όνομα της μπάντας (White Mass) που βαφτίζει και το άλμπουμ τους. Αμερικάνικο χριστιανικό heavy metal που θα δημιουργεί την απαιτούμενη μυσταγωγία για να έρθουμε σε επαφή με το θείο.

Καμία σχέση όμως, καλοπαιγμένο Queensrÿchικό progressive metal που δεν με χάλασε καθόλου (αν και μία μικρή απογοήτευση λόγω της παραπάνω προσδοκίας). 

Ας μείνουμε μακριά από το ορθόδοξο χριστιανικό μίσος και την σκατοψυχιά, ας προστατέψουμε τις αθώες ψυχές από τα βρωμερά χέρια ανθρώπων που η θέση τους είναι στο χώμα και ας ακούμε μπόλικη όμορφη μουσική σαν εκείνη των White Mass.